Επεσαν να την φάνε την κοπέλα. Και τι έκανε; Σε
ερωτήσεις δημοσιογράφου απήντησε εκστομίζοντας εν απολύτω ειλικρινεία ό,τι της
υπαγόρευαν οι γνώσεις της και η ευφυΐα της. Ο δημοσιογράφος τής έθεσε τις
ερωτήσεις που σου βγαίνουν φυσιολογικά όταν πας να πάρεις συνέντευξη από
πρωταγωνίστρια του ελαφρολαϊκού πάλκου (ως εναλλακτική προτείνω το έντεχνο
πάλκο, κάτι σαν Πρωτοψάλτη χωρίς τους μπαξέδες).
Εχεις απέναντί σου τη Νατάσσα Μποφίλιου. Ακόμη
κι αν δεν ξέρεις ότι είναι οπαδός του πεθερού του Κάμενεφ, του Λεβ
Νταβίντοβιτς, ακόμη κι αν δεν ξέρεις ότι αν και τροτσκίστρια ψηφίζει ΚΚΕ, είναι
δυνατόν να μην τη ρωτήσεις ποια είναι η γνώμη της για την Ευρώπη; Αν, ας πούμε,
είναι δικτατορία ή όχι; Και εκείνη, ως υπεύθυνη διανοουμένη, είναι δυνατόν να
μασήσει τα λόγια της, ακόμη κι αν ξέρει ότι κινδυνεύει από τη λογοκρισία αυτής
της δικτατορίας; «Φυσικά και είναι», ήταν η απάντηση. Για να προσθέσει: «Θα
ήταν ωραίο να γινόταν μια παγκόσμια επανάσταση». Τι σόι τροτσκίστρια θα ήταν
αλλιώς; Και βγαίνει ο φίλος Πέτρος Τατσόπουλος και την κατηγορεί ότι δεν είναι
τροτσκίστρια, είναι «ψώνιο» – λες και υπάρχει διαφορά…
Η Νατάσσα Μποφίλιου δεν έκανε τίποτε άλλο η
γυναίκα, παρά να αναζητήσει μια θέση στην ελληνική διανόηση, μια απ’ αυτές τις
θέσεις που εδώ και μερικές δεκαετίες κατέχουν οι πρωταγωνιστές του πάλκου.
Γιατί δηλαδή ο Τσακνής, με το εγνωσμένο του κύρος, είναι σοβαρότερος
διανοούμενος από την Μποφίλιου; Εδώ κοτζάμ Πελεγρίνης, προκειμένου να
καταξιωθεί ως διανοούμενος, ανέβηκε στο σανίδι κι άρχισε να μουγκρίζει σαν
κεραμιδόγατος τον Ιανουάριο.
Αν δεν κάνεις ένα τουλάχιστον σουξέ, και η
Μποφίλιου φαίνεται πως έχει κάνει, πώς θα εισακουσθούν οι απόψεις σου για την
Ευρώπη, την επανάσταση, το μέλλον του κόσμου βρε αδελφέ. Ελάτε τώρα. Είναι η
ιστορία της Ελλάδας τα τελευταία σαράντα χρόνια. Το πνευματικό θαύμα της
μεταπολίτευσης.
Ορισμένοι παρομοιάζουν την αγορά του δημοσίου
βίου μας με ζούγκλα. Μόνον που η ζούγκλα και ενδιαφέρον έχει και ιεραρχίες
διαθέτει. Αν είσαι λαγός, δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι σαν λιοντάρι, διότι
κινδυνεύεις να μη συμπεριφέρεσαι καθόλου.
Ουδείς βέβαια μπορεί να εμποδίσει τον κάθε
πικραμένο να βγαίνει και να πετάει ό,τι του κατέβει, ειδικά αν κολακεύει την
προοδευτική ψυχή του Ελληνος. Θα έλεγα λοιπόν πως η αγορά του δημόσιου βίου μας
μοιάζει περισσότερο με ορνιθώνα. Οχι μόνον εξαιτίας της κακοφωνίας που παράγει.
Απλώς στον ορνιθώνα ζει ένα πτηνό το οποίο είναι περίπου πτηνό, αφού δεν μπορεί
να πετάξει. Και ως εκ τούτου επαίρεται για τη μοναδικότητά του.
Τάκης Θεοδωρόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου