Ο κλέψας του κλέψαντος…

Κάποτε πιστεύαμε πως οι κακοχυμένοι συνταγματάρχες που μας κυβερνούσαν ήταν η εξαίρεση. Ηταν δύσκολο να ταυτιστείς με την κακογουστιά της «Πολεμικής Αρετής» ή τη σχιζοφρενική καθαρεύουσα του Παπαδόπουλου. Το πιστεύαμε ή μας άρεσε να το πιστεύουμε όλοι εμείς που μεγαλώναμε στα χρόνια της χούντας και για να πάρουμε ανάσα από τον κόσμο του καιρού μας ακούγαμε Stones και τρέχαμε στην προβολή του Woodstock για να φάμε καμιά σφαλιάρα απ’ την αστυνομία.

Η σφαλιάρα ήταν η απόδειξη ότι δεν είμαστε σαν κι «αυτούς», έγινε τίτλος τιμής και όσοι την πήραν στα σοβαρά στελέχωσαν τα τμήματα των επιλέκτων της δημοκρατίας. Ωσπου η Ελλάδα βαπτίστηκε εν μια νυκτί σε ευρωπαϊκή χώρα και πιστέψαμε πως ο βάτραχος έγινε πρίγκιπας. Νομίζαμε πως είχαμε ξεμπερδέψει με τις σφαλιάρες, κυρίως όμως με τον επαρχιωτισμό της χώρας που νομίζει ότι είναι το κέντρο του κόσμου, διότι είναι αρκούντως αμόρφωτη ώστε να μη βλέπει πέρα απ’ την μύτη της...

Ο Ανδρέας Παπανδρέου καταλάβαινε πολύ καλύτερα την ελληνική ψυχή. Μυριζόταν και τον επαρχιωτισμό και την αμορφωσιά, και ήξερε να τα αναγάγει σε πολύτιμα αγαθά. Τα έκλεψε απ’ τους συνταγματάρχες και τα μοίρασε δημοκρατικότατα σε όσους έτρωγαν μέχρι λίγο πριν σφαλιάρες και τώρα ήσαν έτοιμοι να δώσουν τις δικές τους. Η Ελλάδα δεν χρειαζόταν ούτε να μορφωθεί ούτε να αλλάξει τα επαρχιώτικα ήθη της. Ανήκε στους Ελληνες εξάλλου. Και ο Ανθρωπος Ελλην ήταν αυτός που έτρωγε σφαλιάρες και είχε έρθει η ώρα να τις δίνει αυτός. Και έτσι φτάσαμε στο εθνικοσοσιαλιστικό έκτρωμα του λαού της «Αυριανής». Αυτό δεν ήταν εφημερίδα. Ηταν συλλογική ψυχοθεραπεία που ξέρναγε ό,τι φθονερό και ζηλότυπο κυκλοφορούσε στην επαρχία μας. «Εμείς» συνεχίζαμε να πιστεύουμε ότι πρόκειται για εξαίρεση και ότι η κανονικότητα της χώρας ήταν αλλού.

Ο Τσίπρας, σε αντίθεση με τον Ανδρέα Παπανδρέου είναι αμόρφωτος και επειδή δεν έχει αντίληψη του σημερινού κόσμου παίρνει κατά γράμμα τη συνθηματολογία που για το πρότυπό του ήταν κυνικό παιχνίδι. Ο «Ανθρωπος Ελλην», ενεργούμενο του επαρχιωτισμού του, φθονερός, εκδικητικός και βαθιά αμόρφωτος για τον Παπανδρέου ήταν εργαλείο πολιτικής. Για τον Τσίπρα είναι νοοτροπία, τρόπος ζωής. Ο κλέψας του κλέψαντος και ο Τσίπρας δικαίως θεωρεί εαυτόν διάδοχο του Ανδρέα.

Οσο για «εμάς» –κοντεύουμε να ξεχάσουμε και ποιοι είμαστε– ήρθε ο καιρός να το πάρουμε απόφαση. Είμαστε οι εξαιρέσεις. Κανόνας είναι η κοινωνική απρέπεια, η πολιτική του ελάχιστου κοινού παρονομαστή, η αμορφωσιά, και ο επαρχιωτισμός μιας κοινωνίας που δεν απαιτεί τίποτε από τον εαυτό της. Δυστυχώς ηττηθήκαμε.

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Καθημερινή