Μιλάμε για ψώνιο…

Το ερώτημα είναι μεν λογικό, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση η λογική δεν έχει σχέση. Γιατί ο Τσίπρας επιμένει να εκφωνεί ομιλίες στα ξένα, αφού δεν τα κατέχει και κάνει τόσα λάθη;

Στον ΟΗΕ, προχθές, ο Τσίπρας έδωσε τη μέχρι τώρα ανώτερη ρητορική παράσταση που έχει δώσει ποτέ στην αγγλική γλώσσα. Ανώτερη και εκείνης της αλησμόνητης συνέντευξης με τον Μπιλ Κλίντον, διότι η τωρινή είναι η πληρέστερη ως προς τα εκφραστικά μέσα που απαιτεί ο ρόλος…

Βλέπετε, με τον Κλίντον έκανε μια συγκλονιστική ερμηνεία, επιπέδου Οσκαρ, αλλά στον ρόλο του μουγγού.

Επαιζε με τους μορφασμούς, με τα χέρια του, με τα πόδια του, με τον ιδρώτα του ακόμη· αλλά ο ρόλος δεν είχε το στοιχείο του λόγου.

Στον ΟΗΕ, όμως, ήταν ο Τσίπρας της ωριμότητας, ο Τσίπρας που έχει πάρει τον αέρα του αθλήματος και αφήνεται με άνεση, καταφέρνοντας να κάνει λάθη προφοράς ακόμη και στα σύμφωνα – κάτι που δεν είναι απλό.

Είπε: «Αουρ γουόρτ» (our world), «χι φάουτ φορ» (he fought for), «ράτσισμ» (racism), «σουλτ» (should), «του λοβ» (to love), «βάνεραμπολ» (vulnerable), «δε ιμέρτζ» (the emergence) κ.ά.

Το χειρότερο είναι ότι, αν κοιτάξετε προσεκτικά το βίντεο της ομιλίας, θα διαπιστώσετε ότι ο ομιλητής γουστάρει!

Πώς το λένε; Την καταβρίσκει με τον εαυτό του, έτσι που στέκεται συνοφρυωμένος στο βήμα του ΟΗΕ και απευθύνεται με άνεση σε ένα διεθνές κοινό.

Είναι τόσο ερωτευμένος με τον ρόλο, που δεν τον νοιάζει αν κάνει λάθη στη γλώσσα που μιλάει.

Είναι επίσης φανερό ότι ο Τσίπρας είχε δουλέψει την εκφώνηση της ομιλίας, είχε κάνει πρόβες στον καθρέπτη. Θέλω να πω, με όλα αυτά, ότι ο Αλέξης την έχει ψωνίσει με την εξουσία. Φαίνεται πια.

Χρήσιμο να το έχουμε και αυτό υπ’ όψιν, εν όψει του ενδεχομένου των εκλογών.

Ο Θουκυδίδης δεν είναι που αποδίδει την ανθρώπινη δράση στην Ιστορία στην τιμή, στο δέος και στην ωφέλεια;

Το ψώνιο είναι, λοιπόν, μια άλλη και ελαφρώς διεστραμμένη εκδοχή της τιμής...

Στέφανος Κασιμάτης

Καθημερινή