Καταλονία: Δύο μέτρα και δύο σταθμά, ή απλά υποκρισία;

Το να διασπαστεί ένα κράτος, να αποσχιστεί ένα κομμάτι του ή να αυτονομηθεί μια περιοχή του είναι κάτι πολύ επικίνδυνο. Το είδαμε πολλές φορές στο παρελθόν και συνεχίζουμε να το βλέπουμε ακόμη και σήμερα. Θυμόσαστε τον αμερικανικό εμφύλιο; Την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και της ΕΣΣΔ; Το Ιράκ;

Πόσο δε μάλλον όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει σε μια σχετικά ομοιογενή χώρα, χωρίς ιδιαίτερα σημαντικές θρησκευτικές ή εθνοτικές διαφορές ή έστω σοβαρές πολιτικές διενέξεις. Κάτι που είδαμε να συμβαίνει πρόσφατα στην Ισπανία και παλαιότερα στο Κεμπέκ του Καναδά. Στο οποίο Κεμπέκ θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι υπάρχουν όντως πολιτισμικές, ιστορικές, εθνικές και γλωσσικές διαφορές με τον υπόλοιπο Καναδά, αλλά τουλάχιστον εκεί το δημοψήφισμα που έγινε έβαλε τέλος (προσωρινά;) στις επιδιώξεις κάποιων, που στο παρελθόν μέχρι και τρομοκρατική οργάνωση (FLQ) είχαν φτιάξει με σκοπό την ανεξαρτητοποίηση της γαλλόφωνης αυτής επαρχίας…

Στην Ισπανία όμως, η μεγάλη πλειοψηφία των Καταλανών ψήφισε υπέρ της αποσκίρτησης της επαρχίας τους από το υπόλοιπο ισπανικό κράτος, ένα κράτος που το θεωρούν «κατοχικό». Με την Μαδρίτη να κάνει τα πάντα προκειμένου να αποφευχθεί μια τέτοια διάσπαση, στέλνοντας ακόμη και στρατό. Προέκυψε μάλιστα και βία, με τις αρχές ασφαλείας να ξυλοκοπούν και να πυροβολούν (με λαστιχένιες σφαίρες) τους διψασμένους για ανεξαρτησία Καταλανούς, με αποτέλεσμα σχεδόν χίλιοι από αυτούς να διακομιστούν σε νοσοκομεία.

Στη συνέχεια η ισπανική κυβέρνηση έθεσε σε εφαρμογή το άρθρο 155 του Συντάγματος, βάσει του οποίου η Μαδρίτη μπορεί να καθαιρέσει τις εκλεγμένες αρχές της Καταλονίας και να διοικήσει η ίδια απευθείας την εν λόγω επαρχία. Κάποιοι μάλιστα απειλούν ευθέως και με στρατιωτική εισβολή, αν οι Καταλανοί δεν κάνουν πίσω.

Όλα αυτά ακούγονται φυσιολογικά, και πολλοί (ανάμεσά τους κι εγώ) επικροτούν την ισπανική κυβέρνηση για την αποφασιστικότητά της να κρατήσει το «έθνος» ενωμένο. Δεν είναι καιρός για περιπέτειες. Δείτε π.χ. την επερχόμενη κωλοτούμπα των Βρετανών με αφορμή το brexit, που στο κάτω κάτω δεν είναι και τόσο σοβαρό ζήτημα όσο είναι η αυτονόμηση μιας σημαντικής περιοχής ενός κράτους. Φαντάζεστε για παράδειγμα να είχαμε κι εμείς εδώ τα ίδια με καμιά Κρήτη ή με καμιά Μύκονο ή ακόμη και με καμιά Σαντορίνη, νησιά που αν ήταν ανεξάρτητα θα ζούσαν το οικονομικό όνειρο χάρη στα μιλιούνια των τουριστών που υποδέχονται, άρα δεν θα πληρώνανε κερατιάτικα στο αποτυχημένο ελληνικό κράτος στο οποίο ανήκουν; Διανοείστε τι θα γίνονταν;

Όλα καλά κι ωραία λοιπόν στην Ισπανία, φυσιολογικά θα λέγαμε, μέχρι να εντοπίσουμε την εγγενή υποκρισία πίσω από την σθεναρή στάση της Μαδρίτης. Και εξηγούμαι: Οι Καταλανοί δεν είναι διαφορετικός από τους υπόλοιπους Ισπανούς λαός, με τη δική τους κουλτούρα, γλώσσα, ήθη και έθιμα; Δεν δικαιούνται πλήρη αυτονομία; Δεν θα έπρεπε να υπάρχουν δηλαδή δυο κράτη αντί για ένα όπως είναι σήμερα;

Όχι; Ε τότε γιατί η Ισπανία στηρίζει χρόνια τώρα με πάθος την αυτοδιάθεση των Παλαιστινίων; Και γιατί το 2014 μόνη η Ισπανία αναγνώρισε το παλαιστινιακό κράτος πιέζοντας και την υπόλοιπη ΕΕ να κάνει το ίδιο; Δυο μέτρα και δυο σταθμά; Ή αλλιώς μακριά από τον κ…ο μας, κι ας γίνει ότι είναι να γίνει;

Αυτού του είδους την υποκρισία την έχουμε δει πάμπολλες φορές, σε πολλές περιπτώσεις, όπως π.χ. στο Ιράκ, που και αυτό στηρίζει με σθένος την υπόθεση της Παλαιστίνης, αλλά όχι αυτή των Κούρδων του Ιράκ που δικαιωματικά ζητούν το δικό τους κράτος, και το μόνο που συναντούν είναι βάναυση στρατιωτική βία και καταστολή από πλευράς Βαγδάτης.

Να μιλήσουμε για την «κομμουνιστική» άρα «διεθνιστική»Κίνα; Που ναι μεν επιδιώκει σε όλα τα διεθνή φόρα την «αυτοδιάθεση των λαών», προτείνοντας τη λύση των δυο κρατών στην περιοχή της Παλαιστίνης, αλλά όσον αφορά το Θιβέτ, το Πεκίνο βάζει κόκκινες γραμμές συνεχίζοντας να το έχει πλήρως ενταγμένο (υπόδουλο λένε κάποιοι) στο δικό του κράτος.

Τα ίδια συμβαίνουν παντού. Η υποκρισία ξεχειλίζει. Το βλέπουμε στο Κεμπέκ που λέγαμε, στη Σκοτία, στη Κορσική, στην Ταϊβάν, στη Σρι Λάνκα, στη Φλάνδρα του Βελγίου και αλλού. Σε περιοχές δηλαδή όπου οι κάτοικοι διψάνε για ανεξαρτησία, αλλά η διεθνής κοινότητα ποιεί την νήσσαν, επικαλούμενη την σταθερότητα της ευρύτερης περιοχής, τον σεβασμό των συνόρων, κλπ. Όπου τη συμφέρει δηλαδή, γιατί όταν διαλύθηκε η Γιουγκοσλαβία και η ΕΣΣΔ, τότε όλοι μιλούσαν για «δίκαια» αιτήματα και ιστορικά αναπόφευκτες εξελίξεις, με κάποιους μάλιστα να βάζουν και το χεράκι τους στις εν λόγω διαλύσεις.

Η ίδια ομοψυχία και συναίνεση, αυτή τη φορά όχι για διάλυση αλλά για δημιουργία νέου κράτους, υπάρχει μόνο όσον αφορά την Παλαιστίνη, οι αδικημένοι κάτοικοι της οποίας στενάζουν κάτω από την «βάναυση ισραηλινή μπότα» κ.ο.κ. Ξέχασαν να μας πουν όμως ότι η Παλαιστινιακή Αρχή διακρίνεται εδώ και καιρό για την διαφθορά και την δυσλειτουργικότητά της. Όπως ξέχασαν να μας πουν ότι το Ισραήλ αποτελεί μια μοναδική όαση δημοκρατίας, σταθερότητας και ελευθερίας μέσα στο καζάνι που διαρκώς βράζει και λέγεται Μέση Ανατολή.

Βέβαια, αυτή η ομοψυχία υπέρ των Παλαιστινίων έχει άλλου είδους ρίζες και κάλλιστα μπορεί να αποδοθεί στην «αιώνια μανία» κάποιων με τους Εβραίους. Διότι αν οι Παλαιστίνιοι ζούσαν στην Κίνα ή στην Ισπανία, πολύ αμφιβάλλω αν η διεθνής κοινότητα θα στήριζε τον «δίκαιο» αγώνα τους για «λευτεριά».

Όσο στηρίζει τους Καταλανούς δηλαδή ή τους Κούρδους που λέγαμε… Να τα θυμόμαστε αυτά.

Strange Attractor

Antinews