Θεσσαλονίκη, χειμώνας του 1975.
Βασική πηγή
ενημέρωσης το κατηφές πρόγραμμα της ασπρόμαυρης
και μοναδικής τότε κρατικής τηλεόρασης.
Μέσα σε ένα εξίσου θλιβερό ποδοσφαιρικό κλίμα,
μια είδηση που ήρθε από το πουθενά κατάφερε να εκτοξεύσει την εφηβική μου
φαντασία (ήμουν μόλις 14 χρόνων) στα ύψη.
Ερχόταν στον Ηρακλή, του οποίου ήμουν οπαδός,
κάποιος ομογενής ποδοσφαιριστής από την ΕΣΣΔ ονόματι Χατζηπαναγής…
Κανείς δεν είχε ιδέα περί τίνος επρόκειτο. Ώσπου
στην εφημερίδα «Θεσσαλονίκη» δημοσιεύτηκε μια κακοτυπωμένη φωτοτυπία ενός άρθρου
ρωσικού περιοδικού. Ανέφερε του πέντε καλύτερους παίκτες κάθε θέσης, που
έπαιζαν το 1975 στο σοβιετικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου.
Και τι έλεγε το άρθρο; Εδώ είναι το απίστευτο!
Μεταξύ άλλων, ανέφερε τον «δικό μας» Χατζηπαναγή ως τον δεύτερο καλύτερο εξτρέμ
στο πανίσχυρο τότε σοβιετικό ποδόσφαιρο, με πρώτο βεβαίως τον παγκοσμίως αναγνωρισμένο
άσσο της εποχής Όλεγκ Μπλαχίν.
Τι λέτε ρε παιδιά; Κάτι δεν πάει καλά… Κάτι
σάπιο μου μυρίζει.
Ακόμη θυμάμαι τον έμπειρο περί τα ποδοσφαιρικά
πατέρα μου να λέει ότι μάλλον κάποια κομπίνα των δημοσιογράφων θα είναι, ποιος
ξέρει για ποιους λόγους…
Οι εποχές δεν ήταν αθώες, ούτε και τότε. Τα
συμφέροντα πολλά.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά λοιπόν, έφτασε η πρώτη
Κυριακή, όταν στολισμένος με σημαίες, κασκόλ, και λοιπά συμπαρομαρτούντα,
συνόδευσα τον μπαμπά μου στη Βέροια, στον Αγώνα πρωταθλήματος Ηρακλής-Ατρόμητος
(ήταν τιμωρημένο το Καυταντζόγλειο).
Από κεκτημένη ταχύτητα και με βάση τις έως τότε
εμπειρίες μου δεν είχα και καμιά ιδιαίτερη προσδοκία. Στη καλύτερη περίπτωση να
νικούσε η ομάδα μου. Από πλευράς
θεάματος δεν ήλπιζα, ούτε είχα παραστάσεις για να πειστώ ότι το ποδόσφαιρο
μπορεί να είναι κάπως διαφορετικό. Κλωτσοπατινάδα μόνο, και άγιος ο Θεός…
Όταν τον πρωτοείδα, ο νεαρός Χατζηπαναγής δεν
μου γέμισε και πολύ το μάτι. Χαρακτηριστική ήταν η αφύσικα λευκή (σαν σεντόνι
ένα πράγμα) επιδερμίδα του, και το μακρύ σγουρό μαλλί του. Κατά τα άλλα τίποτα
το ιδιαίτερο.
Ο αγώνας άρχισε, και μαζί του η γνωστή κλωτσοπατινάδα
που λέγαμε.
Ώσπου πήγε
η μπάλα στα πόδια του Ρώσου!
Και ξαφνικά το μπαμ! Ανάσταση! Επιφοίτηση!
Αποκάλυψη…
Poetry
in motion
και λίγα λέω.
Ο άνθρωπος κεντούσε. Καλλιτέχνης με τα όλα του.
Με μια μοναδική δεξιοτεχνία κατάφερνε να
τριπλάρει τους πάντες και τα πάντα μέσα σε ελάχιστα τετραγωνικά ξερού γηπέδου!
Έμεινα άφωνος, και μαζί μου όλο το γήπεδο.
Το επανέλαβε μάλιστα αυτό το σόου δυο τρεις
φορές στη διάρκεια του ματς.
Τρίπλες μαγικές, που κανένας μας δεν είχε
ξαναδεί. Θυμίζω πως τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά τότε. Αν σήμερα,
κάποιος γνωστός ή άγνωστος κάνει μια εξαιρετική ενέργεια στο άλλο άκρο της γης,
θα το δούμε ίσαμε και δέκα φορές από τα κανάλια ή το ίντερνετ.
Συνεπώς, σήμερα τα έχουμε δει όλα. Από τα μαγικά
κόλπα του Ροναλντίνιο, ως τις φαντεζί ενέργειες του Ζιντάν. Και όλα τα
ενδιάμεσα.
Εκείνη όμως την ημέρα, οι τρίπλες του
Χατζηπαναγή με χτύπησαν στο μέτωπο σαν διαμαντένια σφαίρα και με άφησαν ενεό.
Παραμιλούσα…
Η φιγούρα του να χορεύει σάμπα, με τους αντίπαλους
αμυντικούς να τα ‘χουν χαμένα, εντυπώθηκε βαθιά μέσα στο μυαλό μου.
Είδα το κάτι άλλο… το απίθανο! Και είχα εθιστεί.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Αν και πέρασαν αρκετά
χρόνια, το τέλος τον δικαίωσε. Όχι αγωνιστικά ή οικονομικά, αλλά τουλάχιστον
ψυχολογικά και ηθικά.
Πριν από τρία χρόνια μάλιστα ψηφίστηκε ως ο
καλύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής των τελευταίων 50 χρόνων.
Όσο για μένα, δοξάζω τη τύχη μου, που στην πιο
ενθουσιώδη περίοδο της ζωής μου, σαν να συνωμότησε το σύμπαν υπέρ μου, και αν
και στη μικρή ανυπόληπτη ποδοσφαιρικά Ελλάδα, αν και οπαδός του «μικρού»
Ηρακλή, απολάμβανα ζωντανά και από κοντά κάθε Κυριακή ένα μοναδικό απόκοσμο
ποδοσφαιρικό φαινόμενο, που αντίστοιχα σήμερα απολαμβάνουν μόνο όσοι είναι
κάτοχοι εισιτηρίων διαρκείας σε πόλεις όπως η Βαρκελώνη και το Μάντσεστερ.
Και ξέρετε κάτι; Ο δικός μου παίκτης ήταν
(συμφωνούν όσοι τον πρόλαβαν) πολύ, μα πολύ καλύτερος…
Τον ευχαριστώ ειλικρινά.
Γ. Καρράς
(Το
παραπάνω δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜΑΓΚΑΖΙΝΟ, την 11/11/2007)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου