Στην Ευρώπη ξανάρθε στη μόδα ο Ντοστογιέφσκι. Μπορεί και ο Πούσκιν. Κι αυτό
διότι πρόσφατα ο Γάλλος πρόεδρος ανέφερε μια ομιλία του πρώτου για τον δεύτερο,
στη διάρκεια μιας πρες κόνφερανς μαζί με τον Πούτιν στην Αγία Πετρούπολη, στις
24/5/18, στην οποία ομιλία ο μεγάλος
αυτός Ρώσος συγγραφέας έκανε μια
δραματική έκκληση για την καθολικότητα.
Λίγο αργότερα, ο νέος λαϊκιστής πρωθυπουργός της Ιταλίας Κόντε, παράφρασε
(μάλλον λάθος έκανε) τον ίδιο λόγο του Ντοστογιέφσκι, στην πρώτη δική του
ομιλία στην ιταλική Γερουσία.
Ο Ντοστογιέφσκι έβγαλε τον εμψυχωτικό του λόγο το 1880 στη διάρκεια επίσημης
τελετής για την αποκάλυψη αγάλματος του Πούσκιν, του Ρώσου ποιητή που ήταν και
ο νονός της ρωσικής λογοτεχνίας. Στον λόγο του, ο συγγραφέας ερμήνευσε το επικό
ποίημα του Πούσκιν Eugene Onegin, προσαρμόζοντάς το στη δική
του εκδοχή για τον κόσμο, θεωρώντας την ηρωίδα του Τατιάνα ως την αποθέωση της
ρωσικής θηλυκότητας, και προσφέροντας ένα εκστατικό όραμα της ρωσικής ψυχής ως
εργαλείο-φορέα της αλήθειας.
Τελείωσε δε με ένα ευρύ όραμα των σχέσεων της Ρωσίας με την Ευρώπη, που
κολάκευε τόσο τους σλαβόφιλους όσο και τους φιλοδυτικούς, δυο ρωσικές σχολές
σκέψεις που υπάρχουν ακόμη και σήμερα…
«Οι λαοί της Ευρώπης δεν έχουν ιδέα
πόσο τους αγαπάμε. Πιστεύω πως εμείς, οι μελλοντικοί Ρώσοι… θα αντιληφθούμε πως
για να γίνεις γνήσιος Ρώσος θα πρέπει να μάθεις να συμβιβάζεις όλες τις
ευρωπαϊκές αντιφάσεις, να δείξεις τη λύση της ευρωπαϊκής αγωνίας στη δική μας
πανανθρώπινη και ενωτική ρωσική ψυχή, και να την αγκαλιάσεις με αδελφική αγάπη
προς όλους, και τέλος να προφέρεις τον τελικό λόγο της μεγάλης παγκόσμιας
αρμονίας, της αδελφικής συμφωνίας όλων των εθνών που ζουν με τον λόγο των
Ευαγγελίων του Χριστού».
Αυτό είναι το σημείο της ομιλίας του που χρησιμοποίησε ο Μακρόν, δίπλα στον Πούτιν,
σε μια συνέντευξη τύπου που άγγιξε τον Τραμπ, το ΝΑΤΟ, και τη Συρία. Το
χρησιμοποίησε ως μια νέα βάση συνεννόησης μεταξύ Γαλλίας και Ρωσίας. «Όλοι έχουμε ευρωπαϊκές αντιφάσεις που πρέπει
να λύσουμε με τους λαούς μας, αλλά ξέρουμε και ξέραμε από παλιά, και θα το
ξέρουμε και αύριο, πως θα χτίσουμε ένα νέο κοινό έδαφος συνεννόησης», είπε.
Αναφερόμενος σε έναν από τους σημαντικότερους Ρώσους συγγραφείς, ο Μακρόν
ακολούθησε μια μακρά παράδοση Γάλλων προέδρων που επίσης χρησιμοποίησαν τον
πολιτισμό ως μέθοδο σφυρηλάτησης οικονομικών και πολιτικών δεσμών. Εξάλλου,
πρόκειται για έναν από τους πλέον καλλιεργημένους πολιτικούς στη παγκόσμια
σκηνή, κάτι που δεν ταιριάζει και τόσο με την τρέχουσα λαϊκίστικη οργή εναντίον
των ελίτ, και γι αυτό του ασκούν κριτική στη Γαλλία, ότι δηλαδή δεν
πραγματοποιεί αυτά που λέει.
Αντιθέτως, στη δική του ομιλία ενώπιον της Γερουσίας, ο Κόντε επίσης
χρησιμοποίησε τον λόγο του Ντοστογιέφσκι, αλλά έδειξε να δίνει έμφαση στις
σχέσεις μεταξύ των ελίτ και του λαού, κάτι που δεν υπήρχε καθόλου στον αρχικό
λόγο. «Μας κατηγορούν ως λαϊκιστές και
αντισυστημικούς», είπε, «αυτά όμως
είναι γλωσσικές διατυπώσεις που μπορεί ο καθένας να χρησιμοποιεί… αν ο
λαϊκισμός είναι η θέληση της άρχουσας τάξης να ακούει τις ανάγκες του λαού, και
εδώ εμπνέομαι από τα λόγια του Ντοστογιέφσκι για τον Πούσκιν, αν δηλαδή το
αντισυστημικός σημαίνει να θέλεις να εισάγεις ένα νέο σύστημα, τότε ναι,
αξίζουμε αυτές τις γλωσσικές διατυπώσεις».
Ο Κόντε είναι ένα άγνωστο μέγεθος, που το εκμεταλλεύτηκαν οι
αντικαθεστωτικοί των 5 Αστέρων και της δεξιάς Λέγκας, προκειμένου να ηγηθεί
μιας (για πρώτη φορά) λαϊκίστικης συγκυβέρνησης σε ένα ιδρυτικό κράτος μέλος
της ΕΕ.
Μια συγκυβέρνηση που σχηματίστηκε μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες
του προέδρου της χώρας να ορκίσει έναν τεχνοκράτη ως πρωθυπουργό. Προσπάθειες
που ακολούθησαν την προεδρική απόρριψη ενός ευρωσκεπιτικιστή ως υπουργού
Οικονομικών. Έτσι, μετά από πολλές μέρες πολιτικών ελιγμών και διεργασιών, στη
διάρκεια των οποίων ο Κόντε παραιτήθηκε, αλλά επανήλθε, τα δυο κόμματα
συμφώνησαν να μοιραστούν την εξουσία σε μια κυβέρνηση με κάποιον λιγότερο
αμφιλεγόμενο ως υπουργό Οικονομικών.
Η ομιλία του Κόντε στη Γερουσία προηγήθηκε της ψήφου εμπιστοσύνης στη νέα
κυβέρνηση, που πέρασε χθες από τη Βουλή. Η αναφορά του στον Ντοστογιέφσκι
αποτελούσε το ζέσταμά του για τη Ρωσία, ότι δηλαδή η Ιταλία θέλει να ανοιχτεί
προς αυτήν, ακυρώνοντας τις κυρώσεις εναντίον της, αρχής γενομένης από εκείνες
που βλάπτουν τη ρωσική κοινωνία.
Αυτό δεν είναι κάτι το καινούργιο για την Ιταλία. Στη διάρκεια της δικής
του θητείας, ο Ματέο Ρένζι επίσης ζητούσε τη χαλάρωση των μέτρων κατά της
Μόσχας, Η Ιταλία ήταν ανέκαθεν ρωσόφιλη, από το να έχει το μεγαλύτερο
κομμουνιστικό κόμμα στη Δύση ως την προσωπική φιλία του Μπερλουσκόνι με τον
Πούτιν. Οι επιχειρήσεις της Βόρειας Ιταλίας, το προπύργιο δηλαδή της δεξιάς
Λέγκας, συναλλάσσονται πολύ με τη Ρωσία.
Ο αρχηγός της Λέγκας Ματέο Σαλβίνι, που έχει αναδειχθεί ως ο ισχυρός άνδρας της νέας κυβέρνησης, και που
είναι υπουργός Εσωτερικών, δεν έχει αναφερθεί μέχρι στιγμής ούτε στον Πούσκιν,
ούτε στον Ντοστογιέφσκι. Τείνει μάλλον περισσότερο προς τον Βίκτωρα Ουρμπάν και
τη Μαρί Λεπέν, αλλά δηλώνει και θαυμαστής της ρητορικής του Πούτιν για την
προστασία της χριστιανικής Δύσης. Σήμερα μάλιστα αυτός είναι ο αρμόδιος
και πολιτικός προϊστάμενος των αστυνομικών
και των μυστικών υπηρεσιών της χώρας.
Οι ευρωπαϊκοί λαοί είναι όντως μέσα στη καρδιά των Ρώσων… ακόμη…
Απόδοση: S.A.
Σημ του Μτφ. Αμφιβάλλω αν ο δικός
μας «λαϊκιστής» πρωθυπουργός έχει καν ακουστά για Πούσκιν και Ντοστογιέφσκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου