Η
Βενεζουέλα βρίσκεται σε μεγάλη κρίση. Έχει τον υψηλότερο πληθυσμό του πλανήτη,
750% και σταθερά ανοδικό. Το νόμισμά της έχει πέσει σε κάτω του 1% της επίσημης
αξίας του, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να εισαχθούν τρόφιμα στη χώρα. Παντού
επικρατεί πείνα. Το να αγοράσει κάποιος τρόφιμα από κρατικά πρατήρια με
ελεγχόμενες τιμές σημαίνει να περιμένει ώρες στην ουρά, μόνο συγκεκριμένες
μέρες, και πάλι τις περισσότερες φορές να μην βρίσκει τίποτα. Τα φάρμακα, όπως και
τα είδη υγιεινής είναι δυσεύρετα. Οι συνεχείς διακοπές ρεύματος οδηγούν σε
κλείσιμο εργοστάσια, ενώ οι δημόσιοι υπάλληλοι εργάζονται μόνο δυο μέρες την
εβδομάδα. Πολλοί κάτοικοι μεταναστεύουν ή εξαρτώνται από τα τρόφιμα που τους στέλνουν
οι συγγενείς τους από το εξωτερικό…
Η παραπάνω περιγραφή της κατάρρευσης της Βενεζουέλας
δεν προέρχεται από κάποιο ΜΜΕ που να ανήκει στον Murdoch (ή στον Rothschild). Προέρχεται από την εφημερίδα Socialist Worker. Κι αν αυτό είναι το καλύτερο που
μπορούν να πουν για το τι τραβάει η χώρα αυτή, τότε τα πράγματα θα πρέπει να
είναι ακόμη χειρότερα…
Πριν όμως τα ξεχάσουμε όλα, ας θυμηθούμε τι
συνέβαινε πριν από μερικά μόνο χρόνια, τότε που το να εξυμνεί κάποιος το
πείραμα της Βενεζουέλας ήταν μεγάλη μόδα στην Βρετανία και σε άλλες χώρες της Δύσης.
Η τάση ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 2000, όταν η Βενεζουέλα
μετατράπηκε σε δημοφιλή προορισμό πολιτικών προσκυνητών. Όπως έγραφε τότε η
εφημερίδα The Guardian:
Ιδού οι τουρίστες επαναστάτες, ένα μαζικό κύμα καλλιτεχνών,
ακαδημαϊκών και πολιτικών, σε μια αποστολή να ανακαλύψουν αν ο πρόεδρος Τσάβεζ
όντως σφυρηλατεί μια ριζοσπαστική εναλλακτική λύση απέναντι στον καπιταλισμό
και τον νεοφιλελευθερισμό. Ξεκίνησαν σαν μια σταγόνα και σήμερα είναι χιλιάδες…
εξερευνώντας μια αριστερή Μέκκα που υπόσχεται να κτίσει τον σοσιαλισμό του 21ου
αιώνα…
Ένας από αυτούς τους μαγεμένους τουρίστες ήταν
και ο Noam Chomsky, που το 2009
συνόψισε τις εντυπώσεις του λέγοντας: «Το πιο συναρπαστικό που προκύπτει από την
επίσκεψή μου στην Βενεζουέλα είναι ότι είδα να δημιουργείται μπροστά στα μάτια
μου ένας καλύτερος κόσμος! Οι μεταλλάξεις που βιώνει η χώρα στην μετάβασή της προς
ένα νέο κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο θα έχουν παγκόσμιες θετικές επιπτώσεις»
Τρία χρόνια αργότερα και ο Owen Jones πήγε για προσκύνημα στο Καράκας, και όπως ανέφερε: «Η Βενεζουέλα είναι η ελπίδα του κόσμου… μας
δείχνει ότι όντως υπάρχει μια εναλλακτική λύση. Συνάντησα πάρα πολλούς που μου είπαν πόσο άλλαξαν προς το καλύτερο
οι ζωές τους από τότε που εξελέγη πρόεδρος ο Τσάβεζ».
Στην εφημερίδα The Independent, ο Jones επιχειρηματολογούσε για το πώς
ο Τσάβεζ είναι ο μόνος πρόεδρος που νοιάζεται για τους φτωχούς, και πως τους μετέτρεψε
σε πολιτική δύναμη που κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει. Απέδειξε, έλεγε, ότι
είναι επιτέλους δυνατό να δημιουργηθεί μια λαϊκή προοδευτική κυβέρνηση που
σπάει τα δεσμά του νεοφιλελεύθερου δόγματος.
Κάτι ανάλογο έλεγε και ο Seumas Milne, που επιστρέφοντας από το δικό του προσκύνημα στο Καράκας
έγραφε πως είδε το μέλλον από κοντά! «Η
σοσιαλιστική αυτή χώρα», έγραφε, «που
πέτυχε να θέσει τους πόρους της υπό δημόσιο έλεγχο, δίνει μαθήματα σοσιαλισμού
στον υπόλοιπο κόσμο… απέδειξε ότι δεν χρειάζεται μια χώρα να αποδέχεται το
αποτυχημένο οικονομικό μοντέλο του καπιταλισμού, όπως δυστυχώς κάνουν ακόμη
πολλοί Ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες».
Μετά την δεύτερη εκλογική νίκη του Τσάβεζ τον
Οκτώβριο του 2012, ο Γεν. Γραμματέας του Unite the Union, Len McCluskey έλεγε: «Καλωσορίζουμε
την νίκη του Τσάβεζ, που σηματοδοτεί προοδευτικές κοινωνικές πολιτικές. Η
Βενεζουέλα δείχνει πως κυβερνήσεις που βάζουν πρώτα τις ανάγκες του απλού λαού
μπορούν να βρουν στήριξη μέσα από τις κάλπες… Ίσως ήρθε ο καιρός η Ευρώπη να
διδαχτεί τα προφανή από την Βενεζουέλα…».
Μετά τον θάνατο του Τσάβεζ το 2013 δεν έλειψαν
οι φωνές που αποθέωναν την πολιτική του παρακαταθήκη. Ανάμεσά τους συνδικαλιστές
της Βρετανίας όπως οι Bill Hayes, Dave Prentis και Frances O’Grady. Μάλιστα ο Jon Tricket, ο βουλευτής του Hemsworth, χαρακτήρισε τον αποθανόντα ως «πολιτικό
τιτάνα»!
Ο μεγαλύτερος όμως θαυμαστής του Τσάβεζ ήταν αυτός
που σήμερα ηγείται του κόμματος των Εργατικών. Σε μια συγκέντρωση στο Λονδίνο υπέρ
του Τσάβεζ, ο Jeremy Corbyn είπε: «Ο Τσάβεζ μας έδειξε πως υπάρχει ένας διαφορετικός
και καλύτερος τρόπος να πολιτευόμαστε. Ονομάζεται σοσιαλισμός». Σε ένα
άρθρο του στον δικό του ιστότοπο, που έκτοτε διαγράφηκε, μας έλεγε πως: «Η Βενεζουέλα καταργεί την φτώχια
απορρίπτοντας τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές… όπως και στην περίπτωση της Κούβας,
έτσι και σε αυτήν της Βενεζουέλας η απειλή που εκπροσωπεί και που φοβούνται οι
ΗΠΑ δεν είναι στρατιωτικής φύσης αλλά κάτι πολύ πιο δραστικό… η απόδειξη δηλαδή
του τι μπορεί να πετύχει μια χώρα μέσω της κοινωνικής δικαιοσύνης…»!
Σε μια παρόμοια εκδήλωση συλλαλητήριο στην
Αγγλία υπέρ της Βενεζουέλας, η Diane
Abbott διατράνωνε πως « ο Τσάβεζ μας έδειξε
έναν διαφορετικό δρόμο… αισθάνομαι παθιασμένη και έτοιμη να υπερασπίσω την επανάσταση
της Βενεζουέλας και την παρακαταθήκη του Τσάβεζ…»!
Αυτή ήταν η κορωνίδα της Βενεζουελομανίας που
κυρίευσε όλους σχεδόν τους δυτικούς σχολιαστές. Από τότε, με την κρίση της χώρας
να φουντώνει, και τις ελλείψεις βασικών ειδών να χαρακτηρίζουν την
καθημερινότητα της Βενεζουέλας, ενώ οι καθημερινές διαδηλώσεις εκεί γίνονταν
όλο και πιο βίαιες, οι υπερασπιστές του Τσάβεζ στη Δύση πέρασαν σε φάση άμυνας.
Αυτά για τα οποία μιλούσαν πλέον δεν ήταν τόσο τα υποτιθέμενα επιτεύγματα της επανάστασης,
αλλά τα υποτιθέμενα κίνητρα των εχθρών της τόσο στο εσωτερικό όσο και στο
εξωτερικό. Σε ένα (διαγραμμένο πια) άρθρο του στην The Independent, με τίτλο «Οι εχθροί της Βενεζουέλας κάνουν λάθος», ο Owen Jones έγραφε: «Εκείνοι που
χαίρονται με τα προβλήματα της Βενεζουέλας για να κερδίσουν μικροπολιτικά οφέλη
δεν ενδιαφέρονται για την αλήθεια».
Ο Seumas
Milne έγραψε άρθρο στο οποίο ισχυρίζονταν πως οι πολίτες της Βενεζουέλας
που διαμαρτύρονταν για τις ελλείψεις τροφίμων και φαρμάκων είναι ή ξένοι πράκτορες
και σαμποτέρ που πληρώνονται από την CIA, ή μέλη των βολεμένων ελίτ που θέλουν
πίσω τα προνόμιά τους. Έγραφε χαρακτηριστικά: «Οι ηγέτες της αντιπολίτευσης που συνδέονται με τις ΗΠΑ ξεκίνησαν
εκστρατεία κατά του Μαδούρο… οι διαδηλώσεις έχουν όλες τις ενδείξεις ότι είναι
μια ανταρσία κατά της δημοκρατίας, με όπλο τα ταξικά προνόμια και τον ρατσισμό…
δεν αποτελεί έκπληξη πως ο ίδιος ο Μαδούρο θεωρεί τα τεκταινόμενα ίδια με αυτά
στην Ουκρανία όταν η Αμερική προσπαθούσε να την αποσταθεροποιήσει… Οι
αποδείξεις της αμερικανικής υπονομευτικής εμπλοκής στην Βενεζουέλα γεμίζουν
τόμους…».
Αν όλα αυτά ακούγονται παρανοϊκά, να θυμόσαστε
ότι ο Seumas Milne επίσης πιστεύει
πως η πτώση του τείχους του Βερολίνου δεν ήταν αποτέλεσμα λαϊκής εξέγερσης αλλά
μια αντεπανάσταση ενορχηστρωμένη από ψηλά, δηλαδή από μια ομάδα ανθρώπων με
ισχύ που ήθελαν να κερδίσουν χρήματα μέσω της επιστροφής στον καπιταλισμό!
Στη συνέχεια, όταν τα πράγματα στη Βενεζουέλα
χειροτέρεψαν, η Αριστερά της Δύσης άρχισε να τηρεί σιγή ιχθύος. Σαν να μην
υπήρχε πλέον η χώρα αυτή. Τώρα ξέρουμε ποιο θα είναι το επόμενο βήμα. Θα
αρχίσουμε να ακούμε πύρινη ρητορική για το πώς η Βενεζουέλα δεν ήταν ποτέ στα
αλήθεια σοσιαλιστική, και πως δεν πρέπει να ταυτίζουμε την αποτυχία της με την
πραγματική Αριστερά. Αυτή η διαδικασία έχει ήδη ξεκινήσει, με τον Noam Chomsky να ισχυρίζεται ότι ποτέ
δεν χαρακτήρισε ως σοσιαλιστικό τον κρατικό καπιταλισμό του Τσάβεζ!!!! «Δεν ήταν κανονικός σοσιαλισμός», λέει, «υπήρχε ιδιωτικός καπιταλισμός που είχε
παραμείνει… οι καπιταλιστές ήταν ελεύθεροι να υπονομεύσουν την οικονομία με
πολλούς τρόπους όπως π.χ. την μαζική φυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό».
Αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί πολλές φορές στο
παρελθόν. Στη δεκαετία του 1930, εκατοντάδες διανοούμενοι της Δύσης έσπευδαν
στην σταλινική ΕΣΣΔ, και όταν επέστρεφαν την εξυμνούσαν με κάθε τρόπο. Μερικά
χρόνια αργότερα αποφάσισαν ότι ο σοβιετικός σοσιαλισμός δεν ήταν ο πραγματικός,
και πως η ΕΣΣΔ ουδέποτε υπήρξε πραγματικά σοσιαλιστική. Κάτι ανάλογο είδαμε αναφορικά
με την Κούβα, με την Κίνα του Μάο, ακόμη και με την Αλβανία του Ενβέρ Χότζα.
Οι αριστεροί αρέσκονται να επαναλαμβάνουν πως
ποτέ και πουθενά δεν εφαρμόστηκε ο πραγματικός σοσιαλισμός. Και υπάρχει ένας απλός
λόγος γι αυτό: Όποτε αποτυγχάνει κάποιο νέο σοσιαλιστικό πείραμα (όπως γίνεται κάθε
φορά), οι σοσιαλιστές, ακόμη κι εκείνοι που το στήριζαν μετ’ επιτάσεως, πάντα
εκ των υστέρων δηλώνουν πως δεν ήταν πραγματικός σοσιαλισμός αυτός…
Kristian Niemietz
Απόδοση: S.A.
Σημ. Ο- Θυμόσαστε την Δούρου και
τα άλλα παιδιά του σύριζα, που έτρεχαν να βγουν σέλφις με τον Τσάβεζ στο
Καράκας; Σήμερα κάνουν την πάπια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου