Ανέξοδοι τσαμπουκάδες…

Η ​​μία εξήγηση είναι ότι χρειάζονται τον τσαμπουκά για να φανούν καμπόσοι. Ξεκίνησαν με τα «γκόου μπακ μαντάμ Μέρκελ», βρίζοντας την Ευρώπη των «τοκογλύφων» και της «συντηρητικής νομενκλατούρας». Εφτασαν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού με μυστικά σχέδια και τελικά συμμαζεύτηκαν, ενώ εμείς πληρώνουμε το βαρύ κόστος της διαπραγμάτευσης με τα πουκάμισα έξω. Τώρα η Μέρκελ έγινε «ανοιχτόμυαλη» και ο Σόιμπλε «σεβαστός» (Αλέξης Τσίπρας 25.4.2017).

Αφού δεν τους έπαιρνε έξω, ξεκίνησαν τους τσαμπουκάδες μέσα, με τα «βοθροκάναλα» και τα «ΜΜΕ της διαπλοκής». Εξεπόνησαν σχέδια της μιας νύχτας (που τα είδε η μέρα και γελούσε), βρήκαν βοσκοτόπια για εγγυήσεις, πέρασαν νυχτερινές τροπολογίες που έσβηναν πρόστιμα λαθρεμπορίου, επιχείρησαν την άλωση συγκροτημάτων Τύπου και καναλιών για να απομείνουν με κάποια εξωνημένα έντυπα και την καθημερινή έκδοση της «Ισβέστια» της κρατικής τηλεόρασης. Δεν τους βγήκε...

Τώρα νέος στόχος τους η Δικαιοσύνη, η οποία κατά τον κ. Νίκο Φίλη «δεν νομολογεί, αλλά νομοθετεί». Επικαλέστηκε το παράδειγμα της απόφασης του ΣτΕ που δίνει ασπίδα κάλυψης στους φοροφυγάδες. Να σημειώσουμε ότι η ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας νομολόγησε το αυτονόητο: έκρινε ομοφώνως ότι η παραγραφή των φορολογικών αξιώσεων είναι πενταετής και οι συνεχείς παρατάσεις παραγραφής είναι αντισυνταγματικές. Στην απόφαση αναφέρεται ότι «οι συνεχείς παρατάσεις παραγραφής των φορολογικών αξιώσεων, αντίκειται στην αρχή της ασφάλειας δικαίου, διατάξεις του άρθρου 78 του Συντάγματος (που απορρέει από την αρχή του κράτους δικαίου), γιατί παρατείνουν την προθεσμία παραγραφής φορολογικών αξιώσεων του Δημοσίου». Αλλά ο αιώνιος φοιτητής κ. Νίκος Φίλης δεν πρόλαβε να τα μάθει αυτά στη Νομική. Ηταν πολύ απασχολημένος στους αγώνες...

Ο ανεπίσημος εκπρόσωπος του πρωθυπουργού το κάνει πιο λιανά «είναι η πρώτη φορά που η δικαστική εξουσία προσπαθεί να “απαγορεύσει” στην εκτελεστική να κυβερνήσει (αδειες,ιδιωτικασυνεργεια,φοροφυγαδες-λιςτες,συμβασιουχοι κλπ)» (ορθογραφία του πρωτότυπου). Βεβαίως δεν είναι η πρώτη φορά. Προσφάτως, ανώτερα δικαστήρια των ΗΠΑ έκριναν αντισυνταγματικό το πρώτο διάταγμα Τραμπ για την αυθαίρετη απαγόρευση εισόδου μουσουλμάνων από κάποιες χώρες, αλλά ο κ. Πολάκης όχι μόνο «πήγε σε άλλα πανεπιστήμια», όπως δηλώνει, αλλά δεν διαβάζει καν εφημερίδες. Ο Αμερικανός πρόεδρος χαρακτήρισε την απόφαση της Δικαιοσύνης «σκάνδαλο», αλλά αυτός ο χαρακτηρισμός είναι πταίσμα σε σχέση με όσα εξαπολύει ο σπόκμαν της κυβέρνησης στο facebook. Μην ξεχνάμε ότι ο Τραμπ είναι δεξιός λαϊκιστής και ο κ. Πολάκης πολύ –μα πολύ!– Αριστερός.

Διορισμός της ηγεσίας

Ο θεωρητικός της σημερινής κυβέρνησης και καθημερινός αρθρογράφος του κομματικού οργάνου του ΣΥΡΙΖΑ κ. Θανάσης Καρτερός έθεσε ένα ερώτημα στους αναγνώστες του: «Εχετε, αλήθεια, εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη;» («Αυγή» 9.7.2017). «Νιώθετε», έγραψε, «ότι οι ανώτεροι, οι ανώτατοι, οι έξοχοι, και οι εξοχότατοι, που διακονούν τον λόγο του Δικαίου, είναι όντως δίκαιοι, πιστοί στον όρκο τους, ανιδιοτελείς προστάτες σας;... [Πολλοί] αισθάνονται, βλέπουν, ως πολίτες, κάτι σάπιο στο βασίλειο των κριτών. Στην ελίτ εκείνη, στην οποία η Δημοκρατία έχει παραδώσει την ανώτατη από όλες τις εξουσίες – να κρίνει, να δικάζει, να καταδικάζει, να προστατεύει τους νόμους, τις ελευθερίες, και τους αθώους, να αγρυπνεί πάνω από τα δικαιώματα των πολλών. Κι όταν αυτή η ελίτ δεν πείθει, τότε είναι βαριά άρρωστη η Δημοκρατία. Κι όταν φτάνει μέχρι τον πολίτη η μυρωδιά της σήψης, τότε να είστε βέβαιοι ότι υπάρχει κίνδυνος δημοκρατικής σηψαιμίας».

Η αλήθεια είναι πως η Δικαιοσύνη έχει πολλά προβλήματα, το μεγαλύτερο εκ των οποίων είναι η έστω έμμεση εξάρτηση των δικαστών από τις βουλές της εκτελεστικής εξουσίας, μιας και το υπουργικό συμβούλιο διορίζει την ηγεσία των ανωτάτων δικαστηρίων. Αυτό όμως που διαχρονικώς ήταν πληγή στο σώμα της Δημοκρατίας επί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μετατρέπεται σε σηψαιμία. Δεν είναι μόνο οι μεταμεσονύκτιοι διορισμοί των προεδρείων των ανωτάτων δικαστηρίων από το νυν υπουργικό συμβούλιο· εντάξει, οι άλλοι τους διόριζαν μέρα. Δεν υπάρχει προηγούμενο να συναντάται πρωθυπουργός με τους προέδρους των ανωτάτων δικαστηρίων παραμονές έκδοσης μιας σημαντικής για την κυβέρνηση απόφασης και να υπόσχεται μισθολογικές παροχές. Προσοχή: όχι στους συνδικαλιστές των δικαστών, οι οποίοι θα μπορούσαν να αποτείνουν τα σχετικά αιτήματα στον υπουργό των Οικονομικών, αλλά στους προέδρους των ανωτάτων δικαστηρίων που κρίνουν τα πεπραγμένα του. «Είμαστε ικανοποιημένοι από τη συνάντηση» δήλωσε η τέως πρόεδρος του Αρείου Πάγου, κ. Βασιλική Θάνου. «Θεωρούμε ότι δόθηκαν οι βάσεις για ικανοποίηση των αιτημάτων των δικαστών, θα υπάρξει και δεύτερη συνάντηση για να συζητηθούν οι επιμέρους λεπτομέρειες» (5.10.2016). 

«Προσλήψεις»

Δεν νοείτο στο παρελθόν του «αμαρτωλού δικομματισμού» να συζητεί ο πρωθυπουργός αντισυνταγματικές μεθοδεύσεις της προέδρου του Αρείου Πάγου για να παραμείνει στη θέση της πέρα από το 67ο έτος, που ρητώς θέτει το Σύνταγμα. «Σύμφωνα με την ενημέρωση που παρείχε η ίδια η πρόεδρος του Αρείου Πάγου Βασιλική Θάνου σε δεκάδες εφέτες και προέδρους εφετών, μετά τη συνάντηση της ηγεσίας της Δικαιοσύνης με τον πρωθυπουργό στο Μέγαρο Μαξίμου την περασμένη Πέμπτη, το θέμα της παράτασης του ηλικιακού ορίου για τους ανώτατους δικαστικούς, τέθηκε, κατά τη συνάντηση που είχαν με τον πρωθυπουργό, και όπως ανέφερε στους δικαστές η κ. Θάνου “η θέση του ήταν πολύ θετική”» («Καθημερινή» 11.10.2016). Και φυσικά ουδείς πρωθυπουργός όρισε τον πρόεδρο του Αρείου Πάγου διευθυντή του νομικού του γραφείου· έστω αμισθί, όπως λέει η κυβερνητική ανακοίνωση. Βεβαίως, η γραμμή άμυνας του ΣΥΡΙΖΑ είναι πως και άλλοι ανώτατοι δικαστές έγιναν βουλευτές, υπουργοί κ.λπ. αλλά εδώ υπάρχει μια τεράστια διαφορά. Σε αντίθεση με τα προεδρεία των ανωτάτων δικαστηρίων, δεν επιλέγει η κυβέρνηση τα μέλη τους για να δημιουργηθούν υπόνοιες κάποιας αμαρτωλής σχέσης. Στην περίπτωση της κ. Θάνου η κυβέρνηση την επέλεξε και η κυβέρνηση την προσέλαβε. Δεν γνωρίζουμε αν ισχύουν όσα προσάπτουν στους «αμαρτωλούς πρωθυπουργούς» της μεταπολίτευσης, για το βάθος των αιμομεικτικών σχέσεων εκτελεστικής-δικαστικής εξουσίας, αλλά τουλάχιστον εκείνοι τηρούσαν τα προσχήματα. Δεν διαλαλούσαν τη σχέση τους με τη Δικαιοσύνη με διορισμούς πρώην εκλεκτών στην ηγεσία των ανωτάτων δικαστηρίων. Επομένως έχει δίκιο ο κ. Καρτερός: «Φτάνει μέχρι τον πολίτη η μυρωδιά της σήψης» και ο «κίνδυνος δημοκρατικής σηψαιμίας» είναι πλέον άμεσος.

Οι γελοίοι τσαμπουκάδες που κάνει η κυβέρνηση ποτέ δεν της βγαίνουν σε καλό και είναι απορίας άξιον γιατί επιμένει. Μια απάντηση είναι πως η γενιά των καταλήψεων μεγάλωσε κι έμαθε ότι με αγώνες και χωρίς δουλειά κατακτούν όσα νομίζουν δικαιώματά τους. Δεν χρειάστηκε να κοπιάσουν για τη γνώση· έκαναν καταλήψεις. Συκοφάντησαν την αριστεία και αποφοίτησαν χάρη στο «δημοκρατικό 5». Και επειδή η τακτική απέδωσε, πήραν αέρα τα μυαλά τους. Νόμισαν ότι η πολιτική είναι κουβέντες του αέρα στα αμφιθέατρα και απειλές δυναμικών κινητοποιήσεων. Αυτό επιχείρησαν και στην Ευρώπη, αλλά επειδή εκεί δεν υπάρχουν ψοφοδεείς ελίτ, για να ανεχθούν τα καπρίτσια τους έσπασαν τα μούτρα τους. Το κόστος ήταν μεγάλο για τη χώρα (το οποίο, όπως και στην περίοδο των καταλήψεων, πληρώνουμε πάλι εμείς) αλλά δεν έβαλαν μυαλό. Ξαναγύρισαν εντός έδρας, όπου πιστεύουν ότι με ψέματα κι απειλές θα ζήσουν την νιότη τους, τότε που έκαναν καταλήψεις «διότι οι μαθητές πρέπει να αποφασίζουν μόνοι τους ποια μαθήματα θα παρακολουθούν», όπως είχε πει ένας καταληψίας του ’90 και μετά έγινε πρωθυπουργός.

Πάσχος Μανδραβέλης

Καθημερινή