Το «ανθρώπινο πρόσωπο» και άλλες αηδίες…

Υποθέτω πως απευθύνομαι σε άτομα και συλλογικότητες που προέρχονται από την φρεναπάτη του «σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο». Σε άτομα και συλλογικότητες που έως πρόσφατα, καυχιόνταν πως βρίσκονται στην αναζήτηση ενός τρίτου δρόμου, μεταξύ καπιταλισμού και κομμουνισμού. 

Βέβαια, για να υπάρξουν σε περιβάλλον καπιταλισμού, έδιναν τις σχετικές διαβεβαιώσεις στους αντιπροσώπους του. Για παράδειγμα , δεν πρόκειται να ξεχάσω την δίκη των στελεχών του ΚΚ Εσωτερικού καταμεσής της Χούντας. Τις ανατυπώσεις, στην ίδια περίοδο ενός τουρλουμπουκίου από κάθε τύπου βιβλία επαναστατικής γυμναστικής που αφέθηκαν ελεύθερα για διανομή…

Άλλη φορά, θα προσπαθήσω να διακρίνω τις πολιτικές συντεταγμένες τεσσάρων κινημάτων τα οποία ήταν διακριτά μεταξύ τους, αλλά προέρχονταν από διαφορετικές πηγές: τον αντιρωσισμό, τον αντικομμουνισμό, τον αντισταλινισμό και τον αντισοβιετισμό.

Και ο μεν «τρίτος δρόμος» ως εκδοχή του αναδυόμενου «τρίτου κόσμου» ή «κινήματος των αδεσμεύτων» από νωρίς έδειξε μια προσήλωση στον μαοϊσμό, τουλάχιστον στα μέρη μας, ενώ ηπιότεροι χαρακτήρες θεωρούσαν την Σκανδιναβία μητέρα των δακρύων τους.

Σε κάθε περίπτωση, οι πέραν του καπιταλισμού θεωρίες, είχαν μια εδραία βάση την οποία οι καμποτίνοι που μας έχουνε κατσικωθεί, αγνοούν: την απόλυτη λατρεία της Εργασίας.

Τυπικά, ουσιαστικά και κυριολεκτικά, ο κόσμος στα όποια καθεστώτα επικρατούσαν ο ιδέες αυτές, δούλευε. Δούλευε πολύ. Ήταν η βάση των συλλογισμών του. Δεν ήταν κόσμος επιδομάτων και φιλανθρωπίας.

Στην Δύση έδινε την κάποτε σωστή εντύπωση πως επρόκειτο για έναν εξαναγκασμό. Τα μετρητά ήταν τσίμα τσίμα, οι παροχές στέγης, υγείας, παιδείας και αναψυχής ήταν μέρος του μισθού, αλλά επιδοματικές πολιτικές ήταν άγνωστες.

Σε τι ακριβώς αποσκοπεί λοιπόν, ο σοσιαλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο που ευαγγελίζεται ο εσμός των χασομέρηδων που μας δουλεύουν μεν, αλλά δεν θέλουν να δγιούνε άνθρωπο να δουλεύει σε ακτίνα μερικών εκατοντάδων χιλιομέτρων από την στομάχα τους;

Οι γνώμες διίστανται. Αλλά μερικές σταθερές αξίες τους, ίσως βοηθήσουν.

Δημιουργούν πληβείους. Ήτοι μια πλέμπα. Ανέργους, γερόντους, ζήτουλες, εξοντωμένους  από την ακρίβεια, που όμως περιμένουν άρτον και θεάματα και βοηθήματα, δίχως ελπίδα να ζήσουν αξιοπρεπώς.

Δημιουργούν πραιτωριανούς.  Αλλά όχι έν σώμα, μη και τους σφαγιάσουν.

Η σύγκλητος είναι ελεγχόμενη. Απόλυτα. Σε αυτό συντελεί και το  φοβερό τους υβρεολόγιο σε όποιον τολμήσει  να κάνει «κιχ».

Ζούνε δημιουργώντας παροίκους στη θέση των αστών. Διαφωνώ κάθετα με την άποψη πως πλάθουν είλωτες ή σκλάβους.

Δεν τους νοιάζει ο Καίσαρας, επειδή κυβερνάει ο Ηλιογάβαλος ή ο Νέρων ή ο Καλιγούλας.

Περνάνε τρις καθημερινώς τον Ρουβίκωνα, για να γλυτώσουν από τις παροιμιώδεις εκφράσεις . Επίσης «ρίπτουν τον κύβον» συχνά (μεταξύ τους έχει και ζαράκηδες) ενώ από τα φοβερά λατινικά ρητά, προτιμούν το delenda est.

Μήτε καπιταλίστες, λοιπόν, μήτε επαναστάτες. Απλοί λάτρεις της αρχαίας Ρώμης, κι ας κατοικούν στην πιo μίζερη επαρχία της.

Πετεφρής

The Greek Cloud