Ο κ. Τσακαλώτος θα προτιμούσε να τα ξεχάσουμε.
Δυστυχώς για τον ίδιο, θα τα θυμόμαστε. Σύμφωνα λοιπόν με το ρεπορτάζ, ο κ.
Τσακαλώτος θίχτηκε που ο Γ. Ψαριανός θύμισε στη Βουλή –χωρίς να αναφέρεται στον
ίδιο– την προσφιλή ύβρι του πάλαι ποτέ αντιμνημονιακού μπλοκ.
Όπως ισχυρίστηκε στην απάντησή του ο υπουργός
Oικονομικών, ούτε ο ίδιος ούτε άλλοι υπουργοί που βρίσκονταν εκείνη την ώρα στα
έδρανα είχαν αποκαλέσει ποτέ κάποιον «γερμανοτσολιά». «Σας προκαλώ. Βρείτε έστω
και μια φορά να έχω πει κάτι τέτοιο» είπε χαρακτηριστικά…
Πολύ ωραία, ας μην αμφισβητήσουμε την
ειλικρίνεια του κ. υπουργού. Ας δεχθούμε ότι δεν είπε ποτέ κάτι τέτοιο ο ίδιος.
Αλλά αφού μας προκαλεί...
Γνωρίζοντας το εκλεπτυσμένο μυαλό του κ.
Τσακαλώτου, υποψιάζομαι ότι το κλειδί για την ερμηνεία της φράσης του είναι η
αποστροφή περί υπουργών που ήταν εκείνη την ώρα στα έδρανα. Μάλλον θα
απουσίαζαν ο κ. Καμμένος, ο κ. Κοτζιάς και οι υπόλοιποι επαγγελματίες εθνοσωτήρες
του υπουργικού συμβουλίου. Θα είχαν να φροντίσουν κάποια επείγουσα κρατική
υπόθεση (π.χ. πώς να παραδώσουν στον Ερντογάν τους 8 ανθρώπους που ζήτησαν
άσυλο στη χώρα μας, για να τους δικάσει στην Τουρκία όπου ως γνωστόν εκεί η
δικαιοσύνη είναι πιο αδέκαστη). Αφού όμως δεν ήταν εκείνη την ώρα στα έδρανα,
δίκιο έχει ο κ. Τσακαλώτος.
Αλλά μισό λεπτό: Ποιος είχε δηλώσει από
προεκλογικό μπαλκόνι, το μακρινό 2012, αναφερόμενος στην κυβέρνηση Παπαδήμου,
ότι «κάποιοι Έλληνες δεν είναι και τόσο Έλληνες: αυτοί που μας κυβερνούν»;
Μήπως ο Αλέξης Τσίπρας, πολιτικός προϊστάμενος του κ. Τσακαλώτου; Αφού όμως ο
πρωθυπουργός δεν είναι υπουργός, είτε ήταν στα έδρανα είτε όχι, πάλι δίκιο έχει
ο κ. Τσακαλώτος.
Και ποιος επιφανής οικονομολόγος, στέλεχος του
ΣΥΡΙΖΑ, το ακόμη πιο μακρινό 2011, το καλοκαίρι της αγανάκτησης, κοσμούσε με
την παρουσία του τα αυτοσχέδια/εναλλακτικά/ριζοσπαστικά πάνελ της κάτω
πλατείας, για να συζητήσει μαζί με την αφρόκρεμα της αριστερής διανόησης στην
Ελλάδα και παγκοσμίως τις εθνικά υπερήφανες λύσεις στην ελληνική κρίση:
σεισάχθεια, διαγραφή χρέους και διάφορα άλλα μαγικά; Μήπως ο σημερινός υπουργός
Οικονομικών; (Ο οποίος ως γνωστόν με το που ανέλαβε υπουργός αγωνίζεται
νυχθημερόν για να υλοποιήσει τη σεισάχθεια και τη διαγραφή χρέους.) Ή πάλι τον
αδικούμε;
Μπορεί να μην το θυμάται. Μπορεί να ήταν
υπερβολικά απορροφημένος από την υψηλού επιπέδου ανταλλαγή απόψεων μεταξύ των
καλύτερων μυαλών της χώρας. (Ήταν και ο Κατρούγκαλος στο πάνελ. Και ο Καζάκης.)
Τόσο απορροφημένος που δεν άκουγε τις μάζες γύρω του, τους ίδιους τους ακροατές
του, Συριζαίους και αριστεριστές, σε αγαστή σύμπνοια με τους Καμμένους και τους
χρυσαυγίτες της πάνω πλατείας, να ουρλιάζουν για κρεμάλες και για μπουρδέλα που
πρέπει να καούν.
Ίσως πάλι όντως να τον αδικούμε. Ίσως να
ενοχλήθηκε από την αισθητική του πράγματος. Δεν θα ήταν συνηθισμένος σε τέτοια,
στην Οξφόρδη και στο St Paul’s. Οπότε μάλλον θα ενοχλήθηκε. Και τότε –στην
πλατεία των λιντσαρισμάτων– και ύστερα – κάθε φορά που σύντροφοι ή συναγωνιστές
του αντιμνημονιακού μετώπου συκοφαντούσαν τους αντιπάλους τους με χυδαιότητες
και κηρύγματα μίσους. Τι καλά όμως έκρυψε όλα αυτά τα χρόνια την ενόχλησή του
αυτή! Με πόση αυταπάρνηση έβαλε την ενότητα του Αγώνα πάνω από τα προσωπικά (θα
τολμούσε κανείς να πει: μπουρζουάδικα) αισθήματά του! Τι θυσίες έχει κάνει για
το καλό της Υπόθεσης!
Αναρωτιέμαι αν τελικά άξιζε τον κόπο. Τόσες
εκπτώσεις για μια θέση στο υπουργικό συμβούλιο; Μαζί με τον Πολάκη και τον
Σπίρτζη;
Υποθέτω ότι όλα αυτά ο κ. Τσακαλώτος θα
προτιμούσε να τα ξεχάσουμε. Δυστυχώς για τον ίδιο, θα τα θυμόμαστε.
Μάνος Ματσαγγάνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου