Το «αριστερός» ως επάγγελμα...

Παρακολουθώντας κάποιος τον πρωθυπουργό της χώρας κ. Αλέξη Τσίπρα να ταπεινώνεται μπροστά σε έναν αλαζόνα πρόεδρο των ΗΠΑ δεν μπορεί παρά να καταληφθεί από θλίψη και απελπισία για το μέλλον αυτού του τόπου.

Όμως όπως θα’ λεγε και ο Θουκυδίδης, είναι σύνηθες οι μικροί λαοί να υποχωρούν μπροστά στους ισχυρούς όσο τους επιτρέπει η αδυναμία τους και οι ισχυροί να προχωρούν όσο τους το επιτρέπει η δύναμή τους…

Παρ΄ όλα αυτά, ακόμη και όταν μικρών λαών ηγούνται σοβαροί άνθρωποι αυτοί αποσπούν το διεθνή σεβασμό καθώς με μικρότερη ισχύ επιτυγχάνουν τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα.

Το πρόβλημα με τον κ. Τσίπρα και την κυβέρνησή του δεν είναι μόνο τα "παραμύθια” που έλεγαν για τις ΗΠΑ σαν καταληψίες και πρόεδροι 15μελών μαθητικών συμβουλίων ή κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές. Το πρόβλημα είναι πως όταν ο Τραμπ διεκδικούσε την προεδρία των ΗΠΑ, ο κ. Τσίπρας μιλούσε με τρόπο που οφείλει να μην μιλάει δημόσια ένας πρωθυπουργός. Η ερώτηση του φιλικού προς τον κ Τραμπ δημοσιογράφου του FoxNews μόνο τυχαία δεν μοιάζει να ήταν.

Όταν εκπροσωπείς μια χώρα δεν αναμιγνύεσαι στα εσωτερικά άλλων, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για την ισχυρότερη σύμμαχο της χώρας σου από την οποία, σε μεγάλο βαθμό, εξαρτάται το μέλλον της.

Ο κ. Τραμπ δεν είναι οποιοσδήποτε πρόεδρος των ΗΠΑ. Εξελέγη και πολιτεύεται με βασικό σύνθημα το "Πρώτα η Αμερική” και αυτό τον οδηγεί να συμπεριφέρεται ενίοτε χωρίς το διπλωματικό τακτ που απαιτούν οι υγιείς σχέσεις απέναντι στους συμμάχους του (ακόμη και πολύ ισχυρότερους από την Ελλάδα).

Έτσι εξηγείται ότι είπε δημόσια πως η συμφωνία των 2,4 δισ. για την αναβάθμιση των F-16 σημαίνει θέσεις εργασίας για τις ΗΠΑ. Άρα, σημαίνει και αφαίρεση θέσεων εργασίας από κάπου αλλού;

Ο κ. Τσίπρας εξέλαβε την πρόσκληση μιας επίσκεψης στις ΗΠΑ σαν ευκαιρία να επιδείξει τη στήριξη που έχει στο εξωτερικό. Στον κ. Τσίπρα η συνάντηση με τον κ. Τραμπ έκανε μεγαλύτερη ζημιά σε σχέση με το όφελος.

Η αριστερή ένδεια..   

Η αριστερά σ’ αυτήν τη χώρα μετά τον πόλεμο δεν επιβίωσε γιατί διαμόρφωσε κάποια εναλλακτική πολιτική πρόταση, όπως π.χ. είχε κάνει μέχρι τη δεκαετία του ‘90 η ιταλική αριστερά των Γκράμσι, Τολιάτι και του Μπερλινγκουέρ.

Η ελληνική αριστερά μετά τον πόλεμο επιβίωσε και υπάρχει χάρη στη συναισθηματική φόρτιση που προκαλούσαν οι μαρτυρικές θυσίες των ηττημένων του εμφυλίου αλλά και κυρίως χάρη στη λειτουργία του βασικού πυρήνα της ως γραφείο της KGB στην περιοχή κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου.

Μετά τη μεταπολίτευση η ελληνική αριστερά επιβίωσε χάρη στο μερίδιο πρόσβασης στην αργομισθία του δημοσίου που της εξασφάλισε το πελατειακό πολιτικό σύστημα.

Για δεκαετίες οι αριστεροί στην Ελλάδα λιώνουν τις σόλες των παπουτσιών τους σε πορείες στην αμερικάνικη πρεσβεία και δομούν τον πυρήνα της πολιτικής τους ύπαρξης στην απεξάρτηση από το πολιτικο-οικονομικό-στρατιωτικό σύμπλεγμα της Δύσης της οποίας ηγούνται οι ΗΠΑ.

Και στην περίπτωση του Ανδρέα Παπανδρέου και στην περίπτωση του κ. Τσίπρα όταν ήρθαν στην εξουσία αριστερά κόμματα σε σχέση με τις ΗΠΑ έπραξαν τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που έλεγαν και υποτίθεται πως πίστευαν.

Σε αντίθεση με όλους τους "αμερικανομάχους" αντιμπεριαλιστές στη μεταπολίτευση, ο μόνος πρωθυπουργός που έβγαλε για μια περίοδο τη χώρα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, γιατί αυτό απαιτούσε το συμφέρον της χώρας μετά τα γεγονότα στην Κύπρο, ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Το γεγονός πως τη μεγαλύτερη δουλικότητα απέναντι στις ΗΠΑ επέδειξαν πολιτικοί που αναδείχθηκαν από τον αντιαμερικανισμό και την αριστεροσύνη καταδεικνύει το ύφος και το ήθος της παράταξης.

Η αποκαθήλωση των μύθων

Στα δυο χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από τα κόμματα της "παλαβής” άκρας αριστεράς και άκρας δεξιάς έχουν καταρριφθεί οι περισσότεροι μεταπολεμικοί και μεταπολιτευτικοί μύθοι αλλά και ο μύθος του αντιμνημονιακού σανού με τον οποίο τάισαν την πλειοψηφία της κοινής γνώμης δημαγωγοί όπως ο Αλέξης Τσίπρας και ο Πάνος Καμμένος.

Όλες αυτές οι οβιδιακές μεταμορφώσεις του τίποτα στο τίποτα, σε ό,τι αφορά το πολιτικό στίγμα της αριστεράς καταδεικνύουν πως το "αριστερός” στην Ελλάδα μόνο ως πρόφαση και πρόθεση εξαπάτησης συνιστά πολιτική ταυτότητα.

Το αριστερός στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης αποδεικνύεται όχι πολιτική άποψη αλλά επάγγελμα. Ένα επάγγελμα παρασιτικό και ουδόλως ευυπόληπτο.

Κώστας Στούπας

Capital.gr