Με αφορμή το «επαναμπουζούριασμα» του Άκη,
θυμήθηκα ένα άρθρο του 2012…
Ο «ωραίος Μπρούμελ», άσχετα με το τι νομίζουν πολλοί, δεν ήταν ένα φανταστικό λογοτεχνικό κατασκεύασμα, αλλά υπήρξε πραγματικά.
Ο Beau Brummel λοιπόν, γεννήθηκε ως George Bryan Brummell το 1778 στο Λονδίνο, και πέθανε το 1840 στη Γαλλία, σε ηλικία 61 χρόνων.
Στο ενδιάμεσο κατάφερε να διαπρέψει ως «μοδάτος» και δημοφιλής δανδής στην κλειστή αριστοκρατική κοινωνία του Λονδίνου, στους κύκλους της οποίας μπήκε χάρη στην προσοχή, και την εύνοια που του έδωσε ο τότε πρίγκιπάς της Ουαλίας George…
Ο Brummel κατάφερε να
γίνει «κολλητός» του πρίγκιπα, δημιουργώντας όνομα για τον εαυτό του χάρη στο
καλό του γούστο στο ντύσιμο, στην αναμφισβήτητη εξυπνάδα του, και στην ωμή
επίδειξη πολυτελούς διαβίωσης.
Η συνήθειά του να ξυρίζεται, να βουρτσίζει τα δόντια του, και να πλένεται καθημερινά, κάτι το ασυνήθιστο για την εποχή, τον καθιέρωσε ως εκκεντρικό, αλλά και ως έναν δακτυλοδεικτούμενο πρωτοπόρο στην λονδρέζικη υψηλή κοινωνία.
Κάποτε, όταν ρωτήθηκε για το πόσα χρήματα χρειάζεται κάποιος για να είναι πάντα μέσα στη μόδα, απάντησε με αφοπλιστική αφέλεια: «σε μια νορμάλ οικονομία, μάλλον θα χρειάζονταν περίπου £800…», και αυτό σε μια εποχή όπου το μέσο εβδομαδιαίο εισόδημα ενός ειδικευμένου τεχνίτη ήταν μόλις £1!!!!
Αυτού του είδους οι σπατάλες σύντομα τον ανάγκασαν να αρχίσει να δανείζεται χωρίς μέτρο, προκειμένου να μπορεί να παρακολουθεί τον πλούσιο τρόπο ζωής των φίλων του αριστοκρατών, που όμως τύχαινε να είναι …. πραγματικά πλούσιοι.
Και όσο είχε τέτοιους φίλους τα κατάφερνε μια χαρά. Μάλιστα, τα πήγαινε τόσο καλά, που ο διάσημος ρομαντικός ποιητής της εποχής, ο Λόρδος Βύρων, ονόμασε την παρέα του Brummel ως «η λέσχη των δανδήδων».
Μέχρι που ο πρίγκιπας George, αηδιασμένος από την αυξανόμενη αλαζονεία και επιδειξιομανία του «φίλου» του, άρχισε να τον αποφεύγει, και να τον σνομπάρει. Μάλιστα, λέγεται πως σε κάποιον χορό, στη διάρκεια του οποίου ο πρίγκιπας τον απέφευγε συστηματικά, ο Brummell ρώτησε επιδεικτικά τον συνοδό του πρίγκιπα, τον Λόρδο Alvanley: «ποιος είναι αυτός ο παχύς φίλος σου»;
Αυτό το επεισόδιο σηματοδότησε και τη αρχή του τέλους της «αριστοκρατικής» πορείας του Brummell, αφού η απώλεια της «βασιλικής» εύνοιας σήμαινε και τον αυτόματο εξοστρακισμό του από τη καλή κοινωνία. Παρόλα αυτά, μπόρεσε και διατήρησε μια κάποια φήμη, ως πρωτοπόρος της μόδας, και του στυλ.
Δυστυχώς όμως, τα ακριβά του γούστα συνέχισαν ακάθεκτα, με αποτέλεσμα να βυθιστεί πλήρως μέσα στα χρέη, τα οποία σε καμία περίπτωση δεν είχε τις οικονομικές δυνατότητες να ξοφλήσει.
Το 1816 διέφυγε στη Γαλλία προκειμένου να μην πάει φυλακή ως οφειλέτης. Εκεί έζησε και τα υπόλοιπα χρόνια της φανταχτερής έως τότε ζωής του, και εκεί πέθανε από εγκεφαλικό επεισόδιο το 1816, όντας ξεχασμένος, απένταρος, και ημιπαράφρων.
Και γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά;
Διότι βλέποντας αυτές τις ημέρες τις ειδήσεις, είδα κάποιον σύγχρονο μπαταξή, που χάρη μιας «προεδρικής» εύνοιας, κατάφερε κι αυτός να ανελιχτεί πολιτικά και κοινωνικά, αποκτώντας μάλιστα το προσωνύμιο «ωραίος Μπρούμελ».
Και όπως ο παλιός γνήσιος Μπρούμελ, έτσι και το σύγχρονο νεοελληνικό κακέκτυπό του, ο δικός μας άνθρωπος δηλαδή, πίστεψε πως είναι κι αυτός ζάπλουτος, συναγελαζόμενος ολημερίς με τους πάμπλουτους φίλους του.
Και από κει και πέρα γαία και πυρί μιχθήτω… Εκτός από την επιδειξιομανία, έβαλε και αμέτι μουχαμπέτι να γίνει ο «βασιλιάς» των ακινήτων!!!!
Και το πέτυχε. Και για να το πετύχει, η μίζα πήγε σύννεφο.
Μέχρι που (περιέργως) το σύστημα, έστω και (πολύ) αργά, λειτούργησε.
Και ο σύγχρονος Μπρούμελ, σε αντίθεση με το «ίνδαλμά» του, πήρε τον δρόμο της φυλακής...
Strange Attractor
Η συνήθειά του να ξυρίζεται, να βουρτσίζει τα δόντια του, και να πλένεται καθημερινά, κάτι το ασυνήθιστο για την εποχή, τον καθιέρωσε ως εκκεντρικό, αλλά και ως έναν δακτυλοδεικτούμενο πρωτοπόρο στην λονδρέζικη υψηλή κοινωνία.
Κάποτε, όταν ρωτήθηκε για το πόσα χρήματα χρειάζεται κάποιος για να είναι πάντα μέσα στη μόδα, απάντησε με αφοπλιστική αφέλεια: «σε μια νορμάλ οικονομία, μάλλον θα χρειάζονταν περίπου £800…», και αυτό σε μια εποχή όπου το μέσο εβδομαδιαίο εισόδημα ενός ειδικευμένου τεχνίτη ήταν μόλις £1!!!!
Αυτού του είδους οι σπατάλες σύντομα τον ανάγκασαν να αρχίσει να δανείζεται χωρίς μέτρο, προκειμένου να μπορεί να παρακολουθεί τον πλούσιο τρόπο ζωής των φίλων του αριστοκρατών, που όμως τύχαινε να είναι …. πραγματικά πλούσιοι.
Και όσο είχε τέτοιους φίλους τα κατάφερνε μια χαρά. Μάλιστα, τα πήγαινε τόσο καλά, που ο διάσημος ρομαντικός ποιητής της εποχής, ο Λόρδος Βύρων, ονόμασε την παρέα του Brummel ως «η λέσχη των δανδήδων».
Μέχρι που ο πρίγκιπας George, αηδιασμένος από την αυξανόμενη αλαζονεία και επιδειξιομανία του «φίλου» του, άρχισε να τον αποφεύγει, και να τον σνομπάρει. Μάλιστα, λέγεται πως σε κάποιον χορό, στη διάρκεια του οποίου ο πρίγκιπας τον απέφευγε συστηματικά, ο Brummell ρώτησε επιδεικτικά τον συνοδό του πρίγκιπα, τον Λόρδο Alvanley: «ποιος είναι αυτός ο παχύς φίλος σου»;
Αυτό το επεισόδιο σηματοδότησε και τη αρχή του τέλους της «αριστοκρατικής» πορείας του Brummell, αφού η απώλεια της «βασιλικής» εύνοιας σήμαινε και τον αυτόματο εξοστρακισμό του από τη καλή κοινωνία. Παρόλα αυτά, μπόρεσε και διατήρησε μια κάποια φήμη, ως πρωτοπόρος της μόδας, και του στυλ.
Δυστυχώς όμως, τα ακριβά του γούστα συνέχισαν ακάθεκτα, με αποτέλεσμα να βυθιστεί πλήρως μέσα στα χρέη, τα οποία σε καμία περίπτωση δεν είχε τις οικονομικές δυνατότητες να ξοφλήσει.
Το 1816 διέφυγε στη Γαλλία προκειμένου να μην πάει φυλακή ως οφειλέτης. Εκεί έζησε και τα υπόλοιπα χρόνια της φανταχτερής έως τότε ζωής του, και εκεί πέθανε από εγκεφαλικό επεισόδιο το 1816, όντας ξεχασμένος, απένταρος, και ημιπαράφρων.
Και γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά;
Διότι βλέποντας αυτές τις ημέρες τις ειδήσεις, είδα κάποιον σύγχρονο μπαταξή, που χάρη μιας «προεδρικής» εύνοιας, κατάφερε κι αυτός να ανελιχτεί πολιτικά και κοινωνικά, αποκτώντας μάλιστα το προσωνύμιο «ωραίος Μπρούμελ».
Και όπως ο παλιός γνήσιος Μπρούμελ, έτσι και το σύγχρονο νεοελληνικό κακέκτυπό του, ο δικός μας άνθρωπος δηλαδή, πίστεψε πως είναι κι αυτός ζάπλουτος, συναγελαζόμενος ολημερίς με τους πάμπλουτους φίλους του.
Και από κει και πέρα γαία και πυρί μιχθήτω… Εκτός από την επιδειξιομανία, έβαλε και αμέτι μουχαμπέτι να γίνει ο «βασιλιάς» των ακινήτων!!!!
Και το πέτυχε. Και για να το πετύχει, η μίζα πήγε σύννεφο.
Μέχρι που (περιέργως) το σύστημα, έστω και (πολύ) αργά, λειτούργησε.
Και ο σύγχρονος Μπρούμελ, σε αντίθεση με το «ίνδαλμά» του, πήρε τον δρόμο της φυλακής...
Strange Attractor
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου