Ξεδιάντροποι, θρασείς, και πάνω απ’ όλα αμετανόητοι…

Μπορεί εδώ και κάποια χρόνια να έχει γίνει μόδα η απαξίωση της μεταπολιτευτικής πολιτικής σκηνής στη χώρα μας, όμως υπάρχουν κάποια σημεία που θα πρέπει να διευκρινιστούν.

Η Ελλάδα, στον 20^ο αιώνα έζησε πολέμους, εμφύλιο, και πολλές δικτατορίες. Χώρια η γενικευμένη φτώχεια.

Η τελευταία δικτατορία έληξε το 1974… μόλις χθες… ένα πετάρισμα των ματιών δηλαδή, από ιστορικής πλευράς.

 Από το 1974 και μέχρι σήμερα η χώρα μας έζησε ίσως την μακροβιότερη περίοδο πολιτικής και δημοκρατικής ηρεμίας στην ιστορία της, με τις κυβερνήσεις διαφόρων κομμάτων να εναλλάσσονται ειρηνικά στην εξουσία.

Παράλληλα, τα τελευταία 45 περίπου αυτά χρόνια έφεραν στη χώρα μια πρωτοφανή οικονομική ανάπτυξη, με αποτέλεσμα να υπάρχουν μια δυο (και παραπάνω) γενιές που δεν έχουν γνωρίσει την πείνα, την στέρηση, και πάνω απ’ όλα την καταστολή του χωροφύλακα…

Από κει και πέρα, όπως συμβαίνει πάντα σε περιπτώσεις νεοπλουτισμού, του δώσαμε να καταλάβει. Και όχι μόνο στις υπερβολές από πλευράς Καγιέν, πούρων, ξενυχτάδικων, 50 τηλεοπτικών καναλιών, διακοπών στο Μπαλί κλπ, αλλά και από πολιτικής πλευράς, όπου η (τεχνητή) ευμάρεια αυτής της περιόδου όχι μόνο έδωσε φωνή στο κάθε απίθανο σούργελο, αλλά σε πολλές περιπτώσεις το έστειλε και στη βουλή (ή στην ευρωβουλή) για να μας κυβερνήσει.

Με αποκορύφωμα την εκλογή του απόλυτου τσίρκουλου το 2015. Το οποίο κατ’ εμέ εκπροσωπεί όλες μαζί τις νοσηρές παθογένειες της μεταπολιτευτικής περιόδου, πλην όμως ψηφίστηκε με τα δυο τα χέρια, απ’ όλους εκείνους που από το πρωί μέχρι το βράδυ βρίζουν την… μεταπολίτευση!

Παράδοξο μεν, νεοελληνικό φρούτο δε.

Πέραν όμως των διάφορων στρεβλώσεων της όλης αυτής μεταπολιτευτικής περιόδου, οφείλουμε άπαντες να ομολογήσουμε πως αν μη τι άλλο, όσο σκάρτοι κι αν ήταν οι πολιτικοί ταγοί μας, οι περισσότεροι εξ αυτών κρατούσαν μια (έστω κατ’ επίφαση) πολιτική αξιοπρέπεια, τηρώντας με ήθος κάποιους άγραφους νόμους, και αποφεύγοντας τον «ολοκληρωτικό πόλεμο» με όλα τα μέσα, την εχθρική πόλωση δηλαδή που βλέπουμε σήμερα.

Και πάνω απ’ όλα, σίγουρα θα θυμόσαστε ότι κάθε μεταπολιτευτική κυβέρνηση που δέχονταν μαζικές επικρίσεις, και που έβρισκε τον εαυτό της κολλημένο στον τοίχο, ή πετούσε την πετσέτα πηγαίνοντας σε εκλογές ή αμύνονταν όπως μπορούσε προβάλλοντας υπερασπιστικά των πολιτικών της επιχειρήματα.

Σε καμιά περίπτωση, ακόμη και πρόσφατα, πριν από την επέλαση των συριζαίων Μάου Μάου δηλαδή, μια κυβέρνηση που βρίσκονταν σε αναντιστοιχία με το λαϊκό αίσθημα (όπως αυτό εκφράζεται από τις δημοσκοπήσεις), που είχε τη φωλιά της λερωμένη,  δεν περνούσε στην τυφλή αντεπίθεση εναντίον των πάντων, ένοχων κι αθώων ανεξαιρέτως.

Κάτι που προσωπικά έχω δει να το κάνει μόνο η παρούσα θνησιγενής κυβέρνηση των συριζανέλ.

Η οποία, όσο ζορίζεται, και όσο περικυκλώνεται από παντού, όσο δηλαδή ωθείται στη γωνία, αντί να ζητήσει συγνώμη, αντί να παραιτηθεί και να αφήσει τον λαό να αποφασίσει, αντί έστω να απολογηθεί και να προσπαθήσει να μας πείσει ότι τα λάθη της δεν είναι λάθη, ή και να είναι  θα διορθωθούν, τι κάνει;

Επιτίθεται με φανατισμό και σφοδρότητα κατά δικαίων και αδίκων, δημιουργώντας ζητήματα εκ του μη όντος, κατηγορώντας τους πάντες πλην του εαυτού της, για την κάθε δική της ολιγωρία, για το κάθε δικό της «έγκλημα»,  πετώντας κυριολεκτικά την μπάλα στη κερκίδα.

Παραμένει γαντζωμένη δηλαδή στη καρέκλα της εξουσίας, ελπίζοντας πως κρύβοντας την βρωμιά κάτω από το χαλί, και κατηγορώντας τον σκύλο… το κλίμα θα αναστραφεί, κι ο λαός θα ξεχάσει.

Το βλέπουμε καθημερινά. Οικονομική κατάρρευση, φοροεπιδρομή, ανεργία, εγκληματικότητα, δημογραφική εισβολή, νεκροί από πλημμύρες, νεκροί από πυρκαγιές, κι όλα αυτά χάρη στην ανικανότητα και ανεπάρκεια των κυβερνώντων… και όμως… για τον Αλέξη και τους υπουργούς του πέρα βρέχει.

Σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Ούτε συγνώμη, ούτε ενοχές…

Αντιθέτως, πάντα φταίει κάποιος άλλος, συνήθως ο Άδωνις, ο Σαμαράς, και τελευταία η … Μαρέβα.

Πάντα όλοι οι άλλοι φταίνε, ο καιρός, ο άνεμος, οι ξένοι πράκτορες, τα ίδια τα θύματα, οι Μασόνοι, οι Ρώσοι, ο Ντάφι Ντακ… κ.ο.κ.

Μετά από την πιο καταστροφική διακυβέρνηση που έχουμε δει από την εποχή της κατοχικής κυβέρνησης (που είχε τουλάχιστον ένα ελαφρυντικό, την ξένη κατοχή), αντί να δούμε τον πρωθυπουργό με κατεβασμένο το κεφάλι να  ζητάει ταπεινά συγνώμη, και να υπόσχεται πως θα διορθώσει τα πράγματα… τι βλέπουμε; Έναν επαρμένο αλαζονικό πολιτικάντη, ένα θρασίμι στον δικό του κόσμο, που τρίζει τα δόντια όχι μόνο στην αντιπολίτευση, αλλά στον ίδιο τον λαό…

Μιλάμε για καταστάσεις όχι μόνο Μαδούρο, αλλά επιπέδου κόκκινων Χμέρ της Καμπότζης.

Μιλάμε για εχθρούς του λαού, στο όνομα του οποίου τον βιάζουν επανειλημμένα, κατηγορώντας τους …   εξωγήινους (θα το δούμε και αυτό τώρα με τον ΕΛ.Δ.Ο. του Παππά).

Γι’ αυτό λοιπόν, όταν ακούμε να κατηγορούν την μεταπολίτευση, να θυμόμαστε πως μπορεί να ήταν ότι ήταν, αλλά οι πολιτικοί της είχαν τουλάχιστον ένα στοιχειώδες ήθος και μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Κρατούσαν τα προσχήματα.

Οι σημερινοί ξεπέρασαν τα εσκαμμένα, και μας έχουν φλομώσει όχι μόνο στο ψέμα, αλλά κυρίως στις κατηγορίες δεξιά και αριστερά, ακόμη και μέσω ξετσίπωτων fake news, προκειμένου να κρατήσουν την κουτάλα, να συνεχίσουν τη μάσα, και από κει και πέρα γαία και πυρί μιχθήτω.

Και όποτε με το καλό ξεκουμπιστούν, πέρα από τα ατελείωτα φληναφήματά και τις κομπίνες τους, θα τους θυμόμαστε για την καμένη γη που άφησαν πίσω… χωρίς να πουν ένα συγνώμη.

Αν τους θυμόμαστε δηλαδή.

Ανερυθρίαστοι απατεώνες… εχθροί του λαού.

Strange Attractor

ΥΓ- Διάβαζα προχθές δήλωση του Κατρούγκαλου, πως δεν χρειάζεται να μειωθούν οι συντάξεις, αλλά επιμένει η … ΝΔ!

Ο Κατρούγκαλος… που ο ίδιος έβγαλε τον νόμο για μειώσεις συντάξεων!

ΥΓ 2- Τώρα που βγήκαμε από τα μνημόνια, τι θα κάνει η Τζάκρη; Τι θα υπογράφει πλέον;