Η ίδια ιστορία: το ΔΝΤ
δημοσιοποιεί τις «προβλέψεις» του και εκτιμά ότι το «πρωτογενές πλεόνασμα» το
2018 θα είναι 2,2% του ΑΕΠ. Μέχρι το 3,5% που είναι ο συμφωνημένος στόχος,
μένει ένα ποσοστό που ποσοτικοποιημένο οδηγεί σε νέα μέτρα ύψους περίπου 2,4
δισ. ευρώ.
Παίρνουν την πάσα οι
αντιπολιτευόμενες εφημερίδες κι αρχίζουν την «κινδυνολογία» για την «ανίκανη»
κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ: «νέα μέτρα ζητά το ΔΝΤ»! Εμείς δεν ζητάμε νέα μέτρα,
λέει το ΔΝΤ, εμείς απλά παρουσιάζουμε τις προβλέψεις! Σωστά, τα νέα μέτρα θα τα
ζητήσει η τρόικα, όταν έρθει η ώρα.
Πανέτοιμοι οι
συριζαίοι (ήξεραν πολύ καλά τι θα πει το ΔΝΤ και ο Τσακαλώτος το είχε ήδη
υπαινιχθεί) γυρίζουν την κουβέντα αλλού: πόσες φορές μέχρι τώρα δεν έχει πέσει
έξω το ΔΝΤ στις προβλέψεις του; Σωστά, αλλά αυτό διαπιστώθηκε κατόπιν εορτής.
Τα μέτρα είχαν νομοθετηθεί με βάση τις προβλέψεις, κι όταν αυτές διαψεύστηκαν,
δεν πάρθηκαν πίσω. Απλά, συνυπολογίστηκαν στο επόμενο πακέτο μέτρων.
Είναι πάγια πρακτική του ΔΝΤ, η οποία εξελίσσεται σε συμπαιγνία με τους ευρωπαϊκούς «θεσμούς», να παίζει εκούσια το ρόλο του «κακού». Κάνει υπέρ του δέοντος απαισιόδοξες «προβλέψεις» κι όταν αρχίζει το παζάρι κυβέρνησης-τρόικας, έχει όλα τα περιθώρια να «υποχωρήσει» στο επίπεδο που από την αρχή είχαν όλοι μαζί (οι τροϊκανοί) αποφασίσει. [Θυμηθείτε τις υποκλαπείσες συνομιλίες ανάμεσα σε στελέχη του ΔΝΤ, που περιέγραφαν ακριβώς αυτή την τακτική].
Το ίδιο θα γίνει και τώρα. Το ΔΝΤ θα βάλει κάτω τις «προβλέψεις» του και θα ζητήσει «να βγουν τα νούμερα» (με νέα μέτρα φυσικά). Ο Τσακαλώτος με τον Χουλιαράκη θα «στηλώσουν τα πόδια». Οι ευρωπαϊκοί «θεσμοί» θα δείξουν «κατανόηση» για τις ενστάσεις της ελληνικής κυβέρνησης, αλλά θα επικαλούνται και την εντολή που έχουν να παραμείνει το ΔΝΤ στο ελληνικό «πρόγραμμα». Και στο τέλος θα τα βρουν σ' ένα «πακέτο», που θα είναι μεν «ελαφρύτερο» από τις αρχικές απαιτήσεις του ΔΝΤ, αλλά θα φορτωθεί κι αυτό μαζί με όλα τα προηγούμενα «πακέτα» στην «καμπούρα» του ελληνικού λαού.
Το μόνο ερώτημα είναι αν θα έχουμε και πάλι διαπραγμάτευση-θρίλερ, που θα τραβήξει μήνες, ή αν όλοι μαζί (με πρώτους τους Τσιπροκαμμένους) θα κάνουν «υποχωρήσεις» για να κλείσει η τρίτη αξιολόγηση και να μείνει ανοιχτή η προοπτική μιας ακόμα «εξόδου στις αγορές». Γιατί με μπλοκαρισμένες διαπραγματεύσεις, τέτοια έξοδος αποκλείεται.
Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι ο Τσακαλώτος θα… μαγέψει τη Βελκουλέσκου και θα την πείσει με ατράνταχτα… μαρξιστικά επιχειρήματα ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει και πρέπει να δείξει εμπιστοσύνη στις δικές του προβλέψεις, αν υποθέσουμε δηλαδή ότι το «πακέτο» θα είναι τελικά σχετικά μικρό και εύκολα «διαχειρίσιμο» από τους Τσιπροκαμμένους, ένα είναι το ατράνταχτο συμπέρασμα: εξακολουθούμε να κινούμαστε σε πλαίσιο σκληρής δημοσιονομικής λιτότητας. Κι αυτό δε θ' αλλάξει τα επόμενα χρόνια.
Την ώρα που ο Τσίπρας τάζει διάφορα από τα «μπαλκόνια», σε πρακτικό πολιτικό επίπεδο η μόνη συζήτηση που γίνεται είναι αν θα παρθούν νέα μέτρα (και τι ύψους), αν θα έρθουν πιο μπροστά (το 2018) τα προ-νομοθετημένα αντιλαϊκά μέτρα του 2019 και του 2020 και θα πάνε πιο πίσω (το 2023) τα περιβόητα «αντίμετρα». Συζήτηση για ελαφρύνσεις, για αφαίρεση μέτρων, δε γίνεται.
Είναι πάγια πρακτική του ΔΝΤ, η οποία εξελίσσεται σε συμπαιγνία με τους ευρωπαϊκούς «θεσμούς», να παίζει εκούσια το ρόλο του «κακού». Κάνει υπέρ του δέοντος απαισιόδοξες «προβλέψεις» κι όταν αρχίζει το παζάρι κυβέρνησης-τρόικας, έχει όλα τα περιθώρια να «υποχωρήσει» στο επίπεδο που από την αρχή είχαν όλοι μαζί (οι τροϊκανοί) αποφασίσει. [Θυμηθείτε τις υποκλαπείσες συνομιλίες ανάμεσα σε στελέχη του ΔΝΤ, που περιέγραφαν ακριβώς αυτή την τακτική].
Το ίδιο θα γίνει και τώρα. Το ΔΝΤ θα βάλει κάτω τις «προβλέψεις» του και θα ζητήσει «να βγουν τα νούμερα» (με νέα μέτρα φυσικά). Ο Τσακαλώτος με τον Χουλιαράκη θα «στηλώσουν τα πόδια». Οι ευρωπαϊκοί «θεσμοί» θα δείξουν «κατανόηση» για τις ενστάσεις της ελληνικής κυβέρνησης, αλλά θα επικαλούνται και την εντολή που έχουν να παραμείνει το ΔΝΤ στο ελληνικό «πρόγραμμα». Και στο τέλος θα τα βρουν σ' ένα «πακέτο», που θα είναι μεν «ελαφρύτερο» από τις αρχικές απαιτήσεις του ΔΝΤ, αλλά θα φορτωθεί κι αυτό μαζί με όλα τα προηγούμενα «πακέτα» στην «καμπούρα» του ελληνικού λαού.
Το μόνο ερώτημα είναι αν θα έχουμε και πάλι διαπραγμάτευση-θρίλερ, που θα τραβήξει μήνες, ή αν όλοι μαζί (με πρώτους τους Τσιπροκαμμένους) θα κάνουν «υποχωρήσεις» για να κλείσει η τρίτη αξιολόγηση και να μείνει ανοιχτή η προοπτική μιας ακόμα «εξόδου στις αγορές». Γιατί με μπλοκαρισμένες διαπραγματεύσεις, τέτοια έξοδος αποκλείεται.
Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι ο Τσακαλώτος θα… μαγέψει τη Βελκουλέσκου και θα την πείσει με ατράνταχτα… μαρξιστικά επιχειρήματα ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει και πρέπει να δείξει εμπιστοσύνη στις δικές του προβλέψεις, αν υποθέσουμε δηλαδή ότι το «πακέτο» θα είναι τελικά σχετικά μικρό και εύκολα «διαχειρίσιμο» από τους Τσιπροκαμμένους, ένα είναι το ατράνταχτο συμπέρασμα: εξακολουθούμε να κινούμαστε σε πλαίσιο σκληρής δημοσιονομικής λιτότητας. Κι αυτό δε θ' αλλάξει τα επόμενα χρόνια.
Την ώρα που ο Τσίπρας τάζει διάφορα από τα «μπαλκόνια», σε πρακτικό πολιτικό επίπεδο η μόνη συζήτηση που γίνεται είναι αν θα παρθούν νέα μέτρα (και τι ύψους), αν θα έρθουν πιο μπροστά (το 2018) τα προ-νομοθετημένα αντιλαϊκά μέτρα του 2019 και του 2020 και θα πάνε πιο πίσω (το 2023) τα περιβόητα «αντίμετρα». Συζήτηση για ελαφρύνσεις, για αφαίρεση μέτρων, δε γίνεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου