Ο Σύριζα πετυχαίνει τον σκοπό του αλλά…

Το άρθρο αυτό είχε γραφτεί και δημοσιευτεί εδώ πέρυσι τέτοιο καιρό.

Μιλάω καθημερινά με συμπολίτες μας, ακόμη και ψηφοφόρους (κοψοχέρηδες) του Σύριζα, που ειλικρινά απορούν πως αντέχει ακόμη το τσίρκο που μας κυβερνά, και δεν «πετάει την πετσέτα» παραιτούμενο,  μπας και πάμε παρακάτω. Με βασικό τους επιχείρημα ότι οι συριζαίοι απέτυχαν στα πάντα όλα όσα υποσχέθηκαν, ότι τα έχουν κάνει όλα ρημαδιό και άρα ας έχουν την αξιοπρέπεια να το παραδεχτούν και να μας αδειάσουν τη γωνιά.

Και εκεί ακριβώς είναι το λάθος όλων όσων τα έχουν παίξει με την τζαζεμένη μας κυβέρνηση. Είναι λάθος ο συλλογισμός τους. Διότι πιστεύουν ότι ο Σύριζα όντως ήθελε να μας σώσει, όντως ήθελε να ορθοποδήσει η χώρα, όντως προσπάθησε (όσο προσπάθησε), και τελικά απέτυχε παντού. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Και γι αυτό ο Αλέξης παραμένει γαντζωμένος στην καρέκλα του, ότι και να γίνει, και δεν θα φύγει ούτε με επανάσταση…

Όσοι πιστεύουν ότι ο Σύριζα ήθελε, προσπάθησε, και τελικά απέτυχε να μας σώσει κάνουν ένα βασικό λάθος. Κυρίως επειδή δεν μπορούν να ερμηνεύσουν την πολιτική φιλοσοφία (λέμε τώρα) αυτού του συνονθυλεύματος ακροαριστερών συνιστωσών.

Ο Σύριζα, όπως τον αντιλαμβάνομαι εγώ (εδώ και πολλά χρόνια) πέτυχε ή μάλλον σχεδόν πέτυχε αυτό που θέλει. Το οποίο δεν είναι άλλο από την πλήρη φτωχοποίησή μας και την εξαθλίωση των πολιτών. Και αυτό ήταν είναι και παραμένει ο σκοπός του. Άσχετα αν δεν το λέει ξεκάθαρα, και αντιθέτως παριστάνει κάτι που δεν είναι, κάτι που δεν πιστεύει. Στάχτη στα μάτια απλά. Μάλιστα, αν το δούμε έτσι, τότε ο Σύριζα βρίσκεται πολύ κοντά στην επίτευξη του οράματός του, άσχετα αν οι περισσότεροι από εμάς τον θεωρούμε αποτυχημένο. Η ουσία είναι ότι τσίκι τσίκι, κουτσά στραβά, μας φέρνει στο χείλος του γκρεμού, και οσονούπω θα ζητάμε από μόνοι μας να κάνουμε το μοιραίο άλμα, δηλαδή να βγούμε από το ευρώ και να μεταλλαχθούμε κι εμείς σε μια μεταμοντέρνα σοβιετία αλά Βενεζουέλα ή Σομαλία, με αποχρώσεις Βόρειας Κορέας. Κοινώς, μια Αλβανία του Χότζα, πλην όμως στον 21^ο αιώνα. Αυτό είναι το όραμα του Αλέξη, και γι αυτό του ασκούν έντονη κριτική τα πρώην συντρόφια του: Επειδή δεν μας έκανε ακόμη Βενεζουέλα.

Αυτή την πλήρη εξαθλίωση θέλανε ανέκαθεν όλα τα «σοσιαλιστικά» και κομμουνιστικά καθεστώτα και αυτήν πέτυχαν όπου κυριάρχησαν. Διότι μέσω της εξαθλίωσης τρέφεται η αριστερή μορφή διακυβέρνησης. Μέσω της μιζέριας, θεριεύει το αριστερό αφήγημα. Και μέσω της φτώχειας εγκαθιδρύεται για καλά ο απόλυτος κρατισμός, η αριστερή απολυταρχική νομενκλατούρα, και ο εκάστοτε πατερούλης επικεφαλής.

Τα συσσίτια, τα δελτία, οι ουρές, οι ελλείψεις, η πείνα, όλα αυτά δηλαδή που σημάδεψαν τα απανταχού κομμουνιστικά καθεστώτα, είναι το βούτυρο στο ψωμί των κομουνιστών. Με αυτά τα εργαλεία ελέγχουν τους λαούς τους. Εξάλλου, στα καθ ημάς, τα έχουν πει επίσημα και δημόσια διάφοροι μεγαλοσυριζαίοι, όπως π.χ. ο Λαπαβίτσας ο Μηλιός, κ.ά.  Άσχετα αν η ζαλισμένη πλέμπα δεν ακούει, δεν διαβάζει, δεν ενημερώνεται, και απλά ψηφίζει όποιον απατεώνα της υποσχεθεί να καταργήσει τους φόρους, τα διόδια, και τα χαράτσια. 

Η φτώχεια βολεύει τα αριστερά καθεστώτα, αφού στην ιδανική τους κατάσταση όλοι οι πολίτες θα είναι δημόσιοι υπάλληλοι (με τρεις κι εξήντα κυριολεκτικά) και όλοι θα εξαρτώνται για το προς το ζην τους από το κράτος πατερούλη. Και μέσα στην γενική ισοπέδωση, όπου οι απλοί πολίτες θα στήνονται στις ουρές για ένα καρβέλι μουχλιασμένο ψωμί (όταν υπάρχει), η νομενκλατούρα που λέγαμε, η Νέα Τάξη (διαβάστε Μίλοβαν Τζίλας) θα κάνει πάρτι στο όνομα του λαού! Εξάλλου το έχω ξαναπεί: Όσο πιο πολύ επικαλείται κάποιος τον λαό, τόσο πιο φασιστόμουτρο είναι και ψάχνει την ευκαιρία να τον αλυσοδέσει.

Συνεπώς, αν το δούμε έτσι, ο Σύριζα πετυχαίνει σιγά σιγά τον σκοπό του, και όλα καλά. Με μια μόνο παράμετρο που ίσως οι διαβασμένοι συριζαίοι να ξέρουν, και ίσως να έχουν πάρει τα μέτρα τους. Ότι μέσα στην βαθμιαία και κλιμακωτή εξαθλίωση που επιφέρουν οι αριστεροί απατεώνες, υπάρχει ένα σημείο βρασμού, μια θρυαλλίδα, που όταν ξεπεραστεί ή σπάσει, τότε το ζαλισμένο πόπολο στρέφεται σε ακόμη πιο ακραία μορφώματα και ιδεολογίες, όπως π.χ. τον φασισμό και τον ναζισμό.

Το έργο το έχουμε ξαναδεί τσην εποχή της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης στη Γερμανία. Όπου το κομμουνιστικό κίνημα ήταν το πιο ισχυρό όλων, την ώρα που οι Ναζί του Αδόλφου μάζευαν στην καλύτερη 50-100 άτομα σε κάποια περιθωριακή μπυραρία του Μονάχου. Μάλιστα, τα μεγαλύτερα αριστερά μυαλά της εποχής στην Γερμανία ζούσαν. Ακόμη και ο Μαρξ (πιο παλιά), ακόμη και ο Λένιν, από την Γερμανία περίμεναν να ξεκινήσει η κομμουνιστική μεταστροφή και παγκόσμια κυριαρχία του μαρξισμού. Άσχετα αν στη συνέχεια (για πολλούς λόγους) ο Στάλιν κήρυξε τον «σοσιαλισμό σε μια μόνο χώρα».

Ήταν τόσο ισχυροί οι κομμουνιστές στη Γερμανία της εποχής, που λίγο ήθελε να πάρουν την εξουσία. Ήταν όμως και τόση μεγάλη η δυστυχία και η οικονομική απραγία των πολιτών, που μόλις η εξαθλίωση έπιασε την κρίσιμη μάζα, οι καθημερινές συγκρούσεις έγειραν προς την πλευρά των Ναζί, οι οποίοι μέσα σε ελάχιστα χρόνια έγιναν κυβέρνηση (με εκλογές παρακαλώ), ενώ λίγο αργότερα η άλλοτε αριστερόστροφη Γερμανία έγινε εθνικοσοσιαλιστική, απ άκρου σε άκρο, και η συνέχεια είναι γνωστή σε όλους μας.

Για αυτό θα πρέπει να προσέχει ο Σύριζας. Διότι άσχετα αν τα έχει κάνει πλακάκια με τους σημερινούς δικούς μας ναζιστές, η εξαθλίωση που φέρνει καθημερινά, τείνει να αγγίξει την κρίσιμη καμπή της. Και όπως έγινε αλλού στο παρελθόν, όταν θα τους πάρουν φαλάγγι οι άλλοι, τόσο στα μυαλά των πολιτών όσο και στις οδομαχίες, τότε οι πρώτοι που θα δέσουν θα είναι οι κομμουνιστές (στην δική μας περίπτωση τα σούργελα του Σύριζα), και μετά  όλοι οι άλλοι που θα απομείνουμε…

Γι αυτό Αλέξη πρόσεχε. Τους νοικοκυραίους τους κέρδισες και μπράβο σου. Από τους ουρακοτάγκους όμως θα τη βρεις στο τέλος… το νου σου λοιπόν, και το καλό που σου θέλω είναι  παράτα τα και φύγε όσο είναι νωρίς για όλους μας. Δεν θα ’χουμε καλά ξεμπερδέματα…

Strange Attractor