Το ζεϊμπέκικο ήταν
χορός ανδρικός. Λεβέντικος με ρίζες κατά τον Γιάννη Τσαρούχη στους αρχαίους
Μακεδόνες, οι οποίοι με σπαθιά χόρευαν αντικριστά βγάζοντας αλαλαγμούς. Ένας χορός θεϊκός,
που ταίριαζε τη λέξη Ζευ (τον Δία ο οποίος συμβόλιζε το πνεύμα) με τη λέξη
«μπέκος» (το σώμα και την ύλη δηλαδή), που σημαίνει «ψωμί» και από τη ρίζα του
βγαίνει η «μπουκιά».
Με τα χρόνια ο χορός εκφυλίστηκε, όπως πολλά
πράγματα στη χώρα μας. Ξαφνικά γυναίκες άρχισαν να τον χορεύουν. Όχι πως
υπάρχει κάτι απαγορευτικό. Όμως όπως το τσιφτετέλι είναι χορός αισθησιακός και
καθαρά γυναικείος που δεν ταιριάζει σε άνδρες, έτσι και στις πίστες είδαμε
γυναίκες να χορεύουν το «έμαθα πως είσαι μάγκας» ή το «μη βροντοχτυπάς τις
χάντρες, η δουλειά κάνει τους …άνδρες». Αντίστροφα άνδρες έσπαγαν τη μέση και
λικνιζόμενοι σαν να είναι η Ζωζώ Σαπουτζάκη έχασαν κάθε ίχνος ανδροπρέπειας. Η κατάσταση έγινε ακόμη χειρότερη…
Θυμάμαι στα τηλεοπτικά παράθυρα των αρχών της δεκαετίας του ’90, υπουργούς του ΠΑΣΟΚ να παρουσιάζουν τις χορευτικές τους ικανότητες και τα προσωπικά τους πάρτι να γίνονται θεάματα, με στόχο την κατάδειξη της σοσιαλιστικής τους λεβεντοσύνης και του πασοκικού τότε κουτσαβακισμού. Ήταν η περίοδος των «πολιτιστικών κέντρων» και της Ρίτας Σακελλαρίου. Του Βαγγέλη Γιαννόπουλου και του άχαρου πηδηχτού ζεϊμπέκικου του Άκη Τσοχατζόπουλου και μετά του ΓΑΠ. Δεν ξέρανε οι έρημοι πως το ανδρικό και σωστό ζεϊμπέκικο χορεύεται αργά. Υπερήφανα. Με τα χέρια κυρίως κι όχι με τα πόδια. Το μπέρδευαν σε μια εποχή ούτως ή άλλως μπερδεμένη και πολιτικά «τουρλού» με το τσάμικο, ενίοτε και με τον ικαριώτικο. Τόσο άσχετοι και τόσο μακριά από την καλώς εννοούμενη «μαγκιά». Γιατί μάγκας δεν είναι αυτός που παίρνει μίζες. Δεν είναι αυτός που αλλοτριώνει μια χώρα και την εξελίσσει σε μπανανία. Δεν είναι εκείνος που από ασίκης, καραμπουζουκλής και ντερτιλής εξελίσσεται σε κουτσαβάκι.
Αυτά λοιπόν κι άλλα πασοκικά μου θύμισε το ζεϊμπέκικο του Παναγιώτη Κουρουμπλή ή παλιότερα της Όλγας Γεροβασίλη που εσχάτως έχει βγει από την …κυκλοφορία. Δεν θα σταθώ στο αν ο υπουργός Ναυτιλίας χόρευε στη γιορτή του εφοπλιστή που ρύπανε τον Σαρωνικό ή αν επρόκειτο για κοινωνική συναναστροφή στον ετήσιο χορό κάποιας Ένωσης βιομηχάνων ή επιχειρηματιών (αν κι εδώ οφείλει μερικές απαντήσεις για το πώς από σοσιαλιστής έφθασε να γίνεται τόσο κολλητός μαζί τους σε λίγους μήνες υπουργίας του) . Δεν θα μείνω στο αν όντως ο κ. Κουρουμπλής έλεγε ψέματα πως δεν γνωρίζει τον κ. Κουντούρη όταν στο ένα μέτρο η γυναίκα του επιχειρηματία βαρούσε παλαμάκια και τραβούσε βίντεο.
Θα σταθώ στο come back ενός πασοκικού αμιγώς κιτς και στο γεγονός πως ο υποτιθέμενα νέος σε ύφος και με ηθικό πλεονέκτημα πρωθυπουργός ανέχεται τέτοιες καταστάσεις. Πως ενώ έχει ρημάξει όλο το παράκτιο μέτωπο και – κυρίως – η λαϊκή περιοχή της Β’ Πειραιά στη Σαλαμίνα, το Πέραμα και το Κερατσίνι, αντί να αποδώσει ευθύνες και να επισκεφθεί την περιοχή, επιλέγει να χτυπάει παλαμάκια στο ζεϊμπέκικο του υπουργού του μιας και δεν τον αποδοκιμάζει. Αν αυτό είναι το «νέο» που θα σαρώσει το «παλιό», αν αυτό είναι «ηθικό πλεονέκτημα» τότε νομίζω πως όντως. Και το τσιφτετέλι είναι ένας ανδρικός χορός.
Θα μιλήσω για το ότι ένας υπουργός αντί να κρατήσει το κύρος της θέσης του υψηλά, αντί να έχει μεν σχέσεις με επιχειρηματίες σε θεσμικό όμως επίπεδο, γίνεται ξαφνικά κολλητός τους και χορεύει παρέα τους. Γιατί άλλο το διευκολύνω την επιχειρηματικότητα κι άλλο το γίνομαι και κολλητός μαζί της σπάζοντας τα στα μπουζούκια. Θα πω πως σε καιρό πενίας για χιλιάδες Έλληνες το να βγαίνει ένας υπουργός να διασκεδάζει και να διαφημίζει τη διασκέδαση του αυτή είναι προκλητικό. Είναι αποκρουστικό κι εν τέλει πολιτικά ηλίθιο. Όχι κύριε Κουρουμπλή. Δεν μπορεί να πολιτευόσουν από το 2012 μέχρι το 2015 με κραυγές για τη φτώχεια και τον πόνο του λαού και τώρα που πήρες την καρέκλα να το γλεντάς. Τότε δηλαδή το δάκρυ πήγαινε κορόμηλο ενώ τώρα όλα βαίνουν καλά και το έριξες έξω;
Όντως λοιπόν. Ο πρωθυπουργός ολοένα περισσότερο και θυμίζει ΠΑΣΟΚ. Παπανδρέου δεν ξέρω αν θυμίζει, όμως το ΠΑΣΟΚ του λαϊκισμού και της αδιαφορίας, της επένδυσης στα χαμηλά ένστικτα της φυλής μας και του εκφυλισμού των 90s ολοένα περισσότερο το θυμίζει.
Δημ. Μαρκόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου