Σοσιαλδημοκρατία δεν σημαίνει κεντροαριστερά…

Δεν θα ξεμπερδέψουμε εύκολα με το παραμύθι που μεγάλωσε τρεις γενιές αλλά και το να μην κοροϊδεύεις τον εαυτό σου έχει την αξία του. Σοσιαλδημοκρατία δεν σημαίνει κεντροαριστερά. Η Σοσιαλδημοκρατία αποτελεί έκφραση του πολιτικού κέντρου, είναι φιλελεύθερη, άρα δεν μπορεί να είναι αριστερά.

Η κεντροαριστερά, αντιθέτως, είναι υβρίδιο σκοπιμότητος, που εμπεριέχει μία θεμελιώδη αντίφαση. Οι αξίες του κέντρου είναι ο κοινωνικός φιλελευθερισμός, το κράτος δικαίου, οι ατομικές ελευθερίες, η απρόσκοπτη ανάπτυξη της προσωπικότητας. Και αριστερά είναι αυτό που συνέβη όπου κυβέρνησε η αριστερά σε τέσσερις ηπείρους, από την ήπια εκδοχή της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο έως την εξοντωτική της Καμπότζης του Πολ Ποτ...

Όταν κάποτε προκύψει κάποια άλλη αριστερά, που δεν θα εξαθλιώσει τους ανθρώπους, δεν θα τους αλυσοδέσει και δεν θα βυθίσει μια χώρα στη διαφθορά προς όφελος της κομματικής νομενκλατούρας, τα ξαναλέμε. Μέχρι τότε οι θεωρίες που αναπτύσσονται στα καφέ της Rive Gauche για την περίφημη “άλλη αριστερά”, μεταξύ μπριος και καπουτσίνο με σαντιγί, θα έχουν τόση αξία όση έχουν οι θεωρίες για την “Κοίλη Γη” και τους “Ελ”. Και επειδή φυσική τάση του λογικού ανθρώπου είναι να μη μετατρέπει τον εαυτό του και τα παιδιά του σε πειραματόζωα, δοκιμάζοντας μήπως και στην πεντηκοστή βαριάντα του το δηλητήριο αποδειχθεί θαυματουργό φάρμακο, κανένας λαός στην Ευρώπη δεν ψήφισε να τον κυβερνήσουν θαυμαστές του Κάστρο και του Τσάβες.

Με εξαίρεση, φυσικά, τον “σοφό” ελληνικό λαό. Που το 2015 κάλεσε στην εξουσία ένα συνονθύλευμα παλαιοκομμουνιστών, λενινιστών, εθνολαϊκιστών, μπαχαλάκηδων, σαλταδόρων του βαθέος ΠΑΣΟΚ, προσκυνητών των μαοϊκών ανταρτών του Νεπάλ, χωρίς καν να αξιώσει να του απαντήσει στο ερώτημα “δραχμή ή ευρώ”.

Δεν κορόιδεψε ο Τσίπρας τον κόσμο. Κοροϊδεύεις κάποιον όταν του λες πράγματα που, έστω και αφελώς, μπορεί να πιστέψει. Όσοι πίστεψαν ότι το μηδέν κόμμα μηδέν κάτι της παγκόσμιας οικονομίας θα βαρούσε τα νταούλια και οι αγορές θα χόρευαν, ή έχουν δείκτη νοημοσύνης κάτω από 30, οπότε πρέπει επειγόντως να τεθούν υπό καθεστώς πλήρους στερητικής δικαστικής συμπαράστασης, ως μη δυνάμενοι να επιμελούνται των υποθέσεών τους, ή καταλάβαιναν με ποιους έχουν να κάνουν αλλά ακριβώς αυτούς ήθελαν.

Επειδή δεν φαίνεται πιθανό όσοι ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, αλλά επίσης τους λάτρεις του Γκέμπελς και του Μπέρια, δηλαδή το 62% της ελληνικής κοινωνίας που καταγράφηκε στο δημοψήφισμα, να πάσχει από βαριά νοητική στέρηση, προφανώς αυτό που ψήφισαν, αυτό ήθελαν. Άλλοι επειδή διαπαιδαγωγήθηκαν να μισούν τις ευρωπαϊκές πολιτικές αξίες, άλλοι επειδή νόμιζαν ότι θα διατηρήσουν τα προνόμιά τους μέσα στο πλαίσιο του νέου καθεστώτος και άλλοι επειδή ονειρεύονταν μία χρεοκοπία που θα τους έβαζε πάλι στην ίδια αφετηρία με το γείτονα. Γι’ αυτό ο ιστορικός που θα μελετήσει την περίοδο του “αντιμνημονιακού αγώνα” θα χρειαστεί απαραιτήτως τη βοήθεια ψυχιάτρου.

Ακριβώς, λοιπόν, επειδή οι περισσότεροι ήξεραν τι ψήφιζαν, δεν κουνιέται φύλλο σήμερα που αποκαλύπτεται τι σχεδίαζαν Τσίπρας και Βαρουφάκης, εν γνώσει του υπουργικού συμβουλίου, και πώς αποφύγαμε τον όλεθρο. Ούτε τους καίγεται καρφί για το ότι τη χώρα κυβερνούν άνθρωποι που απερίφραστα εκδηλώνουν περιφρόνηση προς τους δημοκρατικούς θεσμούς.

Αυτό το περίπου 20% που οριστικά έμεινε στον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είναι ιδεολόγοι, τυχοδιώκτες, φθονεροί αλλά σίγουρα δεν είναι σοσιαλδημοκράτες. Και η προσπάθεια να εμφανισθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, προς το οποίο επιβάλλεται να γείρει η “κεντροαριστερά”, όταν δεν είναι άκρως γραφική, είναι ακρότατα ελεεινή…

Μάκης Βοϊτσίδης

Μακεδονία