Από τους πονηρούς στους κουτοπόνηρους…

Τον Απρίλιο του 1986, ημέρες Πάσχα, έφεραν εις πέρας ένα δύσκολο έργο. Εφαγαν μαρούλια. Η βρώση του δημοφιλούς λαχανικού ήταν ζήτημα πολιτικής τιμής, όχι μόνον για τη μητρική ΕΣΣΔ αλλά και για όλες τις θυγατρικές της ανά τον κόσμο. Θα ήταν μεγάλο χτύπημα στο brand name αν επικρατούσε η προπαγάνδα του ιμπεριαλισμού, που επέμενε πως το δυστύχημα του Τσερνομπίλ είχε προκαλέσει τεράστια οικολογική καταστροφή σε όλη την Ευρώπη. Είναι δυνατόν ένα θαύμα της σοβιετικής τεχνολογίας να αποδειχθεί τόσο καταστροφικό;

Οι υπάλληλοι της ελληνικής θυγατρικής είχαν με το μέρος τους το γεγονός ότι τα μπεκερέλ μπορεί να ταξίδευαν ελεύθερα πριν ακόμη υπογραφεί η συνθήκη Σένγκεν, παρέμεναν όμως αόρατα. Αντιθέτως, τα μαρουλόφυλλα είναι ορατά. Κι αν μάλιστα τα πλύνεις καλά είναι και λιμπιστικά, ιδιαίτερα αν βλέπεις τον σύντροφο Δραγασάκη να τα απολαμβάνει, καθώς τα μασουλάει με το χαρακτηριστικό κριτς κριτς…

Ως γνωστόν, στις πρωτόγονες κοινωνίες ό,τι δεν φαίνεται, δεν υπάρχει. Ελάτε τώρα. Δεν εννοώ τη δική μας. Απλώς, να σας θυμίσω ότι την ίδια εκείνη εποχή στην οδό Βουλιαγμένης μπορούσες να απολαύσεις μια πινακίδα που σε καθησύχαζε: «Δήμος Δάφνης, Αποπυρηνικοποιημένη ζώνη».

Να θυμίσω επίσης ότι το 1986 πολλοί, η πλειονότης θα έλεγα, ακόμη κι αν δεν ψήφιζαν ΚΚΕ πίστευαν ότι η ΕΣΣΔ είναι μια φιλειρηνική χώρα όπου επικρατεί η κοινωνική δικαιοσύνη, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ. Δεν ξέρω τώρα αν κάποιος από τη σοβιετική ηγεσία παρακολούθησε τη βρώση μαρουλόφυλλων από τους Ελληνες συντρόφους και ανέκραξε: «Τους ηλίθιους! Μια κουβέντα είπαμε κι αυτοί την πήραν στα σοβαρά!». Αυτή είναι η πονηριά: λες κάτι που δεν μπορεί να αποδειχθεί αμέσως ότι είναι ψέμα. Κι αν έπειτα από χρόνια αποδειχθεί ότι για τους καρκίνους στον θυρεοειδή ευθύνονται τα μπεκερέλ του Τσερνομπίλ, τότε βλέπουμε.

Κουτοπόνηρος είναι όποιος λέει ένα ψέμα που μπορεί να αποκαλυφθεί αμέσως. Διότι σε αντίθεση με τα μπεκερέλ, το μαζούτ όχι μόνον φαίνεται διά γυμνού οφθαλμού, αλλά βρωμάει κιόλας. Σε αντίθεση με τα μπεκερέλ, οι εκτάσεις των καμένων επίσης μπορούν να μετρηθούν. Και σε αντίθεση με τα μπεκερέλ, το ΑΠΕ, το οποίο μεταδίδει ότι μόνον οκτώ ευρωπαϊκές χώρες συμμετείχαν στη συνάντηση για την καταδίκη των εγκλημάτων του ναζισμού και του κομμουνισμού, μπορεί να διαψευστεί την επομένη.

Πώς η κομμουνιστική πονηρία έγινε συριζαϊκή κουτοπονηριά; Η εταιρεία τους έχασε τη μητρική της και πρέπει να παίρνει μόνη της τις αποφάσεις. Κάτι που απαιτεί κατανάλωση φαιάς ουσίας, «έσοδα, έξοδα», όπως είπε και ο Φλαμπουράρης. Μάλλον, είδος εν ανεπαρκεία.

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Καθημερινή