Μου έλαχε τις προάλλες να κάτσω για λίγο δίπλα
στον ξερόλα του γυμναστηρίου. Γύρω στα 50, γυμνασμένος, πρώην αθλητής μάλλον, ο
τύπος του ανθρώπου που μαζεύει κοινό όπου κι αν πάει, γιατί πάντα έχει
συμβουλές να δώσει. Συνοικιακός opinion leader. Το πηγαδάκι του, αποτελούμενο
από 4-5 άτομα, μιλούσε συνωμοτικά, αλλά όχι και χαμηλόφωνα. Ιδιωτική συνομιλία,
αλλά δεν το πείραζε να ακουστεί παραέξω – ίσως και να το επεδίωκε.
Μέσα σε λίγα λεπτά, ο τύπος έκανε κάμποσες
πρόχειρες διαλέξεις με το κοινό να τον κοιτάει εκστασιασμένο, να συμφωνεί σε
όλα και να προσθέτει και τα δικά του όπου ήταν δυνατό. Μίλησε για τα εμβόλια (τα
οποία είναι κακά γιατί προκαλούν σκλήρυνση κατά πλάκας!), για τις ουσίες που
ρίχνουν στο γάλα για να μας δηλητηριάσουν κρυφά (ποιοι άραγε;), για τον
βελονισμό, για τους γιατρούς που δεν ξέρουν την τύφλα τους, και έκανε κι ένα
πέρασμα απ’ την πολιτική, για να καταλήξουν άπαντες ομόφωνα στο ότι “όλοι είναι
πράκτορες και τα πάντα είναι μιλημένα”. Μα πού τα ’χαν διαβάσει όλα αυτά;