Σπασίματα και βαψίματα…

Η πρέσβειρα του Ισραήλ, κ. Ιριτ Μπεν-Αμπα, πήρε στο τηλέφωνο τον Νίκο Τόσκα και του μετέφερε το αίτημα της κυβέρνησής της να συλληφθούν οι δράστες της πρόσφατης επίθεσης του «Ρουβίκωνα» στην πρεσβεία. Δεν έχει σημασία αν ο στόχος της επίθεσης ήταν ο εξωτερικός τοίχος του κτιρίου και όχι το προσωπικό της. Ούτε είναι η ενόχληση για το γόητρο του Ισραήλ, που θα έχει τρωθεί αν το επεισόδιο αγνοηθεί από τις ελληνικές αρχές.

Το αίτημα της κυβέρνησης του Ισραήλ υπερασπίζεται τον ακρογωνιαίο λίθο των διπλωματικών σχέσεων από τότε που υπάρχουν κράτη: την ιερότητα της ξένης πρεσβείας. Συμβαίνει, παντού και πάντα, ορισμένες πρεσβείες να είναι λιγότερο συμπαθείς από άλλες στην κοινή γνώμη μιας χώρας – είναι η φύση των ανθρώπινων υποθέσεων τέτοια, ας μη συζητούμε τα στοιχειώδη. Αυτό δεν μπορεί, όμως, σε καμία περίπτωση να σημαίνει ότι, με βάση παρόμοια κριτήρια, μπορεί να επιτρέπεται ή, έστω, να γίνεται ανεκτός ο βανδαλισμός ορισμένων πρεσβειών…

Κατόπιν αυτού, ο Ν. Τόσκας έμπλεξε... Εμπλεξε σε ένα σύνθετο φιλοσοφικό ζήτημα, στο οποίο πρέπει να δώσει πολύ σύντομα απάντηση, δεδομένου μάλιστα ότι υποσχέθηκε στην πρέσβη του Ισραήλ «κάθε προσπάθεια για τη σύλληψη των δραστών και την παραπομπή τους στη Δικαιοσύνη». Είναι ένα ζήτημα το οποίο έθεσε ο ίδιος ο υπουργός σε συνέντευξή του, καλώντας μας να διακρίνουμε μεταξύ «ακτιβισμών» και «σπασιμάτων», στις περιπτώσεις παρόμοιων επιθέσεων. Υπονοείται, ενδεχομένως, και η ανάλογη διάκριση στη μεταχείριση· ο ακτιβισμός χρήζει επιεικείας, ενώ τα σπασίματα όχι και τόσο.

Πρόσεξα πολύ πώς ακριβώς το έθεσε ο υπουργός στη συνέντευξή του· η αμηχανία του δεν κρυβόταν. Πιο άνετα θα ένιωθε ο Ν. Τόσκας –αυτή την εντύπωση μου έδωσε– αν βρισκόταν στο πάνελ μεσημεριανής εκπομπής και ζητούσαν τη γνώμη του για την ταλαιπωρία της εμμηνόρροιας και τους τύπους των σερβιετών που μπορούν να βρουν οι γυναίκες στην αγορά. Αλλωστε μιλούσε για «δικά μας παιδιά», κατά τη διατύπωση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης – τα προβληματικά παιδιά της, που η Αριστερά δεν μπορεί να απαρνηθεί. Εξ ου η ασάφεια του λόγου του· τα «σπασίματα» ήταν ο βαρύτερος όρος που μπορούσε να χρησιμοποιήσει.

Στο κτίριο της ισραηλινής πρεσβείας δεν είχαμε σπασίματα, όπως στο πρόσφατο παρελθόν με την περίπτωση της εισβολής στην ισπανική πρεσβεία· είχαμε όμως βαψίματα (μπογιές στους τοίχους). Τα βαψίματα λογίζονται ως σπασίματα ή όχι; Αλλοιώνουν την εξωτερική μορφή ενός κτιρίου, όσο και τα σπασίματα, ή όχι; Δεν επιφέρουν και αυτά οικονομικό κόστος για την αποκατάσταση του κτιρίου στην αρχική μορφή του; Μήπως, αναφερόμενος ειδικά σε «σπασίματα», επιχειρεί να εισαγάγει τη διάσταση του ήχου; Μήπως, δηλαδή, θέλει να μας πει ότι το κριτήριο είναι ο κρότος, το «μπαμ»; Διότι τα σπασίματα προϋποθέτουν κρότο και ο κρότος τρομάζει εκείνους που τον ακούν· ενώ το μπουγέλωμα με την μπόγια παράγει έναν ήχο υγρό και γλοιώδη, κάνει «χλατς», δεν σε τρομάζει.

Αυτά είναι λεπτά ζητήματα, στα οποία ακόμη και ένας φιλοσοφικός Μπαλτάς χάνεται· θα επιβιώσει ένας Τόσκας; Πιστεύω ναι· διότι όσο και αν προσπαθεί να την κρύψει με τις επιδέξιες προσποιήσεις του, η ευφυΐα του υπουργού Ν. Τόσκα πρέπει να είναι σατανική, αφού κυβερνητικοί κύκλοι τον παρουσιάζουν (ανωνύμως πάντα) περίπου ως αντιστασιακό εύελπι επί χούντας! Κατάφερε να προσφέρει υπηρεσίες στην όποια αντίσταση μέσα από τη Σχολή Ευελπίδων! Δεν θα βρει την άκρη με τη βία ως φιλοσοφικό ζήτημα;

Στέφανος Κασιμάτης

Καθημερινή