Διχάζω, άρα υπάρχω…

Η ιδέα της επιβολής προστίμων για παραβάσεις του ΚΟΚ με εισοδηματικά κριτήρια δεν είναι μία ξεκάρφωτη έμπνευση του αρμόδιου υπουργού που αποφάσισε να πρωτοτυπήσει. Εντάσσεται σε μία σχολή σκέψης που διατρέχει αυτήν την κυβέρνηση και είχαμε πολλές ευκαιρίες μέχρι τώρα να εκπλαγούμε δυσάρεστα με τη φιλοσοφία που τη διέπει. Γιατί είναι η αντίληψη των δύο αντίπαλων κόσμων.

Ας παρακάμψουμε εδώ τα πιθανά συνταγματικά προβλήματα που έχει η πρόταση αφού φαίνεται να καταργεί την αρχή της ισονομίας, ή ακόμα και τα πρακτικά θέματα που ανακύπτουν, αφού οι φοροφυγάδες βρήκαν άλλο ένα πεδίο όπου θα είναι οι κερδισμένοι. Ας μείνουμε στην ουσία – δεν τιμωρούν το αδίκημα αλλά τον οδηγό. Δηλαδή, τιμωρούν τον πλούτο...

Δεν ξέρω αν είναι Μαρξισμός αυτό που έχουν στο κεφάλι τους, εμένα μου φαίνεται περισσότερο Διχασμός. Στο τέλος κάθε συζήτησης που ανοίγουν ξεφυτρώνει πάντα μια διαχωριστική γραμμή πλουσίων- φτωχών με τρόπο μάλλον άγαρμπο και μονοκόμματο, αλλά βολικό για να αυτοπροσδιοριστούν οι ίδιοι. Να τοποθετήσουν δηλαδή τους εαυτούς τους στη θέση του προστάτη των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων για να τους νιώσουν δικούς τους οι πιο αδύναμοι, που φυσικά είναι οι περισσότεροι. Με κάθε τρόπο τους λένε με νόημα ότι εμείς για σας βρισκόμαστε εδώ, όχι για όλους. Είναι η πρώτη κυβέρνηση που δεν διστάζει να ομολογήσει φόρα παρτίδα ότι δεν είναι κυβέρνηση όλων των Ελλήνων.

Γι’ αυτό και είχαν θεωρήσει ταξικό δυστύχημα την περσινή τραγωδία με την Πόρσε. Δεν ήταν έλλειψη ανθρωπισμού αλλά υπόμνηση διαχωρισμού. Ο ίδιος λόγος που τους έκανε να καταργήσουν τα 5 ευρώ για εξέταση στα νοσοκομεία για να επιβάλουν στο τέλος την ισότητα πλουσίων και φτωχών στην έλλειψη γαζών. Πιασάρικα ιδεολογήματα  που στοχεύουν κατευθείαν στο συναίσθημα των φτωχών για να νιώσουν ότι έχουν μια κυβέρνηση που σκέφτεται το πορτοφολάκι τους με τα ψιλά. Με την ελπίδα βέβαια να μην αντιληφθούν ότι το πορτοφόλι τους  με τα χαρτονομίσματα το αδειάζουν γρηγορότερα από τους προηγούμενους.

Σημασία πάντως έχει να καλλιεργούν τον φθόνο και να ζουν οι ίδιοι από τους καρπούς του.  Το φθόνο γι’ αυτούς που μπορούν να αγοράζουν Πόρσε, το φθόνο γι αυτούς που αδιαφορούν για το ύψος των προστίμων, το φθόνο για αυτούς που μπορούν να γράφουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά σχολεία, το φθόνο γι’ αυτούς που νοσηλεύονται σε ιδιωτικά νοσοκομεία, το φθόνο γι’ αυτούς που στέλνουν τα παιδιά τους σε πανεπιστήμια του εξωτερικού.

Κοινωνικές παροχές υποδαύλισης του φθόνου είναι η δυσφήμιση της αριστείας, η κατάργηση των έξτρα μαθημάτων στα κολλέγια και η φορολογική επιβάρυνση της φοίτησης στα ιδιωτικά.  Κοινωνική παροχή είναι η ειρωνική αναφορά του πρωθυπουργού για τα πτυχία διάσημων πανεπιστημίων του εξωτερικού και η διαφήμιση της  λαϊκότητας του Καρανίκα που δεν τα διαθέτει. Αφού δεν μπορούμε να φτιάξουμε καλύτερα δημόσια σχολεία, πανεπιστήμια, νοσοκομεία, τουλάχιστον ας δείξουμε ότι εμείς είμαστε η κυβέρνηση αυτών που αναγκάζονται να τα χρησιμοποιήσουν. Κι ας τους κάνουμε και μια τσάμπα κοινωνική παροχή, τη μείωση των προστίμων, τη μείωση της εξεταστέας ύλης, τον διπλασιασμό των αιώνιων φοιτητών.

Αφού δεν μπορούμε να κάνουμε τη ζωή τους καλύτερη, ας τοκίσουμε στη μιζέρια.

Λίνα Παπαδάκη

Athens Voice