Φτηνά την γλιτώσαμε αδέρφια…

Όταν πρωτοανέλαβε τα ηνία της χώρας ο άφθαρτος Αλέξης μαζί με τον ομοϊδεάτη του Μπάνο Καμένο, τότε δηλαδή που η ελπίδα σκέπασε την Ελλάδα απ άκρη σε άκρη, οι πρωταγωνιστές του ονείρου που ζήσαμε ήταν εντελώς διαφορετικοί από τους σημερινούς.

Αναφέρομαι σε όλα εκείνα τα αδιάφθορα αστέρια της καθ’ ημάς αριστεράς, όπως ο σπινθηροβόλος Στρατούλης, ο αδέκαστος Λαφαζάνης, η αντιστασιακή Βαλαβάνη, ο τεχνοκράτης Λαπαβίτσας, η αγωνίστρια Ζωζώ (παρέα με τον Τσε Ντουντούκα της), και ο πολύς Δρ Μπαρουφάκης, μεταξύ πολλών άλλων…

Όλοι αυτοί, έχοντας επί χρόνια ψηθεί στους αγώνες για τα δίκια του λαού, μπήκαν στην κυβέρνηση με όραμα, στοχεύοντας όχι μόνο στην απελευθέρωση των γονατισμένων Ελλήνων από τους «κακοί κσένοι τοκογλύφοι», αλλά και από τα ντόπια τσιράκια τους, τους σαμαροβενιζέλους, που είχαν βάλει αμέτι μουχαμπέτι να μας γδάρουν σαν τραγιά.

Η όλη προσπάθεια αυτών των σύγχρονων ηρώων (που αν δεν ήταν ο κυρ Φώτης δεν θα ευοδώνονταν ποτέ, να τα λέμε αυτά), ο όμορφος δηλαδή αγώνας που έδωσαν τους πρώτους έξι μήνες, τελικά διαψεύσθηκε για να μην πω προδόθηκε από τις άγαρμπες κωλοτούμπες του αρχηγού τους, του γνωστού πλέον και ως Τσε Παπάρα των Βαλκανίων. Που αντί να ηγηθεί ενός πανευρωπαϊκού μετώπου για  να γκρεμίσει τον σάπιο καπιταλισμό, αυτός απλά συμβιβάστηκε, και στη συνέχεια κατέληξε lap dog της μαντάμ Μέρκελ, την οποία παλιότερα υπόσχονταν να της περάσει χαλκά στη μύτη και να την βάλει να χορέψει σαν αρκούδι, υπό τους ρυθμούς του κλαρίνου του «αρκουδιάρη» συντρόφου, του  Πάνου του Σκουρλέτη.

Έτσι δυστυχώς έγινε, επήλθε προδοσία, κι αυτό διότι ο Αλέξης συγκρούστηκε με την πραγματικότητα, και όπως είναι τοις πάσι γνωστό συνήθως η δεύτερη είναι αυτή που κερδίζει. Χώρια, που όπως ομολόγησε ο ίδιος σε μια σπάνια στιγμή διαύγειας και αυτοκριτικής, δεν ήξερε, είπε, την δύναμη του χρήματος! Με αποτέλεσμα να μπουν στην άκρη οι φιλόδοξες σκέψεις για μετάβαση στον σοσιαλισμό, για επιστροφή στο εθνικό νόμισμα ( τσίπρι θα το ονόμαζαν), και γενικά την επιστροφή της από καιρού χαμένης αξιοπρέπειας για τους Έλληνες.

Εκεί είναι που οι περισσότεροι συριζαίοι σήκωσαν ψηλά τα χέρια, και είπαν να ανασκουμπωθούν, να βάλουν το όπλο παρά πόδα, και να περιμένουν την επόμενη ευκαιρία που οι συνθήκες θα είναι ώριμες για τον «σοσιαλισμό σε μια μόνο χώρα», κάτι για το οποίο πάλεψαν ως γνήσιοι κομμουνιστές οι Χαϊκάλης, Ραχήλ, Πόρτα Πόρτα, και λοιποί σύγχρονοι αντάρτες, με στήριγμά τους την καλλιτεχνική διανόηση του τόπου, όπως π.χ. η Αλεξίου, η Μποφίλιου, η Σαμίου, ο Σαρμπέλ, και άλλοι παρόμοιου βεληνεκούς ογκόλιθοι της τέχνης και του πνεύματος.

Παραδόθηκαν όμως όλοι; Όχι! Οι γνήσιοι ιδεολόγοι, παρά την τρικυμία εν κρανίω που τους έδερνε, τουλάχιστον είχαν τα κοχόνες να παραιτηθούν από την δουλοπρεπή κυβέρνηση του Αλέξη και να ξαναβγούν με τις ντουντούκες στα πεζοδρόμια αγωνιζόμενοι για την προκοπή του τόπου. Έτσι, ο Λαφαζάνης, ο Στρατούλης, και οι υπόλοιποι αγωνιστές του φωτός που λέγαμε συνέχισαν τις μάχες εκ του συστάδην, τον ακτιβισμό,  από το παλιό και γνώριμό τους μετερίζι, αυτό των δρόμων… εκεί που δένεται το ατσάλι, και εκεί που χτυπάει η αριστερή καρδιά των συμπολιτών μας.

Κάποιοι άλλοι, όπως ο Μπαρουφάκης και ο Λαπαβίτσας, συνέχισαν τον δικό τους εξίσου όμορφο αγώνα μέσα από τα διεθνή φόρα και τις αίθουσες διδασκαλίας των απανταχού πανεπιστημίων, αφυπνίζοντας κοιμισμένες συνειδήσεις, και σκορπώντας τον σοσιαλιστικό ενθουσιασμό στους ξένους θαυμαστές της προόδου.

Και ποιοι μείνανε πίσω; Ποιοι συνέχισαν να στηρίζουν τον Αλέξη εκτός από τον κολλητό του συγκαμένο, ο οποίος κυκλοφορεί, λένε, με επιγονατίδες από κέβλαρ κάτω από τις στολές κομάντο...  Ποιοι; Εκτός από τους συνήθεις υπόπτους, όπως ο (Σουηδός) Σκουρλέτης, ο ψηφιακός Παππάς, η κυρά Τασία (η ηλιόλουστη), ο αντιστασιακός επί χούντας Εύελπις παρακαλώ κ. Τόσκας,  και κάτι άλλοι ημίτρελοι ονειροπόλοι στυλ Κατρούγκαλου, Βαγενά, Πάντζα, κλπ, η ραχοκοκαλιά της παρούσας κυβέρνησης δεν είναι άλλη παρά όλα εκείνα τα τριτοκλασάτα στελέχη του άλλοτε κραταιού Πασόκ, που είδαν φως, είδαν μαρμίτα και μπήκαν. Συν βεβαίως οι διάφοροι Καρανίκες, οι άπειροι γκόμενοι της Σβίγγου, και κάτι πρώην πολ ντάνσερς ή συμβασιούχες καθαρίστριες του Μπουτάρη που έγιναν μέχρι και αντ’ αυτού πρωθυπουργοί (Βορείου Ελλάδος).

Αυτή είναι η σύνθεση δηλαδή της κυβέρνησής μας δυόμιση χρόνια τώρα, μιας κυβέρνησης  αποτελούμενη από τα τσικό, που όμως καθημερινά τα βάζει με τα ξένα και ντόπια συμφέροντα και βγαίνει νικήτρια. Παρά το καθημερινό σαμποτάζ από τους αμετανόητους δοσίλογους της Νέας Δημοκρατίας, και λοιπούς υπονομευτές. Που να την στήριζαν κιόλας οι πρώην δικοί της σταρ, οι λαφαζάνηδες και σία; Που να συμμετείχε σε αυτήν κι ο κυρ Φώτης, αυτός ο διαχρονικός φάρος του Έθνους;

Έτσι λοιπόν, αυτές τις μέρες που μας θυμίζουν το βρώμικο ’14, τότε που οι σαμαράδες θέλανε να μας επιβάλλον έναν δεξιό πολιτικάντη για πρόεδρο της Δημοκρατίας, και ευτυχώς δεν ενέδωσε ο Αλέξης (και ο κυρ Φώτης), οι σκέψεις όλων μας θα έπρεπε να είναι (και είναι) στο πως γλιτώσαμε από του χάρου τα δόντια. Διότι αν δεν ήταν τότε όλοι εκείνοι οι φανοστάτες της ελπίδας, που είπανε ένα βροντερό όχι στους βρώμικους σχεδιασμούς του Σαμαρά, σήμερα θα ζούσαμε ακόμη κάτω από την μπότα των γερμανοτσολιάδων, μέσα στο σκοτάδι, και θα είχαμε πήξει στους φόρους, τα χαράτσια, και τα διόδια, χώρια που θα σκύβαμε στους Τούρκους, χώρια που οι μισθοί και οι συντάξεις θα καθηλώνονταν, και το κυριότερο δεν θα είχαμε για πρόεδρο της Δημοκρατίας έναν σοσιαλιστή διανοούμενο, όπως ο σημερινός, που προεδρεύει με ήθος, με αριστερό πρόσημο,  και πάνω απ όλα με επίκεντρο τον άνθρωπο…

Δόξα τον Θεό δηλαδή να λέμε… φτηνά την γλιτώσαμε. Γι αυτό, ο Θεός να μας κόβει χρόνια να δίνει μέρες στον Αλέξη, την μοναδική ελπίδα (μαζί με τον Μπάνο) για το Γένος!

Strange Attractor

Antinews