Ο καλός ο μύλος του αριβισμού όλα τα αλέθει…

H αμηχανία του ΣΥΡΙΖΑ τις πρώτες ώρες μετά τις γαλλικές εκλογές άφησε ελεύθερο το ένστικτο. Και κανένας δεν εκφράζει αυθεντικότερα το κομματικό ένστικτο από τον κομματικό Τύπο.

Από τα επίσημα και ημιεπίσημα όργανα του κόμματος ήταν σαφές ότι για το ΣΥΡΙΖΑ δεν διαφέρουν η ακροδεξιά Λεπέν και ο φιλελεύθερος κεντρώος Μακρόν. Μετά τα πράγματα κάπως συμμαζεύτηκαν και η γραμμή άλλαξε. Όχι επειδή οι απόψεις του Μακρόν έγιναν συμπαθέστερες, αλλά επειδή κάπου στον τρίτο καφέ στο Μαξίμου κατάλαβαν ότι δεν είναι συνετό να πετάς πέτρες στον επόμενο πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας. Και μάλιστα χωρίς λόγο…

Το “Ολαντρέου” και το “go back, madame Merkel” εξυπηρετούσαν κάποιον σκοπό: Να κεντρίσουν τα ταπεινότερα ένστικτα της ελληνικής κοινωνίας, κάτι το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει με κολοσσιαία επιτυχία. Ο Μακρόν θα γίνει “εχθρός”, όταν έρθει η ώρα. Όταν θα πρέπει να πουληθεί στους ψηφοφόρους το παραμύθι για τη μάχη του Τσίπρα να αλλάξει τη “νεοφιλελεύθερη Ευρώπη”.

Τι ακριβώς είναι ο ΣΥΡΙΖΑ το δείχνουν οι συμμαχίες του. Ακόμη καλύτερα οι ευχές του. Ήθελε νίκη των “Ποδέμος” στην Ισπανία. Δεν του βγήκε. Ήθελε νίκη του Βίλντερς στην Ολλανδία -το είπε φόρα παρτίδα ο Κούλογλου. Ακροδεξιός – ξεακροδεξιός, αυτά είναι ψιλά γράμματα για ένα κόμμα που μπορεί να λέει τα πάντα και τα αντίθετά τους μέσα στην ίδια πρόταση. Να επαγγέλλεται χωρισμό εκκλησίας – κράτους, αλλά να κάνει παιχνίδι με τον Ιερώνυμο καθαιρώντας τον υπουργό του. Να καταγγέλλει τους “αυτοκινητόδρομους των εργολάβων”, αλλά να τους εγκαινιάζει με ταρατατζούμ. Να απειλεί ότι θα στείλει στον εισαγγελέα όποιους υπογράψουν ιδιωτικοποίηση του ΟΛΘ, αλλά να την υπογράφει πανηγυρικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ιδεολογία αλλά μόνο στόχο: Να εδραιώσει την εξουσία του. Όχι στο πλαίσιο ενός κοινοβουλευτικού συστήματος, όπου υπάρχει διάκριση εξουσιών -αυτό για το ΣΥΡΙΖΑ είναι “δημοκρατία δυτικού τύπου”, για την οποία τα στελέχη του μιλούν περιφρονητικά. Το πρότυπο του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο Τσαβισμός, ένα σύστημα που συνδυάζει την ανάμνηση του μπολιβαρισμού, το λατινοαμερικανικό λαϊκισμό και τη φαντασίωση του σοσιαλισμού και το οποίο έχει τόση σχέση με τη δημοκρατία και τις ατομικές ελευθερίες όσο οι ελεύθεροι σκοπευτές του Μαδούρο. Εκτός αν κάποιος, διαβάζοντας τη δήλωση Τσίπρα “η Βενεζουέλα αποτελεί ένα πρότυπο που πρέπει να ακολουθήσουμε, ώστε να αφήσουμε πίσω το καπιταλιστικό μοντέλο που κυριαρχεί σήμερα στην Ευρώπη”, καταλαβαίνει ότι όνειρο του ΣΥΡΙΖΑ είναι να κάνει την Ελλάδα Σουηδία.

Το πάθος με το οποίο υπερασπίζονται ένα οικονομικό μοντέλο που έσυρε στην πείνα τη χώρα με τα μεγαλύτερα βεβαιωμένα αποθέματα πετρελαίου στο δυτικό κόσμο και ένα καθεστώς που δολοφονεί τους πολίτες του δείχνει ότι οι εμμονές τους είναι ανίκητες. Αν μπορούσαν, αυτό θα επέβαλαν στην Ελλάδα. Επειδή δεν μπορούν μέσα στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και δεν τολμούν το βήμα προς τη δραχμή, γιατί ξέρουν τις συνέπειες, προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο και ονειρεύονται να διαλυθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, το τέλος της οποίας προβλέπουν με την ίδια βεβαιότητα με την οποία οι Χιλιαστές προβλέπουν το τέλος του κόσμου.

 Ο στόχος είναι το μπάχαλο και σύμμαχος όποιος στην Ευρώπη δηλώνει “αντισυστημικός”. Δεξιός – αριστερός δεν έχει σημασία. Ο καλός ο μύλος του αριβισμού όλα τα αλέθει.

Μάκης Βοϊτσίδης

Μακεδονία