Η πορεία προς το χάος…

Όποιος αναλύσει με προσοχή τα ποιοτικά στοιχεία των δημοσκοπήσεων, ό,τι και αν δείχνουν αυτές, όποιον και αν συμφέρουν ή ευνοούν θα διαπιστώσει ότι γενικώς παραμένει μία αποστασιοποίηση των πολιτών. 

Ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας δείχνει να μην έχει καμία διάθεση να εμπλακεί στον πολιτικό διάλογο. Και ότι όσοι τελικά πάνε να ψηφίσουν όταν θα έρθει εκείνη η ώρα θα ασχοληθούν με τις κάλπες τις τελευταίες ημέρες ή εβδομάδες. Οι οποίες πιθανώς να καθορίσουν και την εκλογική τους συμπεριφορά. Λέμε όσοι πάνε να ψηφίσουν, γιατί δεν υπάρχει καμία βεβαιότητα ότι θα ανατραπεί η φθίνουσα πορεία συμμετοχής που έχει παρατηρηθεί μέχρι σήμερα στις εκλογικές αναμετρήσεις…

Θα αναρωτηθεί ίσως κανείς, γιατί τα αναφέρω αυτά σήμερα. Μήπως υπάρχει κάποιο άρωμα εκλογών στον ορίζοντα; Όχι. Τουλάχιστον όχι κάτι το εμφανές. Αν ωστόσο δεν γίνουν ορισμένες επισημάνσεις, όποιες θεωρεί καθένας χρήσιμες, τώρα που υπάρχει χρόνος για τυχόν διορθωτικές κινήσεις ή και για προσαρμογές, σίγουρα την τελευταία στιγμή θα είναι πολύ πιο δύσκολο. 

Νομίζω ότι ένα από τα λάθη που κάνουν οι περισσότεροι πολιτικοί και πολιτικολογούντες, είναι ότι αντιμετωπίζουν(-με) την κοινωνία με πολιτικούς όρους και κανόνες του παρελθόντος. Πρόσφατου ακόμη μεν, αλλά παρελθόντος. Είναι σαν να έχει αλλάξει το έργο που παίζεται σε έναν κινηματογράφο ή σε ένα θέατρο και πολλοί να συνωστίζονται απ' έξω με τα καλά τους κρατώντας εισιτήρια ή προσκλήσεις του προηγούμενου έργου. Πάει αυτό, κατέβηκε. Μέσα είναι άλλοι πρωταγωνιστές, άλλη παράσταση, άλλο κοινό. Και κυρίως άλλο κοινό. 

Πάρτε για παράδειγμα τις πολύ σωστές επισημάνσεις για την ανάγκη να εφαρμοστούν μεταρρυθμίσεις που θα οδηγήσουν μεσομακροπρόθεσμα στην εξυγίανση των δομών της χώρας, προϋπόθεση για την οριστική έξοδο από την κρίση. Ανάγκη; Αναμφισβήτητη. Σωστή κατεύθυνση; Προφανώς. Πόσους ενδιαφέρει ή νιώθουν να τους αφορά; Δυστυχώς μία μειοψηφία... ναι, μην παραξενεύεστε, τα δυσάρεστα πλην όμως απαραίτητα βήματα που πρέπει να γίνουν, δεν αγγίζουν τους πολλούς. Και δυστυχώς δεν αγγίζουν τα πλέον δυναμικά στρώματα της κοινωνίας. Τους νέους. Όσοι μπορούν αναχωρούν για άλλες πολιτείες και όσοι μένουν σε μεγάλο βαθμό έχουν μέσα τους τόση οργή, ώστε να απαξιώνουν τους πάντες και τα πάντα. Ποιος ΣΥΡΙΖΑ, ποια Νέα Δημοκρατία, ποιο ΠΑΣΟΚ... Νιώθουν να μην μπορεί κανείς πλέον να τους δώσει όραμα. Απλά τάσσονται αντίθετοι σε οτιδήποτε... θεσμικό. Οτιδήποτε εκπροσωπεί την εξουσία. 

Για να καταλάβετε τι εννοώ, θα σας πω το εξής μικρό παράδειγμα. Τις προάλλες έγινε στο πάρκο στο Γουδή μία συναυλία για την Ηριάννα, τη γνωστή περίπτωση της φυλακισμένης 29χρονης για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση. Με στόχο την οικονομική ενίσχυση προκειμένου να πληρωθούν δικαστικά έξοδα. Επειδή τυγχάνει να μένω κοντά, σας διαβεβαιώνω ότι πραγματικά μαζεύτηκαν πολλές χιλιάδες κόσμου. Δεν ξέρω αν ήταν 20 ή 30 χιλιάδες, αλλά ήταν πάρα πολλοί. 

Νιώθοντας αλληλέγγυοι σε μία φυλακισμένη για συμμετοχή σε τρομοκρατία! Μπορεί να είναι αυτό και λίγο... μόδα; Ίσως. Όμως εκείνο που πραγματικά είναι ανησυχητικό, είναι ότι στον δρόμο, καθ’ οδόν για τη συναυλία δεν έβλεπες... φρικιά ή περιθωριακούς. Θα ήταν και τέτοιοι, αλλά κυρίως ήταν παρέες από νεαρούς... καλοβαλμένους, καθόλου τσαμπουκαλεμένους και ζευγάρια. Ο κόσμος που θα πήγαινε σε μία ήρεμη φθινοπωρινή ανοιχτή συναυλία. 

Μικρό το δείγμα; Νομίζετε... Για την Ηριάννα μαζεύονται δεκάδες χιλιάδες. Έχουν μαζευτεί για τίποτε άλλο τον τελευταίο καιρό; Σημειώστε ότι όλοι κινητοποιήθηκαν όχι μέσα από διαφημιστικές καμπάνιες σε τηλεοράσεις κλπ ή από αφίσες, αλλά μέσα από συνεννοήσεις στα social media. Όσοι καταλαβαίνουν το μέγεθος του προβλήματος, καταλαβαίνουν. Οι υπόλοιποι δεν έχει και τόση σημασία... 

Πού οδηγείται λοιπόν η χώρα; Δυστυχώς διολισθαίνει όλο και περισσότερο προς το χάος. Προς το "απέναντι", προς το "αντί". Για να ανατραπεί αυτή η πορεία, θα πρέπει να βρεθεί η κατάλληλη ατζέντα. Ιδού το μεγάλο στοίχημα...

Δημήτρης Παπακωνσταντίνου 

Capital.gr