Την δεκαετία του 1980,
με τον ψυχρό πόλεμο σε πλήρη εξέλιξη, το κυρίαρχο ρεύμα στην Νότια Ευρώπη ήταν
η σοσιαλδημοκρατία, με το Πασόκ να παίρνει την εξουσία στην Ελλάδα, τον Μιτεράν
να γίνεται πρόεδρος της Γαλλίας, τον Σοάρες και άλλους σοσιαλδημοκράτες να
εκλέγονται στην Πορτογαλία κλπ. Αντίθετα, στην Αμερική εκλέγονταν ο «δεξιός»
Ρέιγκαν, και στην Βρετανία η εξίσου «δεξιά» Θάτσερ.
Τα όποια εθνικιστικά
και «ακροδεξιά» κόμματα της εποχής ήταν σχεδόν ανύπαρκτα, ακόμη και σε
δημοσκοπικό επίπεδο. Κι αυτό οφείλονταν στις εντελώς διαφορετικές πολιτικές,
οικονομικές, και άλλες συνθήκες που επικρατούσαν τότε...
Σήμερα, με τον ψυχρό
πόλεμο να αποτελεί μια μακρινή ανάμνηση, την ΕΣΣΔ και τον κομμουνισμό να έχουν
διαλυθεί στα εξ ων συνετέθησαν, οι προτεραιότητες των λαών έχουν αλλάξει,
κυρίως μετά την μαζική εισροή Μουσουλμάνων μεταναστών και προσφύγων στην άλλοτε
αμιγώς χριστιανική και λευκή Ευρώπη, με αποτέλεσμα να βλέπουμε παντού την
ανάδυση «ακροδεξιών» «λαϊκίστικων» κομμάτων, με πιο κοντινό μας παράδειγμα την
Χρυσή Αυγή που ενώ μέχρι πρότινος συγκέντρωνε το 0.5% (κι αυτό αν) των ψήφων,
σήμερα αποτελεί μια μόνιμη παρουσία στο κοινοβούλιο την οποία μάλιστα έχουμε
συνηθίσει και θεωρούμε φυσιολογική… Κάτι, που αν μου το έλεγε κανείς πριν από
6-7 χρόνια ότι θα συμβεί, θα γελούσα ως το πρωί.
Κάτι αντίστοιχο
συμβαίνει και στην υπόλοιπη Ευρώπη, π.χ. στην Πολωνία, στην Ολλανδία και στην
Αυστρία, με πιο τρανταχτά παραδείγματα το Εθνικό Μέτωπο της Μαρί Λεπέν, την
νίκη του Brexit στο Ηνωμένο Βασίλειο, καθώς και την πρόσφατη «θριαμβευτική»
είσοδο στη γερμανική βουλή του ακροδεξιού AfD με ποσοστό σχεδόν 13%. Μια
εξέλιξη, που με δεδομένη την ηγετική παρουσία της Γερμανίας στην ΕΕ, αλλάζει άρδην
το παιχνίδι και δημιουργεί νέα δεδομένα τα οποία είναι πολύ πιθανό να
επηρεάσουν ακόμη κι εμάς, αυτή την «οικονομική παρανυχίδα» του ευρωπαϊκού
κορμού.
Πρόκειται για ένα νέο
κόμμα, που ιδρύθηκε μόλις πριν από πέντε χρόνια, κυρίως από διάφορους διανοούμενους
σκεπτικιστές ως προς το ευρώ και την ΕΕ, αλλά που στην πορεία μετεξελίχθηκε σε
κάτι πιο «άγριο», και πιο «επιθετικό», προβάλλοντας ριζοσπαστικές και
εναλλακτικές πολιτικές απόψεις, στα όρια του περιθωρίου, με μια σχεδόν
παραληρηματική ρητορική που έχει να ακουστεί στην γερμανική πολιτική σκηνή εδώ
και πολλές δεκαετίες.
Αφορμή για την ανάδυση
του εν λόγω κόμματος ήταν η κρίση του ευρώ που ταλάνισε ολόκληρη την Ευρώπη
(θυμόσαστε τους δικούς μας αγαναΧτιστές;), καθώς και η μετέπειτα μαζική εισροή
«προσφύγων» από τη Μέση Ανατολή και την Βόρεια Αφρική (και όχι μόνο), που εν
πολλοίς κατά την δική μου άποψη οφείλονταν στις «φιλάνθρωπες» πολιτικές του
Σύριζα και της περίφημης κυρά Τασίας, που ανέλαβαν τις τύχες της χώρας μας την
αποφράδα 25/1/15, ανατρέποντας εκ βάθρων την έως τότε σοβαρή πολιτική του
Σαμαρά. Έτσι λοιπόν σήμερα, με βάση τις εξελίξεις που μεσολάβησαν, το AfD
μεταμορφώθηκε πλήρως και δεν έχει σχεδόν καμία ομοιότητα με αυτό που ήταν όταν
ιδρύθηκε.
Σε ένα μεγάλο βαθμό το
εν λόγω κόμμα, που όσο πάει γίνεται όλο και πιο δημοφιλές, συγκεντρώνει στις
τάξεις του και συσπειρώνει κυρίως ανθρώπους που έχουν μπουχτίσει με την multi
culti πολιτική των ανοιχτών συνόρων της Άνγκελα Μέρκελ, που ανησυχούν περισσότερο
για το δημογραφικό μέλλον της χώρας τους (και της Ευρώπης), παρά για τις όποιες
αδυναμίες του ευρώ ή αυτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι
πρόκειται κυρίως για ένα αντιμεταναστευτικό κόμμα, στα όρια του δημοκοπικά
ρατσιστικού, ειδικά αν θυμηθούμε το άλλοτε προβεβλημένο στέλεχός του, την
Frauke Petry, που σήμερα είναι ανεξάρτητη βουλευτής, η οποία είχε πει πέρσι ότι
οι Γερμανοί συνοριοφύλακες θα έπρεπε να πυροβολούν στο ψαχνό όσους «πρόσφυγες»
προσπαθούν να εισέλθουν παράνομα στη χώρα.
Εν ολίγοις, ο
κεντρικός πυλώνας της πολιτικής που ευαγγελίζεται το AfD είναι η αντίθεση στην
έως τώρα ανοιχτή μεταναστευτική πολιτική της Μέρκελ, κάτι που βρίσκει ευήκοα
ώτα σε μια Γερμανία που μέρα με την μέρα αλλάζει πολιτισμικά και πληθυσμιακά.
Και παρά το γεγονός ότι σε πολλούς Γερμανούς η κοινοβουλευτική παρουσία αυτού
του «μορφώματος» φαντάζει ως και αποκρουστική, όπως είχε πει κάποτε ένα
στέλεχος της δικής μας Χρυσής Αυγής «το να μπούμε στη βουλή ήταν το εύκολο…
τώρα αρχίζουν τα δύσκολα». Και αυτά τα δύσκολα είναι το να μπορέσει ένα τόσο
ακραίο κόμμα, που ποντάρει στην ακραία συνθηματολογία, να συμβιβαστεί με την
καθημερινότητα της πολιτικής και να συμβιβαστεί επίσης με τους κανόνες, τα ήθη,
τις ισορροπίες, τους συμβιβασμούς και τις βραδυκίνητες γραφειοκρατικές
διαδικασίες που συναποτελούν την πρακτική άσκηση πολιτικής στα πλαίσια μιας
κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Εν κατακλείδι, το AfD
θα πρέπει τώρα να σοβαρευτεί αποδεικνύοντας ότι μπορεί να λειτουργήσει ως
κοινοβουλευτικό κόμμα και να συνυπάρξει με τα υπόλοιπα, διότι άλλο οι «αγώνες»
στα πεζοδρόμια, άλλο οι επικοινωνιακοί εντυπωσιασμοί χωρίς πολιτικό κόστος,
άλλο η στείρα άρνηση για την άρνηση, και άλλο η άσκηση υπεύθυνης πολιτικής μέσα
από το κοινοβούλιο. Βέβαια, το γερμανικό αυτό κόμμα, όσο ακραίο και αν μας
φαίνεται, σίγουρα δεν είναι Χρυσή Αυγή και σίγουρα δεν κυριαρχείται από
ημιμαθείς περσόνες (θυμόσαστε τις κοινοβουλευτικές εκρήξεις της Ραχήλ των
ΑνΕλ;) που μιλάνε για Γ’ Ράιχ, για μασονικές συνωμοσίες και για κατευθυνόμενους
ψεκασμούς που «σκοπό έχουν να μας γονατίσουν αφού» … μπλα μπλα. Για παράδειγμα,
η συνιδρύτριά του Alice Weidel είναι μια 38χρονη λεσβία, που εργάζονταν
παλιότερα στην Goldman Sachs, που ομιλεί κινέζικα, ενώ έχει ολοκληρώσει και
διδακτορικό με θέμα το κινεζικό ασφαλιστικό σύστημα! Πως λέμε δηλαδή
Μιχαλολιάκος; Καμία σχέση…
Έτσι, με αυτά και με
αυτά, γίνεται πλέον αντιληπτό ότι ούτε η Γερμανία, που παρίστανε τον κήνσορα
της ηθικής (και της λιτότητας) μέχρι χθες, μπόρεσε να ξεφύγει από τον λαϊκισμό
και την δυσαρέσκεια που έχει προκαλέσει η ανεξέλεγκτη μεταναστευτική ροή. Όπως
λοιπόν συνέβη στις ΗΠΑ με την εκλογή Τραμπ ή στην Ουγγαρία, την Φιλανδία και
αλλού, έτσι τώρα και το Βερολίνο θα πρέπει να συμβιβαστεί με την παρουσία ενός
«ακραίου» εθνικιστικού κόμματος στη Βουλή και να πάψει να κουνάει το δάκτυλο
στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, που έζησαν αυτό το (νοσηρό) φαινόμενο προ πολλού.
Μάλιστα, έχοντας να αντιμετωπίσουν ακόμη και τον κίνδυνο οικονομικής
χρεοκοπίας, πέραν της μαζικής μετανάστευσης από όλα τα σημεία του ορίζοντα.
Το δήθεν ηθικό
πλεονέκτημα δηλαδή της Γερμανίας γίνεται κομμάτια, και στο εξής η Μέρκελ θα
πρέπει να χαμηλώσει το τουπέ της κατά μερικά κλικ, μιας και η ίδια καλείται να
αντιμετωπίσει τα ίδια ακριβώς προβλήματα (σε επίπεδο πολιτικής εκπροσώπησης)
που αντιμετωπίζουν εδώ και καιρό άλλες χώρες τις οποίες το Βερολίνο κοίταζε
απαξιωτικά και αφ’ υψηλού. Η πιο πλούσια δηλαδή χώρα της Ευρώπης θα πρέπει
πλέον να συνταχθεί με τις λιγότερο πλούσιες, ακόμη και τις οικονομικά
ανυπόληπτες (βλ. Ελλάδα) ως προς τον χειρισμό της όλο και πιο αυξανόμενης
αντιμεταναστευτικής και ευρωσκεπτικιστικής λογικής που διακατέχει τους λαούς.
Το πώς θα μπορέσει να συμβαδίσει με την χώρα μας, που δυστυχώς κυβερνάται από
ισλαμολάγνους οπαδούς των ανοιχτών συνόρων και της γενικευμένης ανομίας, δεν
είναι ακόμη ξεκάθαρο. Το πιο πιθανό όμως είναι να βολευτεί, στέλνοντάς μας
δεκάδες χιλιάδες «προσφύγων», ικανοποιώντας έτσι τόσο τους Γερμανούς ψηφοφόρους
που λένε πως δεν πάει άλλο, όσο και τον υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής
(έχουμε και τέτοιο υπουργείο!!!) Μουζάλα με τις ΜΚΟ του, που άλλο που δεν
θέλουν…
Το μέλλον θα δείξει,
αν και προσωπικά για εμάς εδώ το βλέπω δυσοίωνο, όσο στο Μαξίμου συνεχίζουν το
πάρτι ο «σώφρων» Αλέξης αγκαλιά με τον «Ελληνοπρεπή» Μπάνο, που έχουν δεθεί για
τα καλά στα πλαίσια ενός ανίερου γάμου ο οποίος κοστίζει στη χώρα όχι μόνο
δισεκατομμύρια ευρώ, αλλά και πολλά άλλα, πολύ πιο σημαντικά, που θα τα
πληρώνουν οι επόμενες γενιές για πολλές δεκαετίες ακόμη.
Strange
Attractor
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου