«Το πολιτικώς ορθόν είναι η αστυνομία της σκέψης. Τις
περισσότερες φορές είναι εσωτερικευμένη. Σου απαγορεύει να πεις αυτό που
πιστεύεις πως είναι αλήθεια, αν αυτή η αλήθεια δεν ανταποκρίνεται σε αυτό που
θα θέλαμε να είναι ή σε αυτό που θα έπρεπε να είναι βάσει της κυρίαρχης σκέψης,
βάσει του πολιτικώς ή ηθικώς ευκταίου». Τον ορισμό τον δανείζομαι από τον Γάλλο
φιλόσοφο André Comte - Sponville.
Είναι, ας πούμε, πολιτικώς ορθόν
να λες ότι το ριζοσπαστικό Ισλάμ δεν έχει καμία σχέση με το αληθινό Ισλάμ. Μπορείς
επίσης να προχωρήσεις παρακάτω τη σκέψη σου και να πεις ότι το ριζοσπαστικό
Ισλάμ είναι μια παραποίηση του αληθινού Ισλάμ. Ας θυμίσω μόνον ότι ακόμη και
σήμερα υπάρχουν άνθρωποι, κανονικοί κατά τα άλλα, οι οποίοι σου λένε ότι ο
αληθινός σοσιαλισμός δεν έχει καμία σχέση με τον υπαρκτό σοσιαλισμό, που τον
παραποίησε. Χωρίς, εννοείται, να αναρωτιούνται μήπως κάτι δεν πηγαίνει καλά με
ένα σύστημα το οποίο, με όποιον τρόπο κι αν εφαρμόστηκε, υπήρξε αβίωτο. Είναι ο
μέσα αστυνομικός της σκέψης που τους δίνει κλήση…
Ας πούμε, λοιπόν, ότι το πραγματικό Ισλάμ είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από το ριζοσπαστικό Ισλάμ. Αυτό, βέβαια, δεν εμποδίζει το πραγματικό Ισλάμ να συγκρούεται με ορισμένες από τις βασικές αξίες του δικού μας πολιτισμού. Τις προάλλες, ξέσπασε η ιστορία με τις ανήλικες νύφες. Ο κ. Μουζάλας είπε πως πρόκειται για πολιτισμική σύγχυση. Στο μυαλό του δεν χωράει αμφιβολία. Στη χώρα, όμως, της οποίας τους νόμους και το Σύνταγμα ορκίστηκε να υπηρετεί ως υπουργός αυτό θεωρείται ποινικό αδίκημα. Ας φέρει έναν νόμο στη Βουλή για να επιτρέπεται ο γάμος των ανηλίκων. Και να γελάμε όλοι μαζί με όσα θα ειπωθούν.
Το «πολιτικώς ορθόν» οδηγεί σε ένα είδος πρωτογενούς βλακείας, διότι πολύ απλά αναιρεί τη σκέψη προϋποθέτοντάς την. Η σκέψη στηρίζεται στην αμφιβολία. Και κάθε φορά που την αμφιβολία την υποκαθιστούν βεβαιότητες η σκέψη καταργείται. Ακόμη κι αν αυτές οι βεβαιότητες είναι παράγωγα σκέψης, μιας σκέψης που έχει γίνει και έχει σταματήσει προ πολλού να γίνεται, διότι είναι κατασταλαγμένη.
Οταν τη δεκαετία του ’90 η Ελλάδα μεταμορφώθηκε από χώρα παραγωγής μεταναστών σε χώρα υποδοχής, η κατάσταση ήταν εντελώς διαφορετική από τη σημερινή. Τι ζητούσαν από εμάς αυτοί οι Αλβανοί που μας θύμιζαν τους εαυτούς μας τη δεκαετία του ’50; Μπορεί να πίστευαν πολλοί απ’ αυτούς στον Αλλάχ, όμως είχαν μεγαλώσει σε ένα κατ’ εξοχήν κοσμικό καθεστώς, όπως ήταν το κομμουνιστικό του μεγάλου Εμβέρ Χότζα. Εξάλλου, κατά τη δεκαετία του ’90 το Ισλάμ στα Βαλκάνια δεν είχε καμία σχέση με ριζοσπαστισμό. Εργάστηκαν στα έργα των Ολυμπιακών Αγώνων, κράτησαν τα ασφαλιστικά ταμεία για μερικά ακόμη χρόνια, εγκαταστάθηκαν εδώ και αφομοιώθηκαν, άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο.
Η πολιτική ορθότης σού λέει: «Κάθε μετανάστευση είναι ίδια, και κάθε πρόσφυγας είναι ίδιος». Είναι ίδιος ο πρόσφυγας του 1922 που πέρασε από τη Σμύρνη στη Χίο και ίδιος ο Αφγανός που έρχεται από την Καμπούλ στην πλατεία Βικτωρίας. Και δεν με αφορά ο χωροφύλακας της σκέψης που σου κόβει πρόστιμο αν τολμήσεις να πεις ότι άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Να θυμίσω απλώς ότι την ισοπέδωση των ιστορικών διαφορών και των διακρίσεων την έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά. Το 2003 ο Γούλφοβιτς, σύμβουλος του προέδρου Μπους, έλεγε πως οι ΗΠΑ κάνουν εξαγωγή δημοκρατίας στο Ιράκ, όπως ο Περικλής έκανε εξαγωγή δημοκρατίας στις ελληνικές πόλεις. Μόνον που αυτές μιλούσαν την ίδια γλώσσα, πίστευαν στους ίδιους θεούς και μοιράζονταν την ίδια Ιστορία και τις ίδιες καταβολές ως Ιωνες. Αυτές οι διακρίσεις είναι ανύπαρκτες για την αστυνομία του πολιτικώς ορθού.
Ανύπαρκτος είναι και ο ιστορικός χρόνος. Από τη δεκαετία του ’90 ώς σήμερα το τοπίο έχει αλλάξει ριζικά. Εχουν μεσολαβήσει οι Δίδυμοι Πύργοι, η επέμβαση στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, το Λονδίνο, η Μαδρίτη, η κατάρρευση των εκκοσμικευμένων καθεστώτων στον αραβικό κόσμο, η σάρωση των αραβικών εθνικισμών από το Ισλάμ, ο πόλεμος στη Συρία και, και, και. Το Ισλάμ δεν είναι αυτό που ήταν στα χρόνια του Σαντάμ Χουσεΐν ή στα χρόνια του Καντάφι. Και η πολυπολιτισμική Δύση ξέρει ότι δεν μπορεί να κοιμάται ήσυχη. Μόνον εμείς κοιμόμαστε ήσυχοι. Γιατί εμείς ευτυχώς δεν πάθαμε τίποτε. Αν εξαιρέσω τη ρόδα που δεν γύρισε.
Η ανοησία των αριστερών ελίτ δεν περιορίζεται στις βλακώδεις ασυναρτησίες των συριζαίων και του ακροαριστερού τσούρμου που το μόνο ιστορικό βιβλίο που έχει διαβάσει είναι «Ο Μικρός Ηρως». Εκτείνεται και σε ένα ευρύτερο φάσμα, κυρίως πανεπιστημιακών, ακόμη και στην ενοχική δεξιά, οι οποίοι ταυτίζουν την Ευρώπη με το πολιτικώς ορθόν, όπως ακριβώς πριν από μερικά χρόνια θεωρούσαμε ότι, επειδή οδηγούμε BMW, γίναμε Ευρωπαίοι. Η συγκάλυψη της πραγματικότητας μέσω διαφόρων δεοντολογικών επιταγών το μόνο που επιτυγχάνει είναι να δημιουργεί αντισώματα. Εκεί που το «πολιτικώς ορθόν» αρνείται ότι υπάρχει πρόβλημα, ο λαϊκισμός παθαίνει υστερία. Και σε εμάς γίνεται κάτι χειρότερο ακόμη: βαφτίζουμε το κρέας ψάρι και την ανεξέλεγκτη, παράνομη μετανάστευση, πολυπολιτισμικότητα.
Είμαστε τυχεροί που στη δική μας Ακροδεξιά λείπουν δύο βασικά συστατικά του λαϊκισμού. Το πρώτο είναι ο χαρισματικός ηγέτης. Ο Μιχαλολιάκος αδυνατεί να παίξει τέτοιον ρόλο. Το δεύτερο είναι ότι δεν μπορεί να κρύψει τις διασυνδέσεις της με τον υπόκοσμο, ώστε να επιτρέψει στον μέσο πολίτη να ταυτιστεί μαζί της. Μέχρι στιγμής τη γλιτώσαμε.
Αντε και καλή χρονιά.
Τάκης Θεοδωρόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου