Τον Μητσοτάκη τον είχα κοροϊδέψει πολλές φορές
και τις περισσότερες από αυτές με μάλλον χοντρό τρόπο που είχε να κάνει με
την ηλικία και τη σχέση του με τον θάνατο. Και πολύ καλά έκανα. Την ημέρα που
πέθανε δεν είχα καμία διάθεση να τον κοροϊδέψω.
Τον Λουκά τον Παπαδήμο και την κυβέρνηση του την
είχα επίσης κοροϊδέψει (όχι όσο θα ήθελα μιας και κράτησε λίγο). Και πολύ καλά
έκανα. Την ημέρα που έσκασε βόμβα στα χέρια του δεν είχα καμία διάθεση να τον
κοροϊδέψω. Και μου φάνηκε πολύ περίεργο που κάποιοι συμπολίτες μου βρήκαν την
όρεξη να γελάσουν με ένα θύμα απόπειρας δολοφονίας και έναν νεκρό λίγων ωρών...
Ακόμα περισσότερο μου έκανε εντύπωση η διάθεση
κάποιων άλλων να πανηγυρίσουν. (Φαντάζομαι πως και για αυτούς η απροθυμία να
κάνω χαβαλέ με νεκρούς ή παραλίγο νεκρούς και να πανηγυρίζω που πέθαναν ή πήγαν
στο νοσοκομείο το ίδιο περίεργη θα φαίνεται.) Αυτό που πια δεν μου κάνει
εντύπωση είναι πως οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι μόνο ακροδεξιοί πατριδολάγνοι ή
ναζί συνωμοσιολόγοι, αλλά είναι και αριστεροί. Και δεν μου κάνει εντύπωση γιατί τα τελευταία χρόνια όλο και
περισσότεροι αριστεροί συμπολίτες μου κάνουν αγώνα να πείσουν τον λεξικογράφο
του μέλλοντος να βάλει ως συνώνυμο της λέξης «αριστερός» και τη λέξη
«σκατόψυχος». Και προσπαθώ να καταλάβω γιατί το κάνουν.
Η σχέση των ακροδεξιών με τις λέξεις που έχουν
για πρώτο συνθετικό τη λέξη σκατά είναι παλιά και γνωστή. Κάθε προσπάθεια
έκφρασης τους άλλωστε, περισσότερο με άνοιγμα καπακιού βόθρου μοιάζει παρά με
συγκροτημένο λόγο. Το να είναι οι ακροδεξιοί σκατόψυχοι, το να πανηγυρίζουν και
να γελούν ακροδεξιοί με θανάτους και απόπειρες δολοφονίας πολιτικών τους
αντιπάλων είναι τοσο ταιριαστό όσο ο αγκυλωτός σταυρός στο μπράτσο του
Κασιδιάρη. Οι αριστεροί όμως; Τι ακριβώς ζήλεψαν από την άκρα δεξιά και
γιατί προσπαθούν τόσο να της μοιάσουν;
Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια η
ρητορική της ακροδεξιάς και της αριστεράς μοιάζει όλο και περισσότερο. Ευρώπη
των τοκογλύφων, νέα τάξη πραγμάτων, αδικημένοι Έλληνες, επαχθές χρέος, λέσχη
Μπίλντενμπεργκ, σιωνιστές τραπεζίτες, νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, κατάρα της
παγκοσμιοποίησης... αν σας ζητούσα να μου κατατάξετε πολιτικά κάποιον που
χρησιμοποιεί τις παραπάνω φράσεις δεν θα ήταν και τόσο εύκολο. Δεν θα ήσασταν
σίγουροι αν είναι πολιτευτής ή ψηφοφόρος του Αλέκση του Τσίπρα, της Χρυσής της
Αυγής, της Ζωής της Κωνσταντοπούλου, του Νίκου του Νικολόπουλου, του ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή
του Πάνου του Καμμενου.
Όσο περνάει ο καιρός, όλο και περισσότεροι
αριστεροί μοιάζουν πιο πολύ με συντηρητικούς λουδίτες παρά με προοδευτικούς
μεταρρυθμιστές. Όσο περνάει ο καιρός, όλο και περισσότεροι αριστεροί υιοθετούν
απόψεις που μοιάζουν βγαλμένες μέσα από κάποιο παραλήρημα του Στέφανου του
Χίου. Και φυσικά τις υποστηρίζουν φανατικά καθώς τέτοιου είδους απόψεις μόνο
φανατικά μπορεί να υποστηριχτούν.
Δεν ξέρω τι φταίει για αυτό. Είναι ο κόσμος που
από τη δεκαετία του '90 και μετά άλλαξε τόσο πολύ και τόσο απότομα που δεν
επέτρεψε σε μια κατεξοχήν δογματική ιδεολογία να προσαρμοστεί; Είναι που η
αριστερά βολεύτηκε τόσο πολύ στον ρόλο του αντιστασιακού που ξέχασε πως εκτός
από το να αντισταθείς πρέπει και να προχωρήσεις και πως δυστυχώς και τα δύο
ταυτόχρονα δεν γίνονται;
Είναι επειδή, αναπόφευκτα, το προοδευτικό του
χτες είναι το συντηρητικό του αύριο; Δεν έχω ιδέα. Αυτό που ξέρω είναι πως
όσο περνάει ο καιρός αυτό που ονομάζεται αριστερά μαυρίζει. Καλό θα ήταν οι
καλοί άνθρωποι που ακόμα βρίσκονται στους κόλπους της να προσπαθήσουν να μην
μαυρίσουν μαζί της. Και μπράβο τους αν τα καταφέρουν.
Μάνος Βουλαρίνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου