Όσο καλύτερο το νέο κόμμα, τόσο το χειρότερο γι’ αυτό…

Σηκώνει συζήτηση αν η εκλογή αρχηγού μπορεί να ενοποιήσει πολιτικά το χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, της κεντροαριστεράς, της δημοκρατικής παράταξης -πείτε την, όπως θέλετε. Αντιθέτως δεν χρειάζεται συζήτηση για το αν η σημερινή κινητικότητα μπορεί να αυξήσει την επιρροή του στην κοινωνία. Δεν θα την αυξήσει!

Όσοι ονειρεύονται ότι το 6%, 7% μπορεί να γίνει δεκαπέντε, θα ξυπνήσουν απότομα. Όσο περισσότερους ανθρώπους, όπως Αλιβιζάτος και Τσακυράκης, προβάλλει το νέο κόμμα, όσο πιο τολμηρές ιδέες έχει και όσο εντιμότερα μιλήσει, τόσο το χειρότερο γι’ αυτό. Είναι αναγκασμένο να απευθυνθεί σε έναν κόσμο που το 2015, δύο φορές μάλιστα, ψήφισε τα περισσότερα σούργελα που είδε ποτέ μαζεμένα το ελληνικό κοινοβούλιο. Όχι επειδή πλανήθηκε αλλά έχοντας πλήρη επίγνωση ποιος είναι ποιος. Τους έβλεπε καθημερινά στα πονόψυχα πρωινάδικα και τα αβανταδόρικα βραδινά talk show...

Κυνικό ακούγεται, αλλά τόσο κυνικά είναι τα πράγματα. Για να γίνει υπολογίσιμο το νέο κόμμα, πρέπει κατά βάση να αποσπάσει ψηφοφόρους από το ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή πρέπει να πείσει εκείνους που το 2009 έδωσαν 44% στο ΠΑΣΟΚ, αλλά, μόλις το ΠΑΣΟΚ έκοψε τους διορισμούς από το παράθυρο, άγγιξε τα ασφαλιστικά δικαιώματα των πενηντάρηδων και μείωσε το εγγυημένο κέρδος 34% των φαρμακοποιών, “ανακάλυψαν” ότι ήταν παλιό, φθαρμένο και τοξικό. Και επειδή έψαχναν κάτι νέο, άφθαρτο και υγιές, εκτός από τον Κατρούγκαλο, τη Ζωή, τον Λαφαζάνη και τον Βαρουφάκη, ψήφισαν τον Μπόλαρη, τον Κουρουμπλή, την Τζάκρη, τον Παραστατίδη και, για να μην ξεχνιόμαστε, τη Ραχήλ Μακρή.

Στο χώρο της Σοσιαλδημοκρατίας είναι αναγκασμένοι να λένε ότι αυτός ο κόσμος είναι αθώος, αργά ή γρήγορα θα διαπιστώσει ποιος του είπε την αλήθεια και θα επιστρέψει. Αλλά κατά βάθος γνωρίζουν ότι οι περισσότεροι ψηφοφόροι που μετέστησαν στο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν ποτέ δείκτη νοημοσύνης κάτω του 30, ώστε να πιστέψουν ότι το 1,7% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης θα βαρούσε τα νταούλια και οι αγορές θα χόρευαν. Αν ήταν έτσι, η Ελλάδα θα ήταν χώρα διανοητικά καθυστερημένων. Προφανώς δεν είναι, κάποιων μάλιστα το μυαλό δουλεύει σε υψηλές στροφές. Απλώς ούτε Αριστεροί έγιναν ούτε Σοσιαλδημοκράτες υπήρξαν. Το προσωπικό τους συμφέρον μέτρησαν. Δεν πίστεψαν ότι ο μισθός στον ιδιωτικό τομέα θα πήγαινε στα 751 ευρώ, προσδοκούσαν όμως ότι με τη χρεοκοπία της χώρας θα διαγραφεί το στεγαστικό, θα τους μείνει δώρο το σπίτι και ο γείτονας θα χάσει τις καταθέσεις του. Ούτε πίστεψαν στη 13η σύνταξη, τους ενδιέφερε όμως να μη γίνει αξιολόγηση στο δημόσιο. Για αυτούς ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να αποτελεί εγγύηση οπισθοδρόμησης. Δεκάρα δεν δίνουν, αν η χώρα έχασε το πακέτο Γιουνκέρ, επειδή αυτό προϋπέθετε business plan. Θεωρούν “μάγκα” τον Μαδούρο, που εκτελεί διαδηλωτές, ούτε θα τους χαλάσει αν τυχόν αύριο αποκαλυφθεί χρηματοδότηση μέσω παναμέζικων off shore. Τους πειράζει ο Μητσοτάκης, αλλά χθες ψήφιζαν ΓΑΠ και κάνουν πως δεν βλέπουν την πραγματική οικογενειοκρατία, το να διορίζει ο Τσίπρας τον ξάδελφό του γραμματέα στο υπουργείο Εξωτερικών, και τη φαυλοκρατία των “ειδικών συμβούλων” χωρίς πτυχίο. Ουσιαστικά θέλουν το βόλεμά τους μέσα από την επιστροφή στο παρελθόν. Γι’ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ έχει “δεμένο” ένα 20% και υπό συνθήκες πόλωσης μπορεί να το αυξήσει. Αυτόν τον κόσμο διαμόρφωσε το ΠΑΣΟΚ στην περίοδο της παντοδυναμίας του, αυτόν βρίσκει τώρα απέναντί του…

Μάκης Βοϊτσίδης

Μακεδονία