Το χειρότερο είναι οι υποσχέσεις που θα τηρήσει…

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αντιστρέψει τον κανόνα ότι στις εκλογές η απερχόμενη κυβέρνηση υπόσχεται λιγότερα από την αντιπολίτευση. Το έκανε επιτυχώς το Σεπτέμβριο του 2015, με το “παράλληλο πρόγραμμα”, κάποιο παραμύθι θα βρει και στις επόμενες, όποτε και αν γίνουν.

Δεν το χρειάζεται για τις απομυζητικές κοινωνικές ομάδες που αντιστέκονται σε κάθε μεταρρύθμιση, από φόβο ή συμφέρον, και που νομίζουν ότι θα διατηρήσουν τα κεκτημένα μέσα σε μια οικονομία που καταρρέει και σε βάρος των κορόιδων. Αυτές τις έχει ενσωματώσει προ πολλού και δι’ αυτών κατοχυρώθηκε ως ένας από τους δύο πόλους του πολιτικού συστήματος, στη θέση του ΠΑΣΟΚ...

Ο ΣΥΡΙΖΑ, βεβαίως, δεν είναι ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι καν, όπως συχνά περιγράφεται, “ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ‘80” ή “ΠΑΣΟΚ χωρίς εκσυγχρονιστές”. Είναι ιστορικά άτοπο να θεωρείται ο ΣΥΡΙΖΑ διάδοχος του ΠΑΣΟΚ, έστω και σε “ειδικά περιουσιακά στοιχεία”. Αλλά είναι δεδομένο, ότι κατέλαβε τη θέση του ΠΑΣΟΚ, προσελκύοντας το πιο σκοτεινό μέρος του ΠΑΣΟΚ και αφήνοντάς το να πληρώσει το τίμημα για την ποιότητα ψηφοφόρων και στελεχών που διαμόρφωσε όταν ασκούσε επιρροή στην ελληνική κοινωνία. Ο λογαριασμός του “Αυριανισμού”, ως νοοτροπίας και πρακτικής, πληρώνεται με τόκο.

Το προεκλογικό παραμύθι χρειάζεται για δύο, μικρότερες, κατηγορίες ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Εκείνους που πείσθηκαν από τα εθνολαϊκιστικά προτάγματα -ρήξη με τους δανειστές, κατοχικές αποζημιώσεις, εθνικοποιήσεις- και που σήμερα είτε παλινδρομούν μεταξύ Λαφαζάνη, Ζωής και άλλων σχημάτων του πολιτικού παραλογισμού, είτε βρίσκονται στο κουτάκι “αποχή”. Και επίσης, σε εκείνους που δεν είχαν σχέση με τα συνθήματα της Αριστεράς, αλλά νόμιζαν ότι ψηφίζοντας Πάντζα, Αυλωνίτου και Καφαντάρη θα γλίτωναν τον ΕΝΦΙΑ και τις μειώσεις στις συντάξεις και που είτε επίσης βρίσκονται στην αποχή, είτε επιστρέφουν στη Νέα Δημοκρατία. Βεβαίως, όπως λέει και ο Αρκάς, “αν σε κοροϊδέψω μια φορά πρέπει να ντρέπομαι εγώ, αν σε κοροϊδέψω και δεύτερη πρέπει να ντρέπεσαι εσύ”, αλλά όπως αποκάλυψε η περίοδος του “αντιμνημονιακού αγώνα”, τα κοιτάσματα σε ανίκανους να ντρέπονται είναι ανεξάντλητα σ’ αυτήν τη χώρα.

Και τέλος πάντων, στο γήπεδο της οικονομίας, το παιχνίδι έχει κανόνες και όποιος πιστεύει ότι τα λεφτά φυτρώνουν στα δέντρα, ας χτυπήσει το κεφάλι του. Το κακό δεν θα είναι οι υποσχέσεις για παροχές και προσλήψεις που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα τηρήσει. Το κακό είναι οι υποσχέσεις που θα τηρήσει εκεί όπου το μνημόνιο δεν θέτει περιορισμούς. Το κόμμα, που στον πρώτο νόμο του, μόλις έγινε κυβέρνηση, σταμάτησε τους ελέγχους για τα πλαστά πιστοποιητικά, δεν θα διστάσει να δηλητηριάσει τα πάντα, εφόσον αυτό εξυπηρετεί εκλογικούς πελάτες. Για παράδειγμα, οι εξαγγελίες Γαβρόγλου για τα πανεπιστήμια που στη συριζαϊκή αποκαλούνται “επιστροφή της δημοκρατίας στα ΑΕΙ” δεν είναι απλώς ιδεοληψία και τόνωση του αριστερού προφίλ (βρείτε εσείς μια χώρα με αριστερή κυβέρνηση όπου ισχύει το άσυλο). Είναι κονσομασιόν σε συγκεκριμένες ομάδες πανεπιστημιακών, που μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον συναλλαγής, κομματικού φαβοριτισμού και έλλειψης κανόνων έκαναν καριέρα και μόνο σ’ αυτό αισθάνονται ασφαλείς.

Και το ακόμη χειρότερο είναι ότι εναλλακτική πολιτική πρόταση στον ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μία Νέα Δημοκρατία, όπου η “λαϊκή δεξιά” κρατά τους φιλελεύθερους σε ομηρία και οι Καραμανλικοί προτιμούν να βλέπουν πρωθυπουργό τον Τσίπρα παρά τον Μητσοτάκη, κάνοντας ό,τι μπορούν γι’ αυτό. Το παιχνίδι είναι τόσο “στημένο” που αν ήταν στο “Στοίχημα”, θα το είχαν βγάλει από το κουπόνι.

Μάκης Βοϊτσίδης

Μακεδονία