Μισές Αλήθειες, ολόκληρα Ψέματα…

Σήμερα θα σας απαριθμήσω κάποιες… «μισές αλήθειες», που έχουν γίνει πια μανιέρες και που τις ακούτε συχνά γύρω, αλλά αποτελούν ολόκληρα ψέματα!

* Πρώτον: η Πολιτική πρέπει να ασκείται με λογική, όχι με «συναίσθημα», λέει!

Είναι η «μισή αλήθεια» μόνο! Πολιτική χωρίς συναίσθημα ΔΕΝ υπάρχει! Όποιος θέλει να πείσει την κοινωνία και να την συσπειρώσει γύρω του, είναι υποχρεωμένος να απευθυνθεί ΚΑΙ στο συναίσθημα! Και να βγάζει συναίσθημα… 

Ο Πολιτικός ΔΕΝ είναι… «σύμβουλος επιχειρήσεων», να παρουσιάζει ψυχρούς ισολογισμούς σε γκρίζα διοικητικά συμβούλια επιχειρήσεων…

Ο Πολιτικός καλεί τους πολίτες να τον στηρίξουν και να τον εμπιστευθούν: Σε μια σειρά από συγκρούσεις με τους αντιπάλους του, ή με τα εδραιωμένα συμφέροντα που θέλει να σαρώσει ή με ξένες απειλές…

Αυτά όλα απαιτούν ιδιαίτερα υψηλό συναισθηματικό φορτίο «επικοινωνίας»:

Και εκ μέρους του - να το ακτινοβολεί.

Και εκ μέρους της κοινωνίας - να το εισπράττει και να το βιώνει.

Μόνο κοινωνίες… ηλεκτρονικών υπολογιστών, κυβερνώνται δίχως συναίσθημα.

Οι αστικές δημοκρατίες έχουν ως προϋπόθεση την καλλιέργεια της συναισθηματικής λογικής και της φαντασιακής προβολής – γι’ αυτό και γέννησαν το Θέατρο, το Σινεμά, το Μυθιστόρημα, τις πιο σύγχρονη τηλεοπτική «μυθολογία»…

Δεν υπάρχει δημοκρατία χωρίς συναισθηματικό υπόβαθρο…

Από την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, μέχρι τους «Τρείς Σωματοφύλακες» του Αλέξανδρου Δουμά, μέχρι τον «Ροβινσώνα Κρούσο» του Δανιήλ Ντεφοέ, μέχρι τον «Αρχισιδηρουργό» του Ζώρζ Ονέ, μέχρι την “Άννα Καρένινα” του Λέοντος Τολστόϊ, μέχρι το «Όσα Παίρνει ο Άνεμος» και τη «Καζαμπλάνκα», μέχρι τις σύγχρονες εποποιίες του «Πολέμου των Άστρων» και του “Game of Thrones” – όλα αυτά με τις αλληγορίες τους, τις μυθολογικές προβολές τους και με τη δυναμική της ηθογραφίας τους, καλλιεργούν το συναισθηματικό υπόβαθρο των κοινωνιών!

Χωρίς το οποίο είναι αδύνατο να κυβερνηθούν σύγχρονες δημοκρατίες.

Όποιος μιλάει για Πολιτική χωρίς συναισθηματικό βάθος, είτε είναι άσχετος είτε είναι ανόητος. Και σίγουρα, είναι ανιστόρητος!

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, είχε υψηλό βαθμό αυτοσυγκράτησης και στρατηγικής επεξεργασίας της πολιτικής του, αλλά έβγαζε συναίσθημα, μετέδιδε πάθος και φόρτισε συναισθηματικά ολόκληρη την εποχή του.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν «δωρικός», αλλά έβγαζε κι εκείνος συναίσθημα. Κάποτε και δάκρυ…

Ο Γεώργιος Παπανδρέου και ο Ανδρέας Παπανδρέου, έβγαζαν έντονο συναίσθημα και πάθος.

Ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ έβγαλε κύματα συναισθηματικής λύτρωσης με τους ανεπανάληπτους λόγους του, ιδιαίτερα τον εκπληκτικό εκείνο, I have a dream.

O Τζών Φ. Κένεντυ επίσης έκρουσε πολύ υψηλές «χορδές» με τον συναισθηματικά φορτισμένο λόγο του στο Βερολίνο, Ich bin ein Berliner.

Είναι άλλο πράγμα να λέμε ότι πρέπει η λογική να τιθασεύει το συναίσθημα (πράγμα απόλυτα σωστό) - κι είναι εντελώς διαφορετικό (και εντελώς λάθος) να θέλουμε να εξαλείψουμε εντελώς το συναίσθημα από την Πολιτική…

Πολιτική «αποστειρωμένη» από συναισθήματα είναι αδιανόητη.

Και πολύ επικίνδυνη…

* Δεύτερη σύγχρονη – και πολύ τετριμμένη - μανιέρα:

--Ο σύγχρονος πολιτικός πρέπει να συμπεριφέρεται ως «ήρεμη δύναμη», λέει….

Κι αυτό μισή αλήθεια! Ασφαλώς η αυτοσυγκράτηση και η ψυχραιμία είναι ύψιστες αρετές για ένα πολιτικό. Αλίμονο αν δεν μπορεί να τιθασεύει την οργή του, ή τα νευράκια του, ή τον πανικό του - ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε…

Αλλά για να πείσει ένας ηγέτης ότι είναι «ήρεμη δύναμη», πρέπει πρώτα να πείσει ότι είναι Δύναμη! Αλλιώς, αν δείχνει ότι φοβάται να συγκρουστεί, αυτό ερμηνεύεται ως φυγομαχία – δηλαδή ως μείζων «αδυναμία»…

Και ουδείς επιλέγει ένα αδύναμο ηγέτη, επειδή είναι… «ήρεμος»!

Κλασικό παράδειγμα: έξη μήνες πριν τις προεδρικές εκλογές του 1988 στις ΗΠΑ, ο δημοκρατικός υποψήφιος Μάϊκ Δουκάκης, προηγούνταν στις δημοσκοπήσεις κατά 16% του Ρεμπουμπλικανού αντιπάλου του Τζόρτζ Μπούς (πατέρα). Οι Ρεμπουμπλικανοί εξαπέλυσαν τότε δριμύτατες προσωπικές επιθέσεις κατά του Δουκάκη. Οι σύμβουλοι του Δουκάκη τον έπεισαν πως έπρεπε να παραμείνει «ψύχραιμος και συγκρατημένος», δηλαδή να εμφανιστεί ως – σωστά το μαντέψατε: - «ήρεμη δύναμη»!

Το επιχείρημα ήταν ότι ήδη υπερείχε στις δημοσκοπήσει πολύ, η διαφορά «δεν ανατρεπόταν» και ο… «μεσαίος χώρος δεν ήθελε υψηλές κορώνες»...

Ο Δουκάκης τους άκουσε και «αντέδρασε πολύ πολιτισμένα» (στην σαρωτική πολεμική των αντιπάλων του) - με… «επιχειρήματα!

Κι έτσι τρείς μήνες αργότερα οι 16 ποσοστιαίες μονάδες υπεροχής του Δουκάκη μετατράπηκαν σε 10 μονάδες υστέρησης! Με τον Μπούς να έχει περάσει μπροστά! Και τελικά ο Μπους κέρδισε το Νοέμβριο της χρονιάς εκείνη με συντριπτική διαφορά…

Η αμερικανική κοινωνία εξέλαβε την «ανωτερότητα» του Δουκάκη ως αδυναμία. Και τον μαύρισε…

Ακόμα και κοινωνίες σύγχρονες με ιδιαίτερα εδραιωμένους θεσμούς, δεν γουστάρουν ηγέτες που το παίζουν πολύ «απαθείς» και «αφ’ υψηλού».

Ο ηγέτης πρέπει να έχει «νεύρο», (όχι νευράκια…)

Αν δεν έχει «νεύρο», δεν πείθει για ηγέτης…

*Τρίτη μανιέρα: Ακούτε επιχειρήματα του τύπου: οι δημοκρατίες δεν μπορούν να θυσιάσουν τις ελευθερίες τους για να σωθούν από εξωτερικούς ή εσωτερικούς κινδύνους. Για παράδειγμα, δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο του φονταμενταλισμού με «ισλαμοφοβία» και «κλείσιμο συνόρων» (λέει)…

Εδώ πάνω σε μισήν αλήθεια στήνεται ολόκληρο οικοδόμημα παράνοιας!

Σίγουρα οι φιλελεύθερες δημοκρατίες δεν πρέπει να θυσιάσουν την Ελευθερία τους! Η Ελευθερία είναι, όντως, αδιαπραγμάτευτη.

Μόνο που αυτό δεν έχει σχέση με το κλείσιμο των συνόρων στους λαθρομετανάστες!

Ποια «Ελευθερία» θυσιάζουμε, όταν επιτρέπουμε σε «διακινητές» να διεξάγουν δουλεμπόριο και λαθρεμπόριο στη χώρα μας; Θα μας τρελάνουνε;

Αντίθετα περιφρουρούμε την Ελευθερία μας, όταν προστατεύουμε τη νομιμότητα από εγκληματίες. Τα «κυκλώματα» που διακινούν λαθρομετανάστες είναι κακουργηματικά. Αυτό το καταγγέλλει σήμερα με τον πιο επίσημο τρόπο ολόκληρη η Ευρώπη…

Ποια «ελευθερία» μας λένε «να μη τη θυσιάσουμε»;

Τη «ελευθερία» των διακινητών και των δουλεμπόρων;

Και για ποια «ισλαμοφοβία» μας μιλάνε; Όταν παραδέχονται οι ίδιοι πως ο φονταμενταλισμός βρίσκεται σήμερα σε έξαρση και μέσα στις δυτικές κοινωνίες…

Κι όχι μόνο βρίσκεται σε έξαρση, αλλά πολλαπλασιάζονται και οι τρομοκρατικές ενέργειες με εκατόμβες ανθρωπίνων θυμάτων μέσα στις ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις…

Κι όχι μόνο τρομοκρατικά χτυπήματα, αλλά και «νόμιμα» αιτήματα να επιβληθεί σε δυτικές κοινωνίες ο ισλαμικός νόμος της Σαρίας, για τους γηγενείς (Ευρωπαίους) μουσουλμάνους…

Το δεχόμαστε αυτό; Δεχόμαστε να υπάρχουν δύο κατηγορίες πολιτών στις χώρες μας;

Δεχόμαστε να υπάρχουν δύο κατηγορίες γυναικών στις δυτικές δημοκρατίες: αυτές που απολαμβάνουν τις αξίες του δυτικού πολιτισμού – και οι άλλες, οι «μειονοτικές», που τις κάνει ό,τι θέλει ο πατέρας-αφέντης, ο αδελφός-κέρβερος ή ο σύζυγός-δυνάστης;

Η απάντηση είναι ΟΧΙ!

Είναι… «ισλαμοφοβικός» όποιος λέει όχι;

Θα μας τρελάνουν;

Οι εκδυτικισμένες μουσουλμάνες του Παρισιού κάνουν έκκληση στις γαλλικές αρχές, να τις προστατέψουν από τις πιέσεις των ομοθρήσκων τους…

--Ζητάνε να απαγορευθεί η κλειτοριδοεκτομή, που γίνεται ακόμα και τώρα μέσα στη Δύση!

--Ζητάνε να απαγορευθεί η υποχρεωτική επιβολή της μαντήλας στα κορίτσια των μουσουλμάνων της δύσης!

--Απαιτούν να συλλαμβάνονται και να τιμωρούνται παραδειγματικά, όσοι μουσουλμάνοι χαράζουν τα πρόσωπα των κοριτσιών τους, γιατί κυκλοφορούν στα περίχωρα του Παρισιού «ασυνόδευτα» ή «ακάλυπτα» (χωρίς μαντήλα)…

Έχουν άδικο γι’ αυτά που ζητάνε;

Εμείς ως «φιλελεύθεροι» δεν έχουμε υποχρέωση να τις στηρίξουμε;

Ή θα κάνουμε τον «Κινέζο» για να μη μας πουν… «ισλαμοφοβικούς»;

* Τέλος, ακούτε συχνά διάφορους «προοδευτικούληδες» και «φιλελέδες» να επαναλαμβάνουν την αντιπάθειά τους προς την «ξενοφοβία» και τις «ξενοφοβικές» τάσεις.

Οι ίδιοι είναι μάλλον «οι καλύτεροι χορηγοί» των ακροδεξιών και των ξενοφοβικών!

Όταν άνοιξαν τα σύνορα (από την Ελλάδα) και πέρασαν αληθινές ορδές λαθρομεταναστών στην Ευρώπη, ολόκληρα κομμάτια των ευρωπαϊκών κοινωνιών μεταστράφηκαν στην άκρα δεξιά! Η οποία ανέβηκε πολύ και ανεβαίνει συνεχώς.

(Αυτή τη «μετάλλαξη» την Ευρώπης, όντως την «πέτυχε» ο Τσίπρας! Μόνο που ήταν στην αντίθετη κατεύθυνση απ’ ότι φαντασιωνόταν ο ίδιος προηγουμένως…)

Πώς εξηγείται αυτή η μετατόπιση που τη βλέπουμε πια σε ολόκληρη την Ευρώπη - αν και είναι πιο έντονη στις πρώην «σοσιαλιστικές» χώρες;

Μήπως φταίνε όσοι άφησαν να δημιουργηθεί αυτό το φαινόμενο;

Και τώρα απλώς ζητάνε από τους πολίτες των χωρών τους να αποδεχθούν παθητικά μια κατάφωρη παραβίαση της δημοκρατικές νομιμότητας (κι ολόκληρου του Ποινικού Κώδικα), μιαν «άοπλη εισβολή» και μια τεχνητή, «έξωθεν μεταβολή» της δημογραφικής σύνθεσης των κοινωνιών τους;

Όλοι παραδέχονται, ότι είναι «πραγματικό πρόβλημα», ότι κάτι πρέπει να κάνουμε γι’ αυτό, ότι ακόμα δεν καταφέρνουμε ούτε καν να συνεννοηθούμε μεταξύ μας – όλοι τα παραδέχονται όλα αυτά, αλλά τελικά καταγγέλλουν όσους… αντιδρούν!

Δηλαδή, όσοι αντιδρούν – σε υπαρκτό και σοβαρό πρόβλημα που κανείς δεν έχει αντιμετωπίσει ακόμα – είναι… «ξενοφοβικοί»! Αυτό μας λένε…

Ε λοιπόν, ολόκληρη η αλήθεια είναι πως όσοι αντιδρούν μπορεί να είναι ξενοφοβικοί μπορεί και να μην είναι (ακόμα).

Αλλά όσοι δεν αντιδρούν είναι σίγουρα οι καλύτεροι «χορηγοί» της ξενοφοβίας!

Αυτό δεν είναι «φιλελευθερισμός», παιδιά! Αυτό είναι παράνοια…

Κι ένα τελευταίο κλασικό παράδειγμα της παράνοιας – εδώ από την Ελλάδα κι από το πολύ πρόσφατο παρελθόν:

Ο Σαμαράς ήταν αυτός που έκλεισε τα σύνορα, αυτός που κράτησε τις ροές λαθρομεταναστών απ’ έξω! Και τους αποκαλούσε - ακόμα τους αποκαλεί - ως αυτό που είναι: λαθρομετανάστες…

Ο Σαμαράς άνοιξε και την «Αμυγδαλέζα», απ’ όπου τους έστελνε πίσω στις πατρίδες τους, εφ’ όσον είχαν έλθει παράνομα και χωρίς δικαίωμα ασύλου.

Κι έδιωξε σε δυόμιση χρόνια, περί τις 280 χιλιάδες λαθρομεταναστών (210 χιλιάδες που προϋπήρχαν και 70 χιλιάδες που πέρασαν τα σύνορα επί των ημερών του, αλλά δεν προχώρησαν - γύρισαν πίσω...)

Ήταν «ξενοφοβικός» ο Σαμαράς;

Και όσοι στήριζαν την πολιτική του (δηλαδή και το ΠΑΣΟΚ τότε), ήταν «ξενοφοβικοί» κι αυτοί;

Και ο Παπουτσής που ξεκίνησε το «φράχτη» στον Έβρο (που ολοκληρώθηκε επί Παπαδήμου) ήταν «ξενοφοβικός» κι αυτός, μαζί με το όλο το «ύστερο» ΠΑΣΟΚ;

Κι όμως! Επί Σαμαρά (και Βενιζέλου) συνελήφθη ολόκληρη η Χρυσή Αυγή, ως «εγκληματική οργάνωση», μαζί με τους βουλευτές της που προφυλακίστηκαν και παραπέμφθηκαν! Ποιος άλλος τόλμησε να το κάνει αυτό ποτέ;

Κανείς!

Και ποιος συνεργάστηκε με του Χρυσή Αυγή (και με τον άλλο «αστέρα» της… «προοδευτικότητας», Καμένο) για να ρίξουν το Σαμαρά;

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ο καλύτερος «χορηγός» των απανταχού ακραίων…

Και ποιος έχει βαλτώσει τη δίκη της ΧΑ, με αποτέλεσμα να αρχίζουν πάλι να προκαλούν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ο καλύτερος «προστάτης και χορηγός» των απανταχού ακραίων.

Και ποιος άνοιξε τα σύνορα και μετέτρεψε τη χώρα – ή τουλάχιστον τα ακριτικά νησιά της – σε «αποθήκες ψυχών» και απέραντα hot spot;

O ΣΥΡΙΖΑ!

Και πότε καταγγέλλεται η χώρα διεθνώς για την απάνθρωπη διαβίωση ανθρώπων στη Μόρια (μπροστά στην οποία η «Αμυγδαλέζα» φαντάζει ως πεντάστερο ξενοδοχείο); Τώρα! Επί ΣΥΡΙΖΑ, βέβαια…

--Επί Σαμαρά, που κρατούσε κλειστά τα σύνορα (της Ελλάδας και της Ευρώπης), οι νεοναζιστές στην Ελλάδα ήταν υπόδικοι (ή φυλακή) και στην υπόλοιπη Ευρώπη είχαν πολύ χαμηλά ποσοστά…

--Επί Τσίπρα που άνοιξε τα σύνορα και γέμισε και την Ελλάδα και την Ευρώπη με λαθρομετανάστες - στην μεν Ελλάδα χάθηκε ο έλεγχος, ενώ στην Ευρώπη φούντωσαν οι ακροδεξιές δυνάμεις.

Ποιος είναι ο «χορηγός των ακροδεξιών», λοιπόν;

Βρέστε το μόνοι σας.

Θανάσης Κ. 

  

ΥΓ. Μήπως αν είχε επικρατήσει η πολιτική Σαμαρά στην Ελλάδα, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά και στην Ευρώπη σήμερα;

Από φιλελεύθερη άποψη εννοώ. Και όχι μόνο…