Η Ευρώπη, και η δημοκρατία, κινδυνεύουν με κατάρρευση…

Στην Ελλάδα, επειδή είμαστε πάντα πολύ πιο προχωρημένοι από τους άλλους λαούς, τον λαϊκισμό τον ζήσαμε στο πετσί μας από τότε που λόγω κρίσης μας μπήκε το αυγό στον κ..ο.

Αναφέρομαι σε εκείνες τις ωραίες εποχές του αγαναΧτισμού, τότε που οι πλατείες της χώρας πάλονταν από τις δονήσεις του όμορφου αγώνα. Με τον Κατρούγκαλο, τον Παλαβίτσα και τα άλλα παιδιά να αναλύουν το όραμά τους σε αυτοσχέδια τραπεζάκια, ενώπιον ενός υπνωτισμένου από τον μεστό τους λόγο λαού, που ονειρεύονταν λαϊκά σοβιέτ για να τον σώσουν…

Στη συνέχεια, οι λαϊκιστές έγιναν κυβέρνηση, και σήμερα αποτελούν καθεστώς. Και όσοι εξ ημών δεν συμφωνούν με τον «τσιπρισμό», ή τον Πάντζα, και επιθυμούν ακόμη πιο ριζοσπαστικές λύσεις για το μέλλον τους, υπάρχει πληθώρα φρούτων στον εγχώριο μπαχτσέ: Ζωζώκα, Γιάνης, Δραχμαζάνης, ακόμη και ο Γλέτσος… μπορεί κι ο Αρτέμης, ποιος ξέρει;

Τώρα όμως ήρθε και η σειρά της υπόλοιπης Ευρώπης να δρέψει τους καρπούς των σπόρων που έσπειρε. Με πρώτη και καλύτερη την γειτονική Ιταλία, στην οποία σχηματίστηκε κυβέρνηση «μακράς πνοής» με συνεργασία των 5 Αστέρων και της Λέγκας (του Βορρά).

Έτσι, η τρίτη ισχυρότερη οικονομία της Ευρώπης, και η 8^η του πλανήτη, ανέθεσε τις τύχες της στους δικούς της Χαϊκάληδες… με αποτέλεσμα να τρέμουν οι αγορές, κι αυτό να βγαίνει προς τα έξω. Και σαν κερασάκι στη τούρτα, σαν δευτερεύουσα συνέπεια, αναθάρρησαν και οι εδώ δραχμολάγνοι (που βεβαίως έχουν τα χρήματά τους στο εξωτερικό), και βγήκαν ξανά από τα λαγούμια τους.

Μιλάμε για δυο κόμματα που επί χρόνια αντιτίθενται στη σημερινή ΕΕ, αντιδρούν για τη μεταναστευτική της πολιτική, και μάλλον επιθυμούν  επιστροφή στην αξιόπιστη λιρέτα. Ο λόγος είναι ότι παρά την ισχυρή της οικονομία, η Ιταλία επλήγη και αυτή από την κρίση, ενώ από απόψεως «λαθρομετανάστευσης» τα έχει δει όλα, με τους Ιταλούς να αισθάνονται ριγμένοι από τις Βρυξέλλες, και ξένοι μέσα στην ίδια τους τη χώρα.

Και αντί οι Βρυξέλλες να ψυχανεμιστούν νωρίτερα τις διαθέσεις των Ιταλών, αντί να αντιληφθούν ότι το καζάνι σιγοβράζει, αντί να πάρουν το μάθημα τους από την Ελλάδα του Τσίπρα ή από την Λεπέν στη Γαλλία, απλά αδράνησαν, θεωρώντας δεδομένες τις όποιες δυσλειτουργίες, και νομίζοντας πως ο λαϊκισμός (δεξιός κι αριστερός) είναι μια μόδα που θα ξεθυμάνει.

Δυστυχώς, τα τεκταινόμενα στην Ιταλία επιβεβαιώνουν ότι ο λαϊκισμός, που συνοδεύεται από τον υφέρποντα αυταρχισμό, ζει και βασιλεύει. Όπως π.χ. εδώ στην Ελλάδα, όπου ο μόνος κερδισμένος πολιτικά από τα χάλια της εγκληματικότητας και της λαθρομετανάστευσης που προκάλεσε ο Σύριζα είναι η Χρυσή Αυγή (η οποία παραμένει τρίτο κόμμα στη βουλή, κι εμείς στην καρακοσμάρα μας).

Η φιλελεύθερη δημοκρατία λοιπόν, κινδυνεύει στην Ευρώπη. Ο λαϊκισμός απειλεί να τη θάψει (άνευ τιμών). Αν η κατάσταση συνεχίσει ως έχει, χωρίς κάποια σοβαρή αντίδραση από πλευράς της θεσμικής ΕΕ, η σημερινή μορφή δημοκρατίας θα διολισθήσει και θα καταλήξει ένα είδος «δημοκρατικής απολυταρχίας», όπως ήδη συμβαίνει στη Ρωσία του Πούτιν και στη Τουρκία του Ερντογάν. Και εν πάση περιπτώσει εδώ στα καθ’ ημάς έχουμε δει τον αντιφατικό όρο «μαρξιστικός νεοφιλελευθερισμός» στην πράξη, γιατί να μην δούμε και μια μορφή «εκλεγμένης δικτατορίας»; Τη θυμόσαστε τη ζουρλή καγκελάριο της καρδιάς μας, που είχε γίνει μέχρι και πρόεδρος της Βουλής; Εγώ μια χαρά τη θυμάμαι…

Τι κάνουν λοιπόν οι σοφοί της ΕΕ για να αντιμετωπίσουν την νέα αυτή απειλή που θέλει να μας πάει πίσω στην εποχή του μεσοπολέμου; Τίποτα. Κλείνουν τα μάτια, αγνοώντας τη χύτρα της αγανάκτησης που είναι έτοιμη να εκραγεί.

Αδιαφορώντας δηλαδή για το ότι οι λαϊκιστές έχουν όντως έρεισμα, και τρέφονται από τα λάθη και τις ελλείψεις της φιλελεύθερης δημοκρατίας, λάθη που πρώτος εντοπίζει ο απλός λαός και στη συνέχεια καπηλεύονται κάποιοι επιτήδειοι πολιτικάντηδες.

Κλασικό παράδειγμα η αθρόα εισροή «προσφύγων πολέμου» από χώρες χωρίς καν πόλεμο, που αν συνεχίσει τότε η Ευρώπη, και δη η Νότια, θα είναι δημογραφικά και θρησκευτικά μια εντελώς διαφορετική ήπειρος από εκείνη που ήταν πριν από λίγα μόνο χρόνια. Χώρια η εγκληματικότητα, που ειδικά στην Ελλάδα του Τόσκα και του Παρασκεόπουλου έχει ξεπεράσει κι εκείνη του Σικάγου της εποχής της ποτοαπαγόρευσης…

Η ΕΕ όμως κωφεύει. Και αντί να κοιτάξει πως θα αναδιαρθρώσει τις οικονομικές υποχρεώσεις των χωρών μελών της, αντί να ψάξει νέες πολιτικές στον τομέα της μετανάστευσης, το παίζει ηθικός κήνσορας, κουνώντας το δάκτυλο στις οικονομικά και πολιτικά λιγότερο αναπτυγμένες χώρες του Νότου, παριστάνοντας τον υπερασπιστή της δημοκρατίας με όπλα της  την αποτυχημένη πλέον «πολιτική ορθότητα», και το πουγκί που κρατάει στα χέρια με ταμία και διαχειριστή το Βερολίνο. Με τις αδύναμες χώρες να περιχαρακώνονται και να απομονώνονται, ψάχνοντας μεσσίες αλά Χαϊκάλη και Μπαρουφάκη.

Και άντε η ΕΕ να παραμελεί την Ελλάδα ως ασήμαντο μέγεθος, που την βοήθησε και «έσωσε» μόνο και μόνο λόγω τους αρχαίου της κλέους και την πολιτιστική υποχρέωση που αισθάνεται απέναντί της. Το είχε πει και ο Ολάντ, ότι «δεν μπορούμε να διώξουμε τον Πλάτωνα από την Ευρώπη».Η Ιταλία όμως είναι άλλου μεγέθους. Είναι διαφορετική και πιο κρίσιμη περίπτωση.

Η λαϊκή δυσφορία για την ασθμαίνουσα οικονομία της, σε συνδυασμό με την ωρολογιακή βόμβα των «προσφύγων», την καθιστούν ως εν δυνάμει απειλή για την ανατίναξη του όλου ευρωπαϊκού οικοδομήματος, που μπορεί παλαιότερα, στα καλά χρόνια, να θεωρούνταν συμπαγές, αλλά σήμερα αποδείχθηκε φτιαγμένο από τραπουλόχαρτα. Σαν να το σχεδίασε ο «μηχανικός» Αλέξης ένα πράγμα.

Το ερώτημα λοιπόν είναι: Θα μπορέσει να ξυπνήσει από τον λήθαργο του «πολιτικού καθωσπρεπισμού» η ΕΕ, θα μπορέσει να πάρει νέα ριζοσπαστικά μέτρα για να αλλάξει το κλίμα, ή θα αφήσει τους Χαϊκάληδες της Ιταλίας (και της Ισπανίας) να την γκρεμίσουν συθέμελα; Έτσι όπως πάνε τα πράγματα, δεν κινδυνεύει μόνο το ευρωπαϊκό όραμα, και η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, αλλά η ίδια η δημοκρατία. Εξάλλου, το βλέπουμε καθημερινά στην ανυπόληπτη πλέον Ελλαδίτσα μας, το κλωτσοσκούφι του κάθε ισχυρού, που αποτελεί μια μικρογραφία της υπόλοιπης Ευρώπης…

Strange Attractor