Το συλλαλητήριο αλλάζει τα δεδομένα…

Το συλλαλητήριο έγινε, η συμμετοχή ήταν μεγαλύτερη του αναμενόμενου, διακρινόταν από ενθουσιασμό και πάθος. Οι όποιες γραφικές εμφανίσεις με ενδυμασίες, πανοπλίες και άλογα, οι όποιες ΧΑτικες περσόνες χρησιμοποιήθηκαν ως «απόδειξη» της φασιστικής συγκρότησης των συμμετεχόντων, δεν αλλοιώνουν την εντυπωσιακή εικόνα.

Η επιτυχία του αξιοσημείωτη δεδομένου της ατόφιας εθνικιστικής πολιτικής ταυτότητας των διοργανωτών (όμως όταν τα κόμματα αφήνουν χώρο, μοιραία θα τον καλύψουν οι «παρείσακτοι»), της ελλιπούς αναγνωρισιμότητας των ομιλητών, του πέπλου σιωπής που απλώθηκε από τα μεγάλα ΜΜΕ, και της οξείας προσπάθειας απαξίωσής του στα social media. Ακόμη και την ώρα που διεξήγετο, η ΕΤ3 δεν κάλυψε ένα μη αρεστό μεν αλλά εκ των πραγμάτων μεγάλο γεγονός της πόλης της. Χωρίς ενσυναίσθηση, την ίδια ώρα μας σέρβιρε την ειδυλλιακή λαογραφική χαλαρότητα μιας Κυριακής στο χωριό! 

Τα ανωτέρω είναι ψυχρή παρατήρηση, όπως και η διαπίστωση ότι το Μακεδονικό αναδύθηκε από την λήθη και τη φαινομενική αδιαφορία χρόνων, και γίνεται ξανά μία εκ των συνιστωσών των πολιτικών εξελίξεων. Τις μπολιάζει,  τις επηρεάζει, και δυσχεραίνει τις διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης, που θαρρούσε ότι θα ξεμπλέξει εύκολα με αυτό χωρίς πολιτικό κόστος, ως να ήταν το μνημόνιο που δεν έσκισε.

Η μεγάλη συγκέντρωση δημιουργεί πίεση όχι μόνο στη ΝΔ, όπως ήλπιζε η κυβέρνηση, αλλά σε όλα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου, όπως και στον ΣΥΡΙΖΑ,  δεδομένου ότι αφενός το ακροατήριό του έχει  αλλάξει, αφετέρου γιατί ως κυβέρνηση οι  ευθύνες του καθίστανται ιστορικές. Με τους χειρισμούς του, κάλλιστα το Ωσαννά των τριών εκλογικών αναμετρήσεων μπορεί να καταλήξει στο Σταύρωσον αυτόν - και δεν εννοούμε… με σταυρό προτίμησης.

Ήταν εντυπωσιακή στα social media η ταύτιση Συριζαίων, αντιεξουσιαστών, ΚΚΕδων και αρκετών του Κινήματος Αλλαγής, στην άτεγκτη καταδίκη του συλλαλητηρίου. Δεν ήταν απλώς έκφραση αρνητικής γνώμης. Ήταν υστερική  προσπάθεια απαξίωσης του κόσμου που συμμετείχε.  Η μαρξιστική Παιδεία τους -  αν είχαν, γατί έχουν πασαλείμματα - θα τους βοηθούσε να κατανοήσουν ότι είναι μεταφυσική η αντίληψη πως  ξορκίζοντάς ένα συλλαλητήριο για εθνικά θέματα, εξαλείφεις και την κοινωνική συνείδηση του κόσμου ως προς αυτά.

Εγκιβωτισμένοι στον μετανεωτερικό κοσμοπολιτισμό τους, τους διέφυγε το μέγιστο: Αυτός ο κόσμος δεν βρέθηκε εκεί για να διεκδικήσει ωφελιμιστικούς υλικούς στόχους αλλά μία - κατ’ αυτόν - ευγενή ιδέα. Να εκφράσει την αίσθηση εθνικής αδικίας που νιώθει, από την υπεξαίρεση που υφίσταται η ιστορική και πολιτισμική του κληρονομιά (την οποία θεωρεί παρακαταθήκη προγόνων), από το ψευδές εθνικιστικό κατασκεύασμα του Τίτο. Τα Βαλκάνια φευ δεν μπορούν να ξεφύγουν από την ιστορία τους, και δη αυτής της δεκαετίας του 40. Και συνήθως δεν είναι η κοσμοπολίτικη – συγκριτικά με τους γείτονες – Ελλάδα  η υπαίτια γι αυτό.

Εδώ να σημειώσουμε ένα νέο στοιχείο που δεν είχε εμφανιστεί το 92: Ο ΣΥΡΙΖΑ στα αντιμνημονιακά του χρόνια αναβίωσε λεκτικώς τον εμφύλιο με τους «προδότες», τους «Γερμανοτσολιάδες και τους «Τσολάκογλου». Έβαλε το λαό στο κλίμα εκείνης της εποχής και τώρα το εισπράττει ως μπούμερανγκ. Η έντονη καταδίκη του συλλαλητηρίου και η απόκρυψή του από την κρατική τηλεόραση, ανέσυρε και άλλες μνήμες της εποχής. Όπως ας πούμε ότι το πρόβλημα του Μακεδονικού που μας ταλανίζει είναι αποτέλεσμα των αποφάσεων της Κομμουνιστικής Διεθνούς (καλά ξεμπερδέματα!). 

      

Πάντως το κυρίως πρόβλημα που αναδύεται είναι ότι αυτός ο κόσμος με το αγνό πατριωτικό συναίσθημα, είναι ευάλωτος και εύπλαστος στα κηρύγματα του κάθε τυχοδιώκτη λαοπλάνου, ή του κάθε αλλοπαρμένου. Όπως ας πούμε ο Κρητικός μαντηλοφόρος ομιλητής που ξέφυγε από το Μακεδονικό και άρχισε από μικροφώνου να φωνάζει «αλήτες-προδότες - πολιτικοί», κάνοντας εκτός τόπου και χρόνου αφελή αντιμνημονιακή προπαγάνδα και απαιτώντας «σε μια βδομάδα να  πάρουν τα μέτρα πίσω».

Χρειάζεται μια επαναπροσέγγιση αυτού του λαού για θέμα της Μακεδονίας, εκ μέρους όλου του πολιτικού συστήματος και κυρίως εκ μέρους της κυβέρνησης, κάτι που είναι δύσκολο, για την τελευταία.  Όταν επί χρόνια χαρακτηρίζεις κάθε λαϊκή άρνηση στο Μακεδονικό ως εθνικισμό (παραβλέποντας ταυτόχρονα το άκρατο και επιθετικό εθνικισμό των γειτόνων), δεν μπορείς να κατανοήσεις το πρόβλημα, να το επεξεργαστείς και να το διαχειριστείς.

Χρειάζεται μειλίχια  προσπάθεια επεξήγησης των προβλημάτων που ανακύπτουν και των ορίων που έχει η χώρα μέσα στο πλέγμα των διεθνών σχέσεων, υποχρεώσεων και δεσμεύσεων. Όσο τους βρίζεις ως φασίστες, ακροδεξιούς και καθυστερημένους, του στέλνεις στον Μιχαλολιάκο ή έστω στον Φράγκο Φραγκούλη.

Και βέβαια το μεγάλο συλλαλητήριο δύναται να αποβεί εμβρυουλκό δημιουργίας νέου κόμματος. Όταν εναγκαλίζεσαι, θωπεύεις και διευκολύνεις το νέο «Μακεδονάρχη» ελπίζοντας ότι το κόμμα αυτό θα αποκόψει ψήφους από τη ΝΔ, δείχνεις ανεπίδεκτος μαθήσεως. Ο μύθος του Δούρειου Ίππου,  θα έπρεπε να σου θυμίζει ότι οι Τρώες το εξέλαβαν ως δώρο και απέβη η καταστροφή τους.

Γιάννης Σιδέρης

Liberal