Εξελίσσεται βάσει προδιαγραφών ΣΥΡΙΖΑ…

Ετσι είναι, πράγματι: χθες κάτι ακούστηκε από το Κούγκι (το Εθνικό Συμβούλιο των ΑΝΕΛ). Ηταν βέβαια ο Π. Καμμένος, που επανέλαβε το δόγμα του 1992 περί της απόλυτης ελληνικότητας του όρου «Μακεδονία». Ωστόσο, όσον αφορά τη γενική εικόνα, ο κυβερνητικός εταίρος παραμένει εξαφανισμένος, την ίδια ώρα που αυξάνεται η πίεση την οποία δέχεται, ιδίως αφότου μπήκε στο παιχνίδι και η Εκκλησία.

 

Η kolotoumba του Π. Καμμένου στο Μακεδονικό γίνεται δυσκολότερη, καθώς το κοινό στις κερκίδες αρχίζει να αγριεύει και αυτό επηρεάζει την ψυχολογική κατάσταση του αθλητή. «Ασημάκη, τούμπα! Τούμπα, Ασημάκη!», κάποτε αλάλαζαν τα πλήθη που παρακολουθούσαν κατς στο γήπεδο της Πανάθας, μόλις εμφανιζόταν ο περίφημος παλαιστής Ασημάκης, σήμα κατατεθέν του οποίου ήταν η εναέρια τούμπα. Με το κοινό εχθρικό, υποθέτω ότι δεν θα έκανε τούμπα ο Ασημάκης…

Παρ’ όλα αυτά, εάν υποθέσουμε ότι μια λογική πρόταση με τις προδιαγραφές του 2007 φθάνει στη Βουλή, αν δηλαδή σε μερικούς μήνες από τώρα φθάσουμε στο σημείο ώστε η πραγματοποίηση μιας διεθνούς επιτυχίας για την κυβέρνηση (και για την Ελλάδα, ας μην κρυβόμαστε) να εξαρτάται από τη δική του ψήφο, αμφιβάλλετε ότι θα κάνει την kolotoumba; Ο Π. Καμμένος είναι αυτό που λένε οι Αμερικανοί «trooper» – άλλωστε, του αρέσουν τόσο πολύ οι στρατιωτικές στολές. Θα κάνει τη γενναία kolotoumba, αν έτσι εξελιχθούν τα πράγματα.

Υπό τέτοιες  (ιδεώδεις) συνθήκες, το καταλαβαίνει και ο ίδιος ότι είναι αναπόφευκτη, γι’ αυτό και σιωπά κατά το δυνατόν. Διότι όσο το ψειρίζει δημοσίως, τόσο πολλαπλασιάζει το τελικό κόστος. Αλλά και πέραν αυτού, ο Π. Καμμένος μπορεί να ελπίζει βασίμως ότι οι εξελίξεις (δηλαδή τα πανηγύρια) που θα ακολουθήσουν, εφόσον η λύση είναι των αποδεκτών προδιαγραφών, θα επισκιάσουν εν μέρει τις εντυπώσεις από την kolotoumba. Συνεπώς, οι χθεσινές κραυγές από το Κούγκι ήταν, κατά πάσα πιθανότητα, ένα κύκνειο άσμα. Αν μου επιτρέπεται μια παρομοίωση από την «Τραβιάτα», μπορεί να ήταν σαν το μουσικό μοτίβο των ευτυχισμένων ημερών, που επιστρέφει ως απόηχος στην τελευταία άρια της Βιολέτας.

Πόσο πιθανό είναι, όμως, να προχωρήσει το Μακεδονικό μέχρι του σημείου ώστε να χρειάζεται η ψήφος του Π. Καμμένου και των ΑΝΕΛ στη Βουλή; Μολονότι οι διπλωματικές επαφές γύρω από το θέμα είναι πυκνές και γίνονται σε υψηλό επίπεδο, όσο περνούν οι μέρες τόσο περισσότερο βλέπω να αυξάνονται οι πιθανότητες της αποτυχίας· και αιτία είναι η κυβερνητική ανικανότητα, που και εδώ διαμορφώνει την εξέλιξη του θέματος.

Κατ’ αρχάς, το πρώτο ύποπτο στοιχείο ήταν ο περιττός τόνος της υπεραισιοδοξίας, με τον οποίο η κυβέρνηση εισήγαγε το θέμα στην επικαιρότητα. Πράγματι, οι συνθήκες είναι ευνοϊκές έπειτα από πολλά χρόνια στασιμότητας· αλλά η πρεμούρα της κυβέρνησης ήταν αδικαιολόγητη. Είναι ο κανόνας σε τέτοιου είδους θέματα να προτιμάται ο τόνος της αυτοσυγκράτησης, για λόγους πρακτικούς, τους οποίους έχει επιβάλει στη διπλωματία η πείρα αιώνων. Η υπερβολή πάντα εξάπτει και τις προσδοκίες όσων επιθυμούν λύση, αλλά και τους φόβους εκείνων που δεν τη θέλουν. Οταν εξάπτονται τα άκρα, το αναπόφευκτο αποτέλεσμα είναι η όξυνση του κλίματος γύρω από το επίδικο θέμα· και η όξυνση δημιουργεί μόνο εμπόδια.

Πάρτε το παράδειγμα της Εκκλησίας. Ξαφνιάστηκε κανείς επειδή επέστρεψε το φάντασμα του Χριστόδουλου, σε εκδοχή light, με τη μορφή του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου; Στην Ελλάδα βρισκόμαστε· οπωσδήποτε θα έπαιρνε θέση η Εκκλησία και όλοι ξέρουμε προς ποια κατεύθυνση. Με αυτά τα δεδομένα, η θέση της Εκκλησίας ήταν σχετικώς ηπιότερη από την αναμενόμενη· πάντως, με τίποτε δεν δικαιολογούσε την αγριότητα της απάντησης που προκάλεσε από την πλευρά «κύκλων» του υπουργείου Εξωτερικών. Ο παραλληλισμός της Εκκλησίας με τη Χρυσή Αυγή είναι τόσο προσβλητικός, ώστε να ωθεί την άλλη πλευρά σε πιο ακραία θέση. Είναι εξωφρενικό ότι τέτοιου είδους προσκλήσεις, που υπονομεύουν ευθέως τη διαπραγμάτευση, εκπορεύονται από το υπουργείο Εξωτερικών. Γι’ αυτό, προφανώς, ανέλαβε ο πρωθυπουργός με δική του δήλωση να επικαλύψει την παρεκτροπή του υπουργείου Εξωτερικών.

Επειτα, με τον τρόπο που το χειρίσθηκε η κυβέρνηση εξαρχής έσπρωξε την αντιπολίτευση απέναντι. Με τη θρασύτητα που πλέον δεν εκπλήσσει, η κυβέρνηση επιχείρησε να μετατρέψει σε πλεονέκτημα το καταφανές μειονέκτημά της: ότι δεν υπήρχε σαφής συμφωνία των δύο κυβερνητικών εταίρων στο θέμα. Προσπάθησε, λοιπόν, να στρέψει στην αντιπολίτευση το πρόβλημα, κατηγορώντας την ότι δεν παίρνει θέση. Υπάρχει πάντα, όμως, ένα όριο στην αποτελεσματικότητα της θρασύτητας, και στην περίπτωση αυτή η κυβέρνηση το ανακάλυψε.

Τέλος, στις διαδικασίες αυτές, η σοβαρότητα της μιας πλευράς επηρεάζει πάντα και τη σοβαρότητα της άλλης. Αν η υπόθεση του Μακεδονικού εξελίσσεται στο εσωτερικό της χώρας μας βάσει προδιαγραφών ΣΥΡΙΖΑ και σταδιακά εξελίσσεται σε τσίρκο και επιθεώρηση, γιατί οι απέναντι να προσπαθήσουν σοβαρά για τον συμβιβασμό; Το ενδιαφέρον μειώνεται, εφόσον η άλλη πλευρά της διαπραγμάτευσης στερείται σοβαρότητας. Αυτή όμως είναι η κυβέρνηση, αυτές και οι δυνατότητές της. Είναι ένας θίασος που ξέρει να παίζει μόνο κωμωδίες· οπότε είναι φυσικό τώρα το έργο να βγαίνει σαν παρωδία τραγωδίας…

Στέφανος Κασιμάτης

Καθημερινή