ΟΦΑ: Το μεγαλύτερο «κόμμα» της Ελλάδας…

Είθισται στον κανονικό κόσμο, αλλά και στην πολιτική επιστήμη, ο κάθε πολίτης που ζει σε συνθήκες δημοκρατίας και ελευθερίας επιλογών, να έχει την προσωπική του ιδεολογία και να ταυτίζεται με κάποιο κόμμα λόγω των προσωπικών του αντιλήψεων και συμφερόντων. Να παίζει δηλαδή ρόλο στις πολιτικές επιλογές του τόσο η ανατροφή και η παιδεία του, όσο και η ταξική του συνείδηση.

Έτσι ο εργάτης είναι «αριστερός», ο μικροαστός «κεντρώος», ο επιχειρηματίας «φιλελεύθερος» και ο πλούσιος κεφαλαιοκράτης «συντηρητικός» (δεξιός). Και όλα αυτά ενδεικτικά. Με βασική παράμετρο των επιλογών του το πώς βλέπει τον ρόλο του κράτους και δη την φορολόγηση...

Αυτά όλα ισχύουν σε αναπτυγμένα δημοκρατικά κράτη, όπου τα διάφορα μικροπροβλήματα της καθημερινότητας έχουν προ πολλού λυθεί, και ο καθένας επιλέγει κόμμα με βάση τα παραπάνω. Στην Ελλάδα όμως, όπως σε όλα τα ζητήματα, έτσι και σε αυτό επικρατεί μια στρεβλή τριτοκοσμική κατάσταση η οποία ξεκίνησε αμέσως μετά την απελευθέρωση μας από τους Τούρκους όταν τα πρώτα κόμματα ήταν στην ουσία λόμπι των διάφορων ξένων δυνάμεων. Το γαλλικό, το αγγλικό, το ρωσικό, κλπ. Με τον καθένα να εντάσσεται σε αυτά βάσει των προσωπικών του γνωριμιών, βλέποντας τα ως ευκαιρία για προσωπική ανέλιξη και τίποτα παραπάνω.

Στη συνέχεια τα κόμματα πέρασαν στη φάση της προσωπολατρίας, με διάφορες «φίρμες» να ιδρύουν από ένα, και με τον λαό να στοιχίζεται πίσω τους ανάλογα με το αν γουστάρει ή όχι τον αρχηγό, τον τοπικό κομματάρχη, με απώτερο σκοπό τον διορισμό ή το ρουσφέτι. Αδιαφορώντας για την πολιτική ή οικονομική ιδεολογία που πρέσβευε το όποιο κόμμα για το οποίο πλακώνονταν στους δρόμους με τους αντιπάλους.

Κάτι ανάλογο είδαμε και στον 20^ο αιώνα, όπου από κάποια φάση και μετά, κυρίως όταν εδραιώθηκε κάπως η κοινοβουλευτική δημοκρατία, τα κόμματα μετεξελίχθηκαν σε κληρονομικά φέουδα. Με αποτέλεσμα οι βουλευτικές έδρες και οι αρχηγίες να περνάνε από τον μπαμπά στον γιο, από τον θείο στον ανεψιό, κ.ο.κ. Να μας κυβερνάνε δηλαδή γόνοι, εν είδει βασιλικών οίκων, κληρονομικώ δικαίω. Άσχετα αν ο γόνος είναι ένας στόκος και μισός. Κλασικό παράδειγμα η δυναστεία των Παπανδρέου, ένα μοναδικό στον κόσμο φαινόμενο όπου παππούς, μπαμπάς και εγγονός διετέλεσαν πρωθυπουργοί. Με εκατομμύρια Ελλήνων να αυτοπροσδιορίζονται ως «παπανδρεϊκοί» άσχετα αν η Ε.Κ. ή το Πασόκ αργότερα εξυπηρετούσαν ή όχι τα ταξικά και οικονομικά τους συμφέροντα, και άσχετα αν αντί του σοσιαλιστή διανοητή Ανδρέα επί κάποια χρόνια κυβερνούσε η Μιμή… Ψιλά γράμματα δηλαδή.

Ή το άλλο ενδεικτικό παράδειγμα, των «καραμανλήδων», που επειδή ο Καραμανλής ο πρώτος δεν είχε παιδιά, την σκυτάλη πήραν τα αδέρφια και οι ανεψιοί. Ασχέτως προσόντων ή διανοητικής επάρκειας. Με εκατομμύρια Έλληνες, ακόμη και… ακτήμονες, να δηλώνουν δεξιοί «καραμανλικοί».

Το αποτέλεσμα όλων αυτών των στρεβλών εξελίξεων ήταν να φτάσουμε στον 21^ο αιώνα και να έχουμε εργάτες να ψηφίζουν Χρυσή Αυγή, μικρομεσαίους, ελεύθερους επαγγελματίες, επιχειρηματίες, ακόμη και άεργους εισοδηματίες να ψηφίζουν τον ριζοσπαστικό αριστερό Σύριζα, και άνεργους, ή δημόσιους υπαλλήλους να ψηφίζουν Νέα Δημοκρατία. Ο καθένας για τους δικούς του, συνήθως λάθος, λόγους. Και πολλές φορές κόντρα στα πραγματικά του συμφέροντα.

Ο ένας διότι πίστεψε πως ο Σύριζα θα του μειώσει τους φόρους (κάτι αδιανόητο στην πολιτική επιστήμη… αριστερό κόμμα να μειώνει φόρους!) και θα καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ. Ο άλλος επειδή οι «αντάρτες» σκότωσαν τον παππού του και ο τρίτος επειδή με Παπανδρέου μεγάλωσε, με Παπανδρέου θέλει να πεθάνει και «Κούλη» δεν ψηφίζει που να καεί το σύμπαν. Κι ο τελευταίος διότι ο θείος του ξέρει κάποιον κομματάρχη της ΝΔ, που αν τον ψηφίσει θα τον βοηθήσει να τρουπώσει κλητήρας στην… Δημοτική Αστυνομία (την οποία πολύ καλά έκανε και εν μέρει κατάργησε η ΝΔ).

Και στο ενδιάμεσο ο καθένας να ψηφίζει όποιο κόμμα υπόσχεται μονιμοποιήσεις, διορισμούς, επιδόματα, μερίσματα στην τρέλα, αυξήσεις μισθών, ή επειδή έχει κονέ με κάποιον βουλευτή που όλο και κάπου θα τον βολέψει.

Και όλα αυτά εν μέσω σκληρού μνημονίου στο οποίο καταλήξαμε μπας και αποφύγουμε την χρεοκοπία στην οποία μας οδήγησαν οι εν λόγω μικροκομματικές πρακτικές.

Γι’ αυτό και βλέπουμε τεκτονικές μετατοπίσεις στις εκάστοτε εκλογές, με το ένα κόμμα να πηγαίνει από το 44% στο 5%, το άλλο από το 3% στο 36%, και πολιτικές περσόνες στυλ Ραχήλ ή Μιχελογιαννάκη, να εκλέγονται βουλευτές ασχέτως κόμματος, να το παίζουν εθνικόφρονες, αριστεροί, ακόμη και μαοϊκοί, και ο λαός να τους σιγοντάρει με την ψήφο του. Πλανόδιοι έμποροι ελπίδας… επιτήδειοι γυρολόγοι…

Εν ολίγοις, όπως σε όλα έτσι και σε αυτό το ζήτημα οι νεοέλληνες τα έκαναν κουλουβάχατα. Μπερδεύοντας ιδεολογίες, οικονομία, προσωπικά βιώματα και ιδιοτελή συμφέροντα, με αποτέλεσμα η δημοκρατία μας να είναι μια κουρελού, όπου τα διάφορα κόμματα ουδεμία πρακτική ταύτιση έχουν με την θεωρία που υποτίθεται πως εκπροσωπούν. Και οι δύσμοιροι ψηφοφόροι αφ’ ενός μεν άγονται και φέρονται από παπαρολογίες, αφ’ ετέρου δε ρίχνουν την ψήφο τους σε όποιον τους υπόσχεται προσωπικά προνόμια ασχέτως αν το κόμμα του είναι δεξιό ή αριστερό.

Γι’ αυτό και σήμερα βλέπουμε να γίνεται ο κακός χαμός στην κεντροαριστερά, η οποία στην θεωρία είναι σοσιαλδημοκρατική, άρα υπέρ της υψηλής φορολόγησης, για να φέρει πίσω στην στρούγκα της τα απολωλότα πρόβατα, που ψήφισαν αριστερά (τρομάρα της) για να καταργηθούν οι φόροι!!!!!! Ψηφίζοντας την Φώφη ως αρχηγό, διότι θέλουν νέους και άφθαρτους για να ξεφορτωθούν το … παλιό! Ήμαρτον δηλαδή…

Εν κατακλείδι, αριστερός ενδόμυχα είναι αυτός που πιστεύει ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του καλός και το σύστημα κακό, άρα αλλάζουμε το σύστημα. Συντηρητικός (δεξιός) είναι εκείνος που πιστεύει το αντίθετο. Ότι ο άνθρωπος γεννιέται κακός και χρειάζεται το σύστημα για να τον κρατάει σε τάξη. Αυτή είναι η ουσία, άσχετα με το τι ψηφίζει κανείς.

Πέραν αυτών, ο καθένας θα πρέπει να είναι δεξιός ή αριστερός ανάλογα με το πώς βλέπει τον ρόλο του κράτους, την οικονομική του τάξη και ανέλιξη, και κυρίως την φορολόγηση. Όχι ανάλογα με το αν οι παππούδες του ήταν αντάρτες ή συνεργάτες των Ναζί, ή αν μικρός γοητεύτηκε από τον Τσε όντας γιος μεγαλοβιομήχανου, ή αν ως μεγαλοεργολάβος ο αριστερός υπουργός θα μοιραστεί μαζί του την μίζα…

Συνεπώς, το συμπέρασμα είναι ότι στην Ελλάδα σήμερα το μεγαλύτερο «κόμμα» όλων είναι το ΟΦΑ (όπου φυσάει ο άνεμος), ή αλλιώς «τον κώλο μας να βολέψουμε κι ας καεί το πελεκούδι»… Διότι σιγά μην ξέρει η κυρά Σούλα ή ο φίλος μου ο Μήτσος τι ακριβώς πρεσβεύει το κόμμα που ψηφίζει. Αυτά είναι για τους γραμματιζούμενους…

Strange Attractor

Antinews