Εθνική αφασία…

Όταν πάνω από το 60% του ελληνικού λαού είπε «όχι» στα μνημόνια, ασφαλώς και δεν σκεφτήκαμε ότι όλοι αυτοί ήταν αριστεροί. Δεν έγινε ξαφνικά η χώρα κομμουνιστική, επαναστατική, αντιευρωπαϊκή ή ό,τι άλλο και ψήφισε την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ.

Ακόμη και το υπόλοιπο 40% που ψήφιζε «ναι» δεν ήταν ευχαριστημένοι, βολεμένοι ή προδότες όπως η αριστερά ήθελε να τους παρουσιάζει. Έκτοτε κύλησαν σχεδόν δύο χρόνια με τους νικητές του «όχι», δηλαδή ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ να κυβερνούν και να παίρνουν μέτρα των οποίων ο λογαριασμός έχει φτάσει τα 15 δις ευρώ...

Δύο μνημόνια υπέγραψε ο Τσίπρας και ο Καμμένος μέσα σε 20 μήνες όταν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είχαν υπογράψει από ένα. Όμως, όπως όλοι θα θυμάστε, τα ταραγμένα χρόνια για την Ελλάδα ήταν την περίοδο 2010 – 2014. Έχουμε γράψει ουκ ολίγες φορές ότι τα επεισόδια, το μπάχαλο, οι κινητοποιήσεις, οι φωτιές, οι συγκρούσεις και ό,τι άλλο είδαμε εκείνη την περίοδο, έχουν τη σφραγίδα της αριστεράς.

Όμως, και η κοινωνία έχει το μερίδιο της ευθύνης της και μάλιστα το μεγαλύτερο. Αλλά δεν είναι ώρα απόδοσης ευθυνών, αλλά ανάλυσης ενός φαινομένου. Οι ίδιοι άνθρωποι που αισθάνονταν την αδικία κι έβγαιναν στους δρόμους κατά χιλιάδες, οι ίδιοι είναι και τώρα. Οι ίδιοι που ψήφισαν «όχι» ή «ναι» στο δημοψήφισμα και δύο φορές τον Τσίπρα είτε από εκδίκηση είτε ελπίζοντας, υπάρχουν και σήμερα. Υφίστανται τα 15 δις της αριστεράς αλλά είναι απόντες. Μια κοινωνία παραιτημένη, άβουλη και ανήμπορη να αντιδράσει, όχι όπως τότε αλλά με κάποιο τρόπο. Αποδέχεται το νέο μνημόνιο λες και δεν πρόκειται για ακόμη μια μαχαιριά στην καρδιά της Ελλάδας. Άλλοι δικαιολογούν το «καλό παιδί που προσπαθεί αλλά τον πολεμούν οι ισχυροί». Άλλοι πετάνε μια οργίλη απάντηση σε κάποιο δημοψήφισμα και καθάρισαν. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι όμως, κάθονται στις δουλίτσες τους (αν έχουν), στον καναπέ τους βλέποντας survivor και τώρα που ήρθε και το καλοκαίρι πάνε και στην παραλία να πνίξουν τον πόνο τους στις ρακέτες και τις βουτιές. Μια κοινωνία διαλυμένη, όχι από τα μνημόνια αλλά από μια εθνική αφασία η οποία προφανώς ενισχύεται και από την έλλειψη ηγετών. Πουθενά η ελπίδα, το όραμα, μια διαφορετική θεώρηση του μέλλοντος. Όλοι περιμένουν το νέο μνημόνιο, τις νέες περικοπές, τους νέους όρους που επιβάλλουν οι δανειστές και καλά κάνουν. Μια κοινωνία σε βαθιά κατάθλιψη, αντιπαραγωγική που το μόνο που νοιάζεται πλέον είναι η προσωπική επιβίωση ακόμη και επί πτωμάτων.

Μια Ελλάδα αγνώριστη που μέχρι πρότινος ήταν πειθήνιο όργανο της αριστεράς του δρόμου και του μπάχαλου και σήμερα είναι «σούπα», χωρίς καμιά αντίδραση, σαν το διάγραμμα του αρρώστου που έχει πέσει σε κώμα.

Αυτή η κατάσταση είναι άρρωστη, είναι υποθήκη του μέλλοντος της πατρίδας μας, είναι η απόλυτη απόδειξη του ότι κανένα μνημόνιο, κανένα πλεόνασμα και καμιά ανάπτυξη δεν θα ξαναφέρει στην κοινωνία πράγματα που λείπουν: Χαμόγελο, αισιοδοξία, ελπίδα.

H παραίτηση είναι ίσως χειρότερη κι από τον θάνατο. Κι αυτή η κατάσταση είναι χειρότερη κι από χίλια μνημόνια. Με την ευθύνη να την έχουν κυρίως οι πολιτικές ηγεσίες, η αστική τάξη, οι πνευματικοί ταγοί του τόπου.

Antinews