Οι άθλιοι…

  

Κατά τις δημοσκοπήσεις (όλες τις σχετικές δημοσκοπήσεις) οι Έλληνες στη συντριπτική τους πλειονότητα, ΔΕΝ θέλουν να δοθεί στα Σκόπια το όνομα της Μακεδονίας, υπό οποιαδήποτε μορφή και πρόσχημα. Σε ποσοστό 66%-78% είναι κατηγορηματικά αντίθετοι!

Από τους υπόλοιπους, υπάρχει ένα 10% που «δεν γνωρίζει, δεν απαντά»…

Ενώ το ποσοστό όσων «δεν έχουν πρόβλημα» να δοθεί το όνομα της Μακεδονίας δεν ξεπερνά το 20%.

Κι από αυτούς, όμως, αρκετοί βάζουν περιορισμούς – να δοθεί το όνομα, αλλά να απαλειφθούν πλήρως οι αλυτρωτικές προβλέψεις από το Σύνταγμα των Σκοπίων, και βεβαίως, να μην αναγνωριστεί επισήμως από την Ελλάδα «μακεδονική εθνότητα»…

Μ’ άλλα λόγια, όσοι τελικά συμφωνούν με αυτό που πάει να κάνει η κυβέρνηση Τσίπρα (να δοθεί το όνομα και να αναγνωριστεί «μακεδονική εθνότητα») δεν ξεπερνά πια το 10% (το πολύ).

Ενώ οι κατηγορηματικά αντίθετοι είναι οκταπλάσιοι – 80% (τουλάχιστον)!

Ανεξαρτήτως άποψης που μπορεί να έχει ο καθένας για το ζήτημα των Σκοπίων, αυτό θα έπρεπε να έχει σημάνει συναγερμό και στους πολιτικούς και στα media και σε κάθε σκεπτόμενο πολίτη.

Γιατί μια τέτοια διάσταση ανάμεσα στην κυβέρνηση και στην κοινωνία - και μάλιστα σε τόσο σοβαρό ζήτημα - είναι πρωτοφανής!

Και «ΜΗ βιώσιμη» (non sustainable) σε μια δημοκρατική χώρα.

Όμως, ο Τσίπρας πάει να επιβάλει τη θέλησή του πάνω στη συντριπτική πλειοψηφία, χωρίς καν να μπορεί να την «μεταπείσει»…

Ακόμα και στην προπαγάνδα – που υποτίθεται πως ήταν το μόνο «δυνατό του χαρτί» - τα έκανε μούσκεμα τελευταία: Κατηγόρησε το Σαμαρά για δύο αντίθετα πράγματα: Τον κατηγόρησε ότι εκείνος εμπόδισε το 1992 (και συνεχώς, έκτοτε) να δοθεί το όνομα της Μακεδονίας στα Σκόπια, ενώ ταυτόχρονα τον κατηγόρησε και για το ακριβώς αντίθετο: ότι εκείνος είχε τάχα «αναγνωρίσει» τα Σκόπια ως «Μακεδονία» από το…1991!

Όμως και τα δύο δεν μπορούν να συμβαίνουν! Έτσι δεν είναι;

Και, εν πάση περιπτώσει, κανείς δεν πιστεύει πια τον μεγαλύτερο – τον πιο ανενδοίαστο και πιο παθολογικό - ψεύτη της Ελληνικής πολιτικής ιστορίας – τον Τσίπρα!

Ιδιαίτερα μάλιστα, όταν αυτός ήταν που - διακηρυγμένα - ήθελε εξ αρχής να δώσει τα πάντα στο Σκοπιανό - χωρίς κανένα «αντάλλαγμα»!

Η άρνηση του Ελληνικού λαού να δεχθεί συμβιβασμό με τα Σκόπια, έχει και μια άλλη διάσταση που λίγο έχει προσεχθεί: Δεν είναι πια «εν θερμώ». Δεν αφορά την «υψηλή συναισθηματική φόρτιση» για ένα ζήτημα που ξέσπασε ξαφνικά και απροειδοποίητα.

Αυτό ίσως ίσχυε το 1992. Αλλά από τότε πέρασαν 26 χρόνια! Το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής ελίτ (που υπήρξε αριστερόστροφη – μη το ξεχνάμε – και εντελώς ευεπίφορη στις πιέσεις των εταίρων και συμμάχων), πίστευε και προσδοκούσε ότι σε 10 χρόνια οι Έλληνες θα το είχαν ξεχάσει.

Ότι η συναισθηματική φόρτιση θα είχε υποχωρήσει στο μεταξύ…

Ότι η Ελληνική κοινωνία θα ήταν πια πολύ πιο «έτοιμη» να δεχθεί το «μεγάλο συμβιβασμό» για το όνομα των Σκοπίων, μόλις υποχωρούσαν οι συναισθηματικές εξάρσεις εκείνης της περιόδου…

Πέρασαν από τότε όχι δέκα αλλά 26 χρόνια!

Όμως οι Έλληνες δεν ξέχασαν τη Μακεδονία…

Πράγματι οι Έλληνες βίωσαν στο μεταξύ πολλά: Γνώρισαν μιαν εποχή ευημερίας χωρίς προηγούμενο (στα όρια της χλιδής), γνώρισαν και βαθιά οικονομική κρίση, επίσης χωρίς προηγούμενο εν καιρώ Ειρήνης, αλλά το «Μακεδονικό» δεν το ξέχασαν…

Άρα, δεν είναι πια η «συναισθηματική φόρτιση»…

Δέχθηκαν αδιαμαρτύρητα πολλαπλές περικοπές απότομης φτωχοποίησης, άλλες «αναπόφευκτες» (όταν έσκασε η φούσκα της κίβδηλης «ευημερίας» από δανεικά), άλλες εντελώς αχρείαστες (όταν ο Τσίπρας τους ξανάβαλε σε νέο Μνημόνιο, το επαχθέστερο όλων) και τα δέχθηκαν όλα αυτά, σχεδόν αγόγγυστα…

Το χειρότερο που είδαμε, πριν κάμποσα χρόνια, ήταν «κινητοποιήσεις» μερικών δεκάδων χιλιάδων «αγανακτισμένων» στην Αθήνα! Που σύντομα ξεθύμαναν κι αυτές.

Πράγματι, η άμεση κοινωνική αντίδραση για τα «μνημόνια», όπως καταγράφηκε σε λαϊκές κινητοποιήσεις, ποτέ δεν ξεπέρασε μερικές δεκάδες χιλιάδες συγκεντρωμένους. Και το τελευταίο διάστημα (μετά το 2012, στην πραγματικότητα) δεν είδαμε ούτε τέτοιους αριθμούς.

Οι τελευταίες μεγάλες και μαχητικές λαϊκές κινητοποιήσεις κατά των μνημονίων ήταν το Φεβρουάριο-Μάρτιο του 2012. Μετά, τα πράγματα ήταν σε ύφεση. Και οι απεγνωσμένες προσπάθειες του ΣΥΡΙΖΑ, όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση, να «κινητοποιήσει λαϊκές μάζες», οδηγούνταν σε φιάσκο.

Ο κόσμος μετά το 2012 δεν κατέβηκε στους δρόμους.

Αποδοκίμασε τη μνημονιακή πολιτική στις κάλπες – αλλά μέχρις εκεί…

Κι όταν ο «αντιμνημονιακός» ΣΥΡΙΖΑ έφερε το χειρότερο μνημόνιο, ο κόσμος έδειξε να αποδέχεται τη μοίρα του – επέδειξε απόλυτη απροθυμία να αντιδράσει με οποιοδήποτε τρόπο…

Μέχρι που επανέφερε ο Τσίπρας το Σκοπιανό, και προσπάθησε να το λύσει με τον πιο κραυγαλέο τρόπο. Ουσιαστικά διαλαλώντας τα επιχειρήματα των Σκοπίων!

Υπολογίζοντας ότι ο κόσμος δεν θα αντιδρούσε καθόλου (αφού είχε πλήρως αδρανήσει στο τσουνάμι των μνημονιακών του μέτρων) κι ότι η αντιπολίτευση θα διασπαστεί, οπότε ο ίδιος ο Τσίπρας θα «ενισχυόταν» διπλά:

Και στα μάτια των εταίρων (αφού θα τους έκανε το χατίρι να αναγνωρίσει τα Σκόπια) και στο εσωτερικό της χώρας (αφού θα διασπούσε την αντιπολίτευση, και κυρίως, θα διασπούσε τον κύριο αντίπαλό του, τη ΝΔ!)

Όμως, συνέβη το απροσδόκητο: Ο κόσμος αντέδρασε!

Ξαφνικά, μαζικά, μαχητικά και πεισματωμένα…

Αντέδρασε ασύγκριτα περισσότερο απ’ όσο (δεν) είχε αντιδράσει για την μνημονιακή λαίλαπα του ΣΥΡΙΖΑ!

Εκατομμύρια Έλληνες βγήκαν στους δρόμους και σε μεγάλα συλλαλητήρια στις αρχές του χρόνου (σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα) και σε αποκεντρωμένα συλλαλητήρια πριν λίγες μέρες στην περιφέρεια, σε επαρχιακές πόλεις της Βορείου Ελλάδος, αλλά και πέραν αυτής. Και όλα δείχνουν πως το πράγμα δεν τελείωσε εκεί. «Ζεσταίνουν» τις μηχανές – και δεν ακούνε τίποτε.

Δεν τους νοιάζει τι λένε τα κόμματα.

Δεν τους ενδιαφέρει τι πολιτικά παιγνίδια παίζονται – εντός κι εκτός.

Δεν πτοούνται από τις ύβρεις των κυβερνώντων ή από το bullying πάσης φύσεως «προοδευτικών».

Εκατομμύρια Έλληνες παραμένουν αντίθετοι, το δηλώνουν και το διαδηλώνουν…

Και το πιο εντυπωσιακό. Ο Τύπος, ηλεκτρονικός και συμβατικός, δεν προβάλει ισότιμα τις διαφορετικές θέσεις: Η άποψη που υποδεικνύει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τη συνθηκολόγηση στο όνομα, μπορεί στην κοινωνία να είναι 10-20% αλλά στα ΜΜΕ προβάλλεται σχεδόν αποκλειστικά… 

Κι αντίθετα: η άποψη που διαφωνεί με την «παράδοση» του ονόματος της Μακεδονίας, μπορεί να φτάνει στον κοινωνία το 80%, αλλά στα ΜΜΕ ουσιαστικά δεν υπάρχει! Ή εμφανίζεται σπάνια, ίσα-ίσα για να δώσει την ευκαιρία να βγουν μετά όλοι οι «βάρδοι» της «πολιτικής ορθότητας» να την «κατακεραυνώσουν».

Κι όμως οι συσχετισμοί στην κοινωνία παραμένουν συντριπτικοί κατά του συμβιβασμού στο θέμα της ονομασίας!

Σκεφτείτε, δηλαδή, αν στα ΜΜΕ η προβολή των εκατέρωθεν απόψεων ήταν κάπως λιγότερο άνιση. Για να μη πω πιο «δίκαιη» ή «ζυγισμένη»…

Φυσικά, υπάρχουν λόγοι που η κοινωνία δεν καταλαβαίνει τίποτε:

--Είναι προφανές ότι λύνοντας μιαν «εκκρεμότητα» στο θέμα της ονομασίας, θα προκύψουν μύρια προβλήματα στο μέλλον. Σε βάρος μας.

--Θα νομιμοποιήσει η Ελλάδα τον αλυτρωτισμό των Σκοπίων που στρέφεται εναντίον μας. Γιατί το όνομα είναι το κύριο όχημα του αλυτρωτισμού.

--Θα οδηγήσει όχι απλώς στη διεθνή αναγνώριση μακεδονικής εθνότητας, αλλά στην πλήρη νομιμοποίηση από την Ελλάδα, μιας τέτοιας μακεδονικής «εθνότητας», που δεν είναι Ελληνική, και γι’ αυτό ακυρώνει μεγάλο μέρος της Ελληνικής πνευματικής κληρονομιάς και ιστορικής ταυτότητας.

Διεθνώς «μακεδόνες» - και με την Ελληνική βούλα πια - θα είναι οι Σκοπιανοί!

Κι αυτό οι Έλληνες το βιώνουν ως συλλογική εθνική λοβοτομή!

Σε αληθινό ακρωτηριασμό της Ψυχής τους.

Που πολύ εύκολα μπορεί να οδηγήσει, αργότερα, και σε εδαφικό ακρωτηριασμό.

(Άλλωστε, η Αριστερά επιχείρησε στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, τον εδαφικό ακρωτηριασμό της Μακεδονίας!)

Αντί, λοιπόν, να ποντάρουμε στην εσωτερική αποσύνθεση του ψευδομακεδονικού αλυτρωτισμού που έχει ήδη αρχίσει, και την εσωτερική του αμφισβήτηση (από τους αλβανόφωνους και όχι μόνο) εμείς πάμε να τον νομιμοποιήσουμε και να τον ενισχύσουμε. Αποσταθεροποιώντας μελλοντικά ολόκληρη την περιοχή.

Όλα αυτά θα μπορούσαν να «απορροφηθούν» ομαλά ή και να εκτονωθούν ακόμα, αν η Ελλάδα – παρά τον συμβιβασμό με τα Σκόπια – έμπαινε, κατά τα άλλα, στην «κανονικότητα» και στην ανάπτυξη.

Αλλά το κακό είναι πως δεν συμβαίνει ούτε αυτό.

--Στο τέλος του τρίτου μνημονίου, είμαστε σε πολύ πιο αβέβαιο μέλλον, απ’ ό,τι τρία χρόνια πριν:

--Με το χρέος μας μεγαλύτερο απ’ ό,τι στα τέλη του 2014 - και «μη βιώσιμο» πλέον, ενώ τρία χρόνια πριν το θεωρούσαν πλήρως «σε τροχιά βιωσιμότητας»!

--Με αναπτυξιακές προοπτικές αναιμικές πια – ουσιαστική βρισκόμαστε σε κατάσταση στασιμότητας - ενώ στα τέλη του 2014 άπαντες προέβλεπαν ιλιγγιώδεις ρυθμούς ανάπτυξης για την Ελλάδα στα επόμενα χρόνια.

--Με τους εταίρους απρόθυμους να μας βοηθήσουν κι άλλο, ενώ στα τέλη του 2014 μας πρόσφεραν μόνοι τους πιστοληπτική γραμμή στήριξης και το ΔΝΤ πίεζε τότε να συμμετάσχει κι αυτό (όχι όπως τώρα – όπου φύγει-φύγει…)

--Και με την Ευρώπη πλέον σε αναταραχή, με αλλεπάλληλα κρούσματα ακυβερνησίας ή «χαλαρών» κυβερνήσεων (Ισπανία, Ιταλία, Γερμανία κλπ.), βαθιών εσωτερικών διαφορών στην Ευρώπη και στο ΝΑΤΟ και με την Τουρκία δίπλα μας: αποσταθεροποιητική στον περίγυρο της – ίσως και αποσταθεροποιούμενη στο εσωτερικό της…

Συμπέρασμα: στην Ελλάδα εμφανίζεται πια ένα τεράστιο χάσμα ανάμεσα στην κοινωνία και την πολιτική ελίτ: Στο Σκοπιανό θέμα…

Ένα κενό που η χειραγώγηση του Τύπου δεν μπορεί να καταστείλει, αλλά μόνο να παροξύνει.

Με την εσωτερική κατάσταση της οικονομίας να έχει βαλτώσει και την εξωτερική κατάσταση συνεχώς να επιδεινώνεται…

Ένα πραγματικά εκρηκτικό χάσμα!

Πολύ φοβάμαι, πως την μεγάλη ανατροπή ή τη «μεγάλη έκρηξη» ακόμα δεν την έχουμε δει. Και πολλοί δεν την υποπτεύονται καν.

Θανάσης Κ.

ΥΓ.1 Στις έκρυθμες αυτές συνθήκες, προφανώς, το καλύτερο και ασφαλέστερο θα ήταν να μη λυνόταν τώρα το Σκοπιανό. Να έμπαινε στις καλένδες…

Αλλά ο Τσίπρας, με 8 στους 10 Έλληνες εναντίον του, πηγαίνει να γίνει …Μαρία Αντουανέτα! Η οποία, την ώρα που ξέσπαγε η Γαλλική Επανάσταση αναρωτιόταν γιατί φώναζαν οι «αβράκοτοι» για «ψωμί», και δεν πηγαίνουν να προμηθευθούν … «παντεσπάνι».

Δεν καταλαβαίνει ο Τσίπρας, πόσο ερεθίζει τον κόσμο όταν καθυβρίζει τις μυριάδες που κατεβαίνουν στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία, ενώ στηρίζει και αποθεώνει τις «φαιδρότητες» του gay pride.

Δεν υποπτεύεται καν πόσο εξοργίζει τον κόσμο όταν εξαγγέλλει πως θα του κόψει άλλες δύο συντάξεις για να του επιστρέψει… μισή σύνταξη ως «επίδομα».

Και «στο καπάκι» χαρίζει και το όνομα της Μακεδονίας! Την ώρα που σύσσωμη η πολιτική τάξη της Τουρκίας καθυβρίζει από απέναντι τις μνήμες των θυμάτων της Μικρασιατικής Γενοκτονίας (για την οποία ο βλάξ Μπουτάρης… «χέστηκε», βέβαια!)

Έχουν γεμίσει την Ελλάδα βαρέλια πυρίτιδα και βιάζονται να βάλουν φωτιά – οι άθλιοι!

ΥΓ2 Και καλά θα κάνει η Αντιπολίτευση να βγει από τα «κουτάκια της πολιτικής ορθότητας», γιατί αν γίνει η κοινωνική «έκρηξη», δεν θα σωθεί ούτε εκείνη…