Ο Ντόναλντ, ο Τρούμαν, και η αιώνια… ιντιφάντα!

Η εξαγγελία του Ντόναλντ Τραμπ σχετικά με την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ έφερε την απόλυτη αναστάτωση τόσο στο διεθνές πεδίο όσο και στο εσωτερικό των ΗΠΑ, εκεί όπου οι πολιτικοί του αντίπαλοι βρήκαν αφορμή να ξεσπαθώσουν εναντίον του.

Όπως για παράδειγμα ο John Brennan, επικεφαλής της CIA επί Ομπάμα, ο οποίος χαρακτήρισε την κίνηση ως «γκάφα ιστορικών διαστάσεων, που θα βλάψει τα συμφέροντα της Αμερικής στη Μ. Ανατολή για πολλά χρόνια, και θα καταστήσει την περιοχή ακόμη πιο εκρηκτική».

Τι έκανε όμως ο Τραμπ πέρα από το αυτονόητο; Επιδεικνύοντας παράλληλα και ένα πολιτικό θάρρος που κανένας σχεδόν προκάτοχός του δεν είχε επιδείξει… θυμίζοντας το 1948, τότε που όλοι σχεδόν οι Αμερικανοί ειδικοί και μη πίεζαν τον τότε πρόεδρο Τρούμαν να μην προχωρήσει στην αναγνώριση του νεοσύστατου κράτους του Ισραήλ διότι αυτό θα ήταν το μεγαλύτερο λάθος που θα μπορούσε να κάνει!

Ευτυχώς ο Τρούμαν δεν τους άκουσε και έτσι σήμερα το μικρό, πλην όμως πανίσχυρο, Ισραήλ αποτελεί την μοναδική όαση δημοκρατίας μέσα σε ένα πέλαγος απόλυτου πολιτικού, και όχι μόνο, χάους, που το περικυκλώνει…

Όσον αφορά στους συνεργάτες και υπουργούς του Ομπάμα, που σήμερα κατακεραυνώνουν τον Τραμπ, αξίζει να θυμηθούμε τι συνέβη στην ευρύτερη περιοχή επί της προεδρίας του, με την «αραβική άνοιξη» να φέρνει τα πάνω κάτω και να επαναφέρει τις περισσότερες χώρες της Μ. Ανατολής και της Β. Αφρικής στον … μεσαίωνα, και να έχει ως παράπλευρη συνέπεια την δημογραφική αλλοίωση των ευρωπαϊκών χωρών (και της δικής μας) λόγω λεγεώνων «προσφύγων πολέμου».

Τι συνέβη όμως και τι οδήγησε τον Τραμπ στην ευαίσθητη αυτή εξαγγελία; Αρκούν οι φήμες ότι επηρεάστηκε από τους λομπίστες και τους Εβραίους «μιλιονέρηδες» της Αμερικής που ενίσχυσαν την προεκλογική του εκστρατεία με πακτωλούς χρημάτων, και που απειλούν να σταματήσουν την χρηματοδότηση αν δεν υλοποιήσει την προεκλογική του υπόσχεση;

Εν μέρει ναι, αυτό ισχύει. Υπάρχει όμως και η νεότερη ιστορία, σύμφωνα με την οποία εδώ και χρόνια υφίσταται μια άτυπη παγκόσμια συναίνεση εναντίον του Ισραήλ. Ένας συγκεκαλυμμένος,  πίσω από νομικές φιοριτούρες, αντισημιτισμός.

Στην ουσία, η διεθνής κοινότητα διεξάγει έναν συστηματικό νομικό «πόλεμο» εναντίον του Ισραήλ με όπλα το διεθνές δίκαιο και διάφορες αμφιλεγόμενες νομολογίες  προκειμένου να περιορίσει την επιρροή του. Για παράδειγμα, ο ΟΗΕ (και άλλοι διεθνείς οργανισμοί) συνηθίζουν να «καταδικάζουν» κάθε τόσο το Ισραήλ για ζητήματα που είναι απολύτως ανεκτά όταν γίνονται από τα  υπόλοιπα κράτη, και αυτό διότι οι «αρμόδιοι» υποκύπτουν στις απειλές για βία, τζιχάντ, ιντιφάντα, κλπ  εκ μέρους των αραβικών χωρών και κάποιων παραστρατιωτικών οργανώσεων (Χαμάς, κλπ) που δεν μπορούν να επιβληθούν επί του Ισραήλ σε στρατιωτικό επίπεδο.

Παράλληλα, οι πάμπολλες μουσουλμανικές χώρες του πλανήτη συνηθίζουν να ψηφίζουν (ως συνεννοημένες μεταξύ τους) εναντίον του Ισραήλ στα διάφορα διεθνή φόρα, ακόμη κι αν απέχουν δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Μ. Ανατολή, όπως π.χ. η Μαλαισία, όπου έρευνες έχουν δείξει ότι το 61% του πληθυσμού της διάκειται αρνητικά στους Εβραίους! Από πού κι ως που άραγε; Με σύμμαχό τους την νωθρή σε όλα Ε.Ε., που πάνω από το «δίκαιο» βάζει την «σταθερότητα».

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα των παραπάνω «σοφιστειών» είναι και το γεγονός ότι ο ΟΗΕ έχει ειδικό ορισμό για τους «πρόσφυγες» προσαρμοσμένο ειδικά στους Παλαιστίνιους, οι οποίοι λατρεύονταν (και συνεχίζουν να λατρεύονται) μετά μανίας στην Δύση εδώ και δεκαετίες άσχετα αν ήταν οι πρωτοπόροι στη χρήση τυφλής τρομοκρατικής βίας (θυμόσαστε τον Ανδρέα αγκαλιά με τον Αραφάτ;).

Βάσει του ορισμού αυτού οι απόγονοι των Παλαιστίνιων προσφύγων πολέμου θεωρούνται και αυτοί εσαεί ή οιονεί  «πρόσφυγες» άσχετα αν ζουν π.χ. στην Νέα Ζηλανδία επί πάρα πολλά χρόνια. Έτσι, στα χαρτιά, ο αριθμός τους συνεχώς αυξάνεται. Και όλα αυτά με σκοπό να ασκείται μια διαρκής και ασφυκτική πίεση επί του Ισραήλ, και να συντηρείται τεχνηέντως μια ουσιαστικά ανύπαρκτη κρίση, ή μια συνεχώς κρεμάμενη απειλή επάνω από το κεφάλι του.

Ένα άλλο παράδειγμα όπου η διεθνής κοινότητα εξαντλεί την αυστηρότητά της στο Ισραήλ είναι και οι συνεχείς καταδίκες του για τον τρόπο που ο στρατός του αντιμετωπίζει τις «τρομοκρατικές» επιθέσεις ισλαμικών και παλαιστινιακών ομάδων, οι οποίες δεν διστάζουν να πλήξουν άμαχους, ή να τους χρησιμοποιούν ως ασπίδες, κρυπτόμενοι ακόμη και μέσα σε νοσοκομεία. Όταν όμως αντιδρούν οι Ισραηλινοί τότε αμέσως σημαίνει διεθνής συναγερμός και κατακραυγή εναντίον τους για «παραβίαση» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των κανόνων του πολέμου. Λες, ας πούμε, ότι εμείς εδώ στην Ελλάδα θα αντιδρούσαμε πετώντας λουλούδια, αν κάποιοι κανονιοβολούσαν τα ακριτικά μας χωριά από πλευράς Σκοπίων ή Αλβανίας… Στην περίπτωση όμως του Ισραήλ, όλοι μιλάνε για «υπερβολική βία» και για «κατοχή», την ίδια στιγμή που σύμπασα η διεθνής κοινότητα κλείνει τα μάτια σε άλλες πολύ πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις κατοχής και παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων από άλλες χώρες.

Όπως και να έχει, σε τελική ανάλυση η απόφαση (ή έστω πρόθεση) του Τραμπ αποκαθιστά μια ιστορική αδικία, η οποία θέλει την Ιερουσαλήμ να θεωρείται «κατεχόμενο έδαφος» από το Ισραήλ. Ιστορικά, πριν από το 1967 (πόλεμος 6 ημερών), στους Εβραίους απαγορεύονταν ακόμη και να προσευχηθούν εκεί, να σπουδάζουν στο εβραϊκό πανεπιστήμιο (που λειτουργούσε από το 1925), ή να επισκέπτονται το νοσοκομείο Hadassah (που είχε ανοίξει το 1918). Δεν τους επιτρέπονταν ούτε καν να ζουν στην εβραϊκή συνοικία της πόλης, όπου υπήρχαν συναγωγές κλπ εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Όλα αυτά είχαν απαγορευτεί από την Ιορδανία, η οποία είχε καταλάβει την περιοχή το 1948, και ειδικά την Δυτική Όχθη την οποία ο ΟΗΕ προόριζε να γίνει αραβικό κράτος. Μάλιστα οι Ιορδανοί προχώρησαν σε συστηματική καταστροφή εβραϊκών μνημείων, ναών, κοιμητηρίων, κλπ. χωρίς ο ΟΗΕ να αντιδράσει στο παραμικρό. Όταν όμως το Ισραήλ κατέλαβε την περιοχή σε έναν πόλεμο που είχε ξεκινήσει η ίδια η Ιορδανία, πλήττοντας αμάχους στη δυτική Ιερουσαλήμ, ο ΟΗΕ ξύπνησε από τον ύπνο του και καταδικάζοντας την ισραηλινή «παράνομη βία» ανακοίνωσε πως δεν θα αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ ως ισραηλινό έδαφος πόσο δε μάλλον ως πρωτεύουσα του κράτους.

Η τύχη της Ιερουσαλήμ αφέθηκε στα αποτελέσματα κάποιων μελλοντικών διαπραγματεύσεων, που ακόμη να ευοδωθούν, και αυτός είναι ο βασικός λόγος που όλα σχεδόν τα κράτη  ακόμη δεν την αναγνωρίζουν  ως ισραηλινό έδαφος.

Η απόφαση λοιπόν του Τραμπ έρχεται να αποκαταστήσει μια διαρκή ιστορική αδικία, και να επαναφέρει την ισορροπία σε μια πόλη που αποτελεί το επίκεντρο τριών θρησκειών, και στην οποία ακόμη και ο Ομπάμα προσευχήθηκε κάποτε. Και πήρε αυτή την απόφαση αγνοώντας τους κινδυνολόγους ειδικούς που εύλογα θεωρούν ότι η κίνησή του θα αναμοχλεύσει τα πάθη και θα επαναφέρει την βία στην περιοχή. Λες και η «ήπια» πολιτική του δημοκρατικού Ομπάμα έφερε την ειρήνη…

Ο Τραμπ, με τον παρορμητικό του χαρακτήρα, απέδειξε ότι οι αποφάσεις της Νο 1 υπερδύναμης του πλανήτη δεν θα πρέπει να επηρεάζονται από απειλές για ιντιφάντα, κλπ. Δεν μπορεί δηλαδή η αμερικανική εξωτερική πολιτική και η τύχη της Μ. Ανατολής να κρέμονται από τις ταρζανιές κάποιων επαγγελματιών τρομοκρατών που με την απειλή ή την χρήση βίας κυριαρχούν πολιτικά εκεί επί δεκαετίες, διαιωνίζοντας το χάος και τον κύκλο του αίματος. Αν δηλαδή η Αμερική ενδώσει στις απειλές για ιντιφάντα, απλά θα δείξει αδυναμία, και επιπλέον θα δώσει κίνητρα σε διάφορους τρομοκράτες να κάνουν το ίδιο σε κάθε μελλοντικό «ειρηνευτικό» σχέδιο που δεν τους συμφέρει, κρατώντας ουσιαστικά τον πλανήτη σε διαρκή ομηρεία.

Υπ’ αυτήν την έννοια, ο Τραμπ (αν δεν κάνει κωλοτούμπα αλά Αλέξη) αποδεικνύεται  statesman διεθνούς βεληνεκούς, βάζοντας στην άκρη τις «νηφάλιες» προειδοποιήσεις, και θυμίζοντας έναν άλλον Αμερικανό πρόεδρο, τον «γκρίζο» Τρούμαν, που μπορεί μέσα να μη τα πήγαινε τόσο καλά, αλλά έξω διέπρεπε, εξ ου και το άγαλμά του στην Αθήνα…

Strange Attractor

Antinews

ΥΓ-Καλώς ή κακώς το γεγονός και μόνο ότι η απόφαση Τραμπ «βλάπτει» την Τουρκία, ενισχύοντας τον «φυσικό» μας σύμμαχο (για πολλούς λόγους) απέναντί της, θα έπρεπε να μας ευχαριστεί. Και ας κλαίει και οδύρεται ο Κουράκης (που κάποτε ταξίδευε με καΐκια ως αλληλέγγυος στην Γάζα, αλλά από τότε που οι Ισραηλινοί καθάρισαν 9 Τούρκους «συναδέλφους» του, κάνει την πάπια).