Πριν από πολλά χρόνια
είχα ένα συνάδελφο, αρκετά μεγαλύτερο στην ηλικία, που εκτός του ότι ήταν
γκρίζος, σοβαροφανής και πάντα αυστηρός, είχε και μια συνήθεια να κατακρίνει
έντονα και απαξιωτικά σχεδόν ότι συνέβαινε τόσο στον χώρο εργασίας μας όσο και
στην κοινωνία γενικότερα. Με μόνιμη επωδό του την φράση «πρέπει να γίνουν
ανακρίσεις»!
Ο συγκεκριμένος είχε
ανδρωθεί επί «σκληρών» εποχών, είχε ζήσει την προηγούμενη Ελλάδα, εκείνη δηλαδή
του παπά και του χωροφύλακα και είχε... διαπρέψει επαγγελματικά επί χούντας.
Oπότε εγώ με το τότε «άγουρο» νεανικό μου μυαλό τον άκουγα και γελούσα,
αδιαφορώντας για τις απόψεις του τις οποίες απέδιδα στα «αρχαία» βιώματά του,
στις «ακροδεξιές» πεποιθήσεις του, καταχωρώντας και αυτόν στους άφθονους τότε
νοσταλγούς του Παπαδόπουλου και του Παττακού…
Μάλιστα διασκέδαζα
μαζί του, προβοκάροντάς τον (τον τρόλαρα θα έλεγα σήμερα), θεωρώντας ακραίο
παραλογισμό το γεγονός ότι πραγματικά πίστευε πως αν γίνουν ανακρίσεις,
συλλήψεις κλπ. το μπάχαλο της κοινωνίας θα εξαφανίζονταν ως διά μαγείας. Ένα
μπάχαλο που τότε μου άρεσε, λόγω ηλικίας και λόγω έλλειψης οποιωνδήποτε σοβαρών
υποχρεώσεων. Ήμουν μόνο εγώ και το σαρκίο μου... άρα γαία και πυρί μιχθήτω…
Σήμερα, κοιτώντας προς
τα πίσω, ανάμεσα σε πολλά άλλα λάθη μου, το βασικότερο που έκανα ήταν ότι
θεωρούσα τον εν λόγω συνάδελφο (και άλλους παρόμοιους) ως «ακροδεξιό»,
«χουντικό» και αντιδημοκράτη. Ήταν άλλωστε τέτοιες οι εποχές, που οι «νορμάλ»
«διαβασμένοι» νεαροί σαν κι εμένα, που μεγάλωσαν ανώδυνα σε σχέση με τους
προηγούμενους, θεωρούσαν αυτού του είδους τις αυστηρές απόψεις περί νόμου και
τάξης αντιδραστικές και ολοκληρωτικές, ενώ τις αριστερές ως … προοδευτικές και
δημοκρατικές.
Κούνια που με κούναγε.
Ξέχωρα από τις πάμπολλες ενδείξεις και αποδείξεις για το τι ακριβώς σήμαινε
κομμουνισμός, ειδικά σε όλους εκείνους που τον ζούσαν στο πετσί τους εκείνο τον
καιρό (αναφέρομαι στις ουκ ολίγες χώρες δορυφόρους της ΕΣΣΔ και αλλού)
χρειάστηκε το 2015 να έρθει στα πράγματα επιτέλους η Πρώτη Φορά Αριστερά, με
τον Αλέξη και την «προοδευτική» παρέα του να εγκατασταθούν στο Μαξίμου (το
οποίο περιέφραξαν με κλούβες των ΜΑΤ), για να θυμηθώ τον μουντρούχο παλιό
συνάδελφό μου, να φέρω και πάλι στο μυαλό μου όλα αυτά που έλεγε, και για να
καταλάβω ότι ίσως τον αδίκησα. Ίσως ο άνθρωπος αυτός να μην ήταν χουντικός…
ούτε καν δεξιός. Ίσως να ήταν και αυτός (χωρίς να το ξέρει) ένα πούρος
αριστερός, και ένας πρώιμος συριζαίος. Ίσως να ήταν και «εισοδιστής»… ποιος
ξέρει;
Αλλιώς πως εξηγείται
το φαινόμενο ο συνάδελφος αυτός να έχει τις ίδιες ακριβώς απόψεις με την Ζωζώ,
την καγκελάριο της καρδιάς μας, και μάλιστα να τις διατυπώνει σε εποχές που η
φωτισμένη αυτή πολιτικός ακόμη έπαιζε με τις Μπάρμπι της; Μιλάμε για
μπροστάρη...
Και τα θυμήθηκα όλα
αυτά προχθές με αφορμή ένα νέο διάγγελμα που έκανε η συγκεκριμένη πασιονάρια,
στα πλαίσια του νέου κόμματός της, σύμφωνα με το οποίο αν ποτέ έρθει στα
πράγματα και λάμψει ξανά ο ήλιος πάνω από την χειμαζόμενη χώρα μας, τότε θα
κλείσει τα ΜΜΕ, θα συλλάβει τους υπαίτιους των μνημονίων, θα οργανώσει ένοπλες
λαϊκές ομάδες (σοβιέτ) για να τηρούν την τάξη, θα συστήσει λαοδικεία, και εν
ολίγοις θα βάλει μπρος τις… ανακρίσεις. Άλλωστε, στην σύντομη θητεία της ως
Πρόεδρος της Βουλής (παρακαλώ), αυτό στο οποίο ειδικεύτηκε ήταν οι ανακρίσεις…
επί παντός επιστητού. Ακόμη και για το αν κατουράνε πάνω στο καπάκι της λεκάνης
οι αστυνομικοί της φρουράς του κοινοβουλίου! Τελικά, επειδή δεν βρέθηκε άκρη με
τις ανακρίσεις, δεν εντοπίστηκε δηλαδή ο ουρών φάντασμα, τους απαγόρευσε
γενικώς το ουρείν! Αυτό θα πει δημοκρατία με επίκεντρο τον άνθρωπο και με
γνώμονα τις καθαρές τουαλέτες!
Ποιο είναι το
συμπέρασμα των παραπάνω ατάκτως ειρημένων σκέψεων μου; Κάτι που από καιρό τώρα
έχω αντιληφθεί πλήρως. Ότι δηλαδή το αριστερό δημοκρατικό και προοδευτικό
καθεστώς που ζούμε σήμερα, αν τυχόν το αφήναμε ελεύθερο να ξεδιπλώσει το όραμά
του και δεν γκρινιάζαμε, σίγουρα θα μας οδηγούσε στην «δημοκρατία των
γκούλαγκ», για να ζήσουμε κι εμείς την πραγματική δημοκρατία με αριστερό
πρόσημο, χωρίς ενοχλητικά ΜΜΕ, αστυνομίες, διόδια κλπ. Πάντα με επίκεντρο τον
άνθρωπο φυσικά...
Ή αλλιώς όπως θα’ λεγε
ο παλιός συνάδελφος: Πρέπει να γίνουν ανακρίσεις!
Strange Attractor
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου