Έχει και η Ισπανία τους «γερμανοτσολιάδες» της;

Σαν να μη μας έφταναν τα δικά μας, εδώ και μέρες ασχολούμαστε και με τα της Ισπανίας, με διάφορους «αναλυτές» του καναπέ να βρίσκουν στην περιπέτεια που περνάει η συμπαθής αυτή χώρα στοιχεία που να επιβεβαιώνουν τις δικές τους εμμονές, κυρίως με ότι έχει να κάνει με την «κακιά» Ευρώπη, την «διαβολική ΕΕ», κλπ. Θυμόσαστε τους περίφημους «αγαναΧτιστές»; Ε, βρήκαν ξανά αφορμή για να πουν τα δικά τους.

Κάτι ανάλογο όμως ζει τώρα και η ίδια η Ισπανία, που με αφορμή την αυτονόμηση που λέγαμε της Καταλονίας, αρχίζει να σπαράσσεται από ένα νέο είδος εμφυλίου, αυτόν των σόσιαλ μίντια και γενικά του τύπου…

Έχουμε και λέμε: Η Ισπανία είναι κι αυτή μια κανονική δημοκρατική χώρα της ΕΕ, όπως κι εμείς, με μια ταλαιπωρημένη νεαρή δημοκρατία, όπως κι εμείς, που έχει περάσει από εμφύλιο και χούντα, όπως κι εμείς.  Παράλληλα, έχει κι αυτή τα ίδια με εμάς προβλήματα, όπως είναι η υψηλή ανεργία, η πολιτική διαφθορά, η οικονομική ανισότητα, ο γεωγραφικός και άρα πολιτικός και οικονομικός υδροκεφαλισμός, το έντονο θρησκευτικό συναίσθημα, προβλήματα με την εγκληματικότητα, την πολυπολιτισμικότητα, και την αθρόα μουσουλμανική κυρίως μετανάστευση, και τέλος την πολιτική απάθεια (ένα σύμπτωμα που ακόμη κι εμείς τα κατ’ εξοχήν «πολιτικά ζώα» το ζούμε τελευταία στο πετσί μας).

Παρόλα αυτά, η Ισπανία, όπως κι εμείς, είναι ανάμεσα στις πιο οικονομικά προηγμένες και πολιτικά σταθερές δημοκρατικές χώρες του πλανήτη, με ελευθερία λόγου, πάμπολλες πολιτικές ελευθερίες και ατομικά δικαιώματα,  πολιτικό πλουραλισμό, κλπ. Όπως κι εμείς δεν έχει θανατική ποινή, έχει όμως ΕΣΥ, ενώ εκλέγει και αυτή τους βουλευτές, νομάρχες, δημάρχους, κλπ.

Πάνω απ όλα όμως έχει ελευθεροτυπία, μια κατάσταση δηλαδή όπου ο τύπος λειτουργεί ως η τέταρτη εξουσία, που ελέγχει τις άλλες τρεις (νομοθετική, εκτελεστική, και δικαστική). Θα έλεγα πάλι «όπως εμείς», αλλά στα καθ ημάς οι τέσσερις αυτές εξουσίες είναι τόσο μπλεγμένες και αλληλοκαλυπτόμενες μεταξύ τους, που θα το προσπεράσω.

Στον τομέα της διοίκησής της η Ισπανία αποτελεί ένα υβριδικό παράδειγμα, κάτι μεταξύ κεντρικά ελεγχόμενου κράτους και ομοσπονδιακού, με περιοχές που έχουν περισσότερη αυτονομία απ ότι άλλες, με ισχυρή τοπική αυτοδιοίκηση, και με παράδειγμα την Καταλονία που σε επίπεδα αυτονομίας από την Μαδρίτη θυμίζει την Ελβετία, με δικό της σύστημα υγείας, παιδείας, ακόμη και με δική της αστυνομία, χώρια πολλά άλλα.

Ένα όμως από τα μεγάλα προβλήματα που προέκυψαν μετά την κρίση με αφορμή την πρόθεση απόσχισης της Καταλονίας από την υπόλοιπη Ισπανία, όπως διαβάζω στον ισπανικό τύπο, είναι και το πρόβλημα της ελευθερίας του τύπου, κάτι που αποτελεί βασικό θεμέλιο σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ένα πρόβλημα που ξεκίνησε τον περασμένο Αύγουστο όταν ο πρωθυπουργός της Καταλονίας, ο περίφημος πλέον Carles Puigdemont, κατηγόρησε την εφημερίδα El Pais ως «θλιβερό έντυπο» ή κάπως έτσι, επειδή αυτή ζήτησε με άρθρο της την αναβολή των διαδικασιών αυτονόμησης της επαρχίας λόγω των αιματηρών τρομοκρατικών επιθέσεων στη Βαρκελώνη.

Έκτοτε, οι επιθέσεις αυτές κλιμακώθηκαν, και στον χορό  μπήκαν και όλοι οι  φανατικοί υποστηρικτές της αυτονόμησης, με διάφορους «υπερπατριώτες», Καταλανούς ως επί το πλείστον, να βρίζουν μέσω των σόσιαλ μίντια τους δημοσιογράφους της εν λόγω εφημερίδας και να τους κατηγορούν ως «φασίστες», ναζιστές», «προδότες», ακόμη και «δολοφόνους». Σας θυμίζει κάτι; Μάλιστα πολλοί δημοσιογράφοι και εργαζόμενοι στην El Pais έπεσαν θύματα χυδαίων προσβολών, ακόμη και απειλών έναντι των ιδίων αλλά και των οικογενειών τους. Μερικοί, πιο γνωστοί στο κοινό λόγω των τηλεοπτικών τους εμφανίσεων, έπεσαν και θύματα προπηλακισμών, ακόμη και χειροδικιών μέσα στο δρόμο. Σας θυμίζει κάτι;

Υπάρχουν όμως βάσιμες υπόνοιες ότι πολλοί από εκείνους που έχουν ξεκινήσει ανένδοτο αγώνα και σταυροφορία υπέρ της αυτονόμησης της Καταλονίας, δεν το κάνουν από ιδεολογία ή πατριωτισμό αλλά επειδή απλά τα παίρνουν από την κυβέρνηση του Puigdemont. Κάποιοι τέτοιοι, με πιο προβεβλημένο το παγκοσμίως διάσημο «καρφί» Julian Assange, ή την επιδοτούμενη από τη καταλανική κυβέρνηση εφημερίδα El Nacional, ηγούνται της κατά μέτωπο επίθεσης μέσα από το φέισμπουκ, το τουίτερ, κ.ά. «ξεσκεπάζοντας» τους Ισπανούς «γερμανοτσολιάδες», με σκοπό να τους φιμώσουν… σας θυμίζει κάτι;

Ακόμη και η οργάνωση Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα πήρε μέρος στη διαμάχη, συγκρίνοντας την τακτική των πληρωμένων από τον Puigdemont σχολιαστών με τις κινήσεις που έκανε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας ο Ντόναλντ Τραμπ, ή με παρόμοιες «ακροδεξιές» μεθόδους χειραγώγησης του τύπου που βλέπουμε σε άλλα κράτη (π.χ. Τουρκία, Ρωσία, Ιράν, κλπ). Και αυτό δεν απέχει πάρα πολύ από την πραγματικότητα, διότι όταν βλέπει κανείς  κάποια ιερά τοτέμ της ισπανικής δημοσιογραφίας, που αντιστάθηκαν στην πάλαι ποτέ χούντα του Φράνκο να χαρακτηρίζονται σήμερα ως «φασίστες» και «ναζί», κάτι δεν πάει καλά, και μάλλον θυμίζει την πάγια τακτική του Τραμπ να απαξιώνει και να χαρακτηρίζει ως fake news οποιαδήποτε δημοσίευση δεν του αρέσει.

Δεν είναι όμως μόνο οι δημοσιογράφοι, οι σχολιαστές στα σόσιαλ μίντια, και οι υπόλοιποι «τραμπούκοι» που τα έχουν βάλει με τους δημοσιογράφους που δεν συμφωνούν με την διάσπαση της Ισπανίας. Στον χορό μπήκαν και πολιτικοί «σεπαρατιστές», που έχουν πλέον ανακηρύξει τον τύπο ως τον χειρότερο εχθρό τους, προκαλώντας όμως έτσι μια ανήκεστο βλάβη, θελημένη ή μη, σε ολόκληρο το ευαίσθητο οικοδόμημα στο οποίο στηρίζεται η νεαρή (να το θυμόμαστε αυτό) δημοκρατία της χώρας. Ψάχνουν δηλαδή τώρα να βρουν όλα αυτά στα οποία εμείς οι Έλληνες, ως μπροστάρηδες της διαπλοκής,  θεωρούμε δεδομένα, όπως υπόγειες και άνομες σχέσεις μεταξύ εκδοτών, καναλαρχών, και μετόχων των ΜΜΕ με άλλα σκοτεινά πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα. Ένα κυνήγι μαγισσών δηλαδή, που στην περίπτωση της El Pais έφτασε στο σημείο να κατηγορηθεί ο όμιλος PRISA στον οποίο ανήκει, ότι χρηματοδοτεί τον … ISIS!!!!!

Εν κατακλείδι αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ισπανία, άσχετα με την απόσχιση της Καταλονίας, έχει να κάνει με την γενικευμένη επίθεση που δέχεται η έννοια της δημοκρατίας στην Δύση. Και ο πιο εύκολος στόχος πάντα για όσους δεν θέλουν δημοκρατία, είτε αυτοί είναι λαϊκιστές, είτε εθνικιστές, είτε αριστεροί εξτρεμιστές, είτε απλά «πσαικαζμένοι αγαναΧτιστές», είναι ο τύπος. Ο οποίος τύπος όταν (όταν λέμε) λειτουργεί τίμια και χωρίς κρυφή ατζέντα, τότε ο μόνος κερδισμένος είναι η δημοκρατία και άρα ο λαός.

Σήμερα, σε ένα περιβάλλον όπου ο συμβατικός τύπος δέχεται από παντού επιθέσεις, πολλές φορές δικαιολογημένες, με το ελεύθερο ή ακόμη και άναρχο σε μεγάλο βαθμό διαδίκτυο να δίνει πρόσβαση και να προσφέρει απήχηση σε κάθε φωνή, ανεξαρτήτως των υπόγειων ή μη κινήτρων της, τότε είναι που χρειάζεται ακόμη περισσότερη εγρήγορση. Αν όντως θέλουμε πραγματική δημοκρατία, και όχι απλά επιφαινόμενη.

Strange Attractor
Antinews