Από τη φετινή ΔΕΘ ξεκινάει η πολυπόθητη Ανάσταση…

Στα οργανωμένα και πολιτισμένα κράτη της Δύσης, στα οποία ΔΕΝ ανήκουμε, ο μέσος πολίτης δεν χρειάζεται να ασχολείται με την πολιτική, μιας και το σύστημα εκεί λειτουργεί από μόνο του, και το ποιος είναι στο τάδε υπουργείο ή μη, ουδόλως αγγίζει τη καθημερινότητά του.

Έτσι, για παράδειγμα, στις ΗΠΑ υπάρχει διαχρονικά ένα σημαντικό ποσοστό πολιτών, της τάξης έως και του 30%, που δεν ξέρει καν το όνομα του προέδρου!  Και μιλάμε για μια χώρα οι ψηφοφόροι της οποίας βγάζουν … πλανητάρχη! Οι πολιτικές του οποίου διαμορφώνουν τις εξελίξεις (και την καθημερινότητα των πολιτών) σε δεκάδες χώρες …

Στη μπανανία μας όμως αυτά δεν ισχύουν.

Η καθημερινότητα και το βιος όλων μας εξαρτάται από την προσωπικότητα, τις ιδεοληψίες,  και τα καπρίτσια του κάθε τυχαίου που αναλαμβάνει κάποιο υπουργείο. Και που θεωρεί καθήκον του να αφήσει τη δική του σφραγίδα στον τομέα που «υπουργεύει», άσχετα αν η παραμονή του στον θώκο είναι ολιγόμηνη, και άσχετα αν είναι παντελώς αδαής ως προς το αντικείμενο του υπουργείου που εποπτεύει...

Τρανό παράδειγμα οι κάθε τρεις και λίγο αλλαγές στα ζητήματα παιδείας (εξετάσεις, κλπ.),  στα φορολογικά, στα εργασιακά, χώρια το γεγονός ότι παραδοσιακά αναλαμβάνουν το υπουργείο Εθνικής Άμυνας, άτομα που δεν πήγαν καν φαντάροι, ή ακόμη και γυναίκες, με ότι αυτό συνεπάγεται για το αξιόμαχο των ενόπλων μας δυνάμεων…

Σε αυτό λοιπόν το βαλκανικό περιβάλλον, όπου κάθε μέρα που ξυπνάμε δεν ξέρουμε τι θα ζήσουμε εξαιτίας των μαθητευόμενων μάγων που μας κυβερνούν, ειδικά τα τρία τελευταία χρόνια, είθισται η Διεθνής Έκθεση της Θεσσαλονίκης να αποτελεί ορόσημο για το τι μέλει να ζήσουμε το επόμενο τέρμινο…

Και αυτό διότι ο εκάστοτε πρωθυπουργός τη χρησιμοποιεί ως βήμα για να ξεδιπλώσει το όραμά του, ή αλλιώς να αναμασήσει τα ψέματα με τα οποία πολιτεύεται.

Γι’ αυτό και η ΔΕΘ αποτελούσε, πέρα από μια μίζερη και τριτοκοσμική επαρχιακή εμποροπανήγυρη, και το κατ’ εξοχήν πολιτικό και οικονομικό event της χρονιάς.

Μάλιστα, τα μέχρι πρότινος «παλιά καλά χρόνια», τότε που δεν κλειδώναμε καν τα Καγιέν μας, η ερωτική (χα χα) συμπρωτεύουσα (χα χα χα)  έπηζε τέτοιες μέρες στον παραγοντισμό. Ούτε δηλαδή συνέδριο του ΚΚ της Κίνας να ήταν… για τέτοια κοσμοσυρροή στελεχών και αρμοδίων μιλάμε.

Όπως είχα γράψει και τότε, ο κάθε μεγαλόσχημος με τη κουστωδία του, διαγκωνίζονταν με το κάθε πικραμένο κομματικό στέλεχος, που κατέφτανε από παντού, στο ποιος θα φανεί περισσότερο. Η χαρά του αφισοκολλητή και του κομματικού οσφυοκάμπτη. Σαν συνεστίαση βαστάζων ένα πράγμα.

Ο κάθε  «παράγοντας», θεωρούσε ιερή του υποχρέωση να επισκεφτεί τη πόλη, λόγω Έκθεσης!

Να δώσει το βροντερό παρόν στις επάλξεις της μικροκομματικής ματαιοδοξίας.

Το ότι κανένας από αυτούς δεν επισκέπτονταν ποτέ την ίδια την Έκθεση ήταν άνευ σημασίας. Αρκεί να πήγαινε στην πρωθυπουργική ομιλία, και να το έπαιζε κάποιος. Να τον δουν. Να κάνει και δηλώσεις. Να συζητήσει με τους «παραγωγικούς φορείς» (χα).

Με το ολοκαίνουργιο κοστούμι του, και τα φρεσκοβαμμένα του μαλλιά. Και μετά, ατέλειωτοι καφέδες, ούζα, σουλάτσο, κομματική ζύμωση, και το βράδυ η απαραίτητη (κυρίως σοσιαλιστική) διασκέδαση στα άφθονα τότε σκυλάδικα της πόλης. Που αυτή την εποχή, έβγαζαν όλα τα σπασμένα.

Α, ξέχασα, μετά τα ξύδια θα έπρεπε οπωσδήποτε να ακολουθήσει και πατσάς. Χοντροκομμένος. Αμ πως; Η «ερωτική» Θεσσαλονίκη το επιβάλλει. Έτσι δένονταν το ατσάλι στην πολιτική σκηνή της Ελλαδίτσας μας.

Υποσχέσεις και Άγιος ο Θεός. «Θα σας φτιάξουμε γήπεδα, δρόμους, μετρό…», και μετά, μην τον είδατε τον Παναγή.

Μιλάμε για θλιβερές, αν όχι νοσηρές, καταστάσεις τριτοκοσμικού βλαχομπαρόκ παραγοντισμού.

Δεν έχεις δει τίποτα αν δεν έχεις δει  όλους αυτούς τους ανευθυνοϋπεύθυνους παράγοντες και  παραγοντίσκους, να σπρώχνονται προκειμένου να μπουν  στο κάδρο για μια φωτογραφία με τον εκάστοτε πρωθυπουργό, με τις μαύρες μερσεντές και τις Μπε Εμ Βε τους να φρακάρουν τους δρόμους, με τις ξεπλυμένες καρακαλτάκες που σέρνουν μαζί τους, και οι οποίες αλωνίζουν τα μαγαζιά της Τσιμισκή (αγοράζοντας όμως μόνο από τους μαύρους), με τους ταλαίπωρους οδηγούς τους να προσπαθούν να τους ακολουθήσουν ασθμαίνοντας, με τους σωματοφύλακες αστυνομικούς τους να το παίζουν Μαγκάρετ, ή Σόνι Κρόκετ… Σκέτη Θλίψη…

Ποτέ μου δεν θα ξεχάσω το φαιδρό θέαμα μιας άλλοτε πανίσχυρης υπουργίνας του Πασόκ, που περπατούσε (δήθεν) αμέριμνη στη Τσιμισκή, και η μαύρη υπουργική λιμουζίνα με τα συνοδευτικά της ασφάλειας έκλειναν την κυκλοφορία, πηγαίνοντας με 5 χλμ/ω. ακολουθώντας «διακριτικά» τον αθώο περίπατο της φιλολαϊκής κυρίας. Ρεζιλίκια…

Όλα αυτά όμως προ κρίσης. Διότι όπως όλα τα άλλα, έτσι και σε αυτό τον τομέα η κρίση τα έφερε όλα πάνω κάτω,

Η ΔΕΘ έγινε, χωρίς να το καταλάβουμε, η χαρά του αγαναχτιστή και του μπαχαλάκια.

Με αποτέλεσμα, με κάθε χρόνο που περνάει, η περίοδος της ΔΕΘ να γίνεται όλο και πιο μίζερη, όλο και πιο επικίνδυνη, αφού όχι μόνο δεν ενδείκνυται για επίσκεψη, ειδικά τις πρώτες μέρες, αλλά και καμιά οικογένεια δεν τολμάει να περάσει από κει μη τυχόν και φάει καμιά μολότοφ στο κεφάλι…

Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια, αυτά του Αλέξη, η πρόσβαση στη ΔΕΘ είναι σχεδόν αδύνατη, αφού όταν την επισκέπτεται ο λαοπρόβλητος γιος της γερακίνας, η αστυνομία φροντίζει να αποκλείσει κάθε πρόσβαση, έτσι  ώστε να μην μπορεί κανένας σαμαρικός ή άλλος προβοκάτορας να χαλάσει το κλίμα της γενικής ευφορίας που εκπέμπει ο πολυχρονεμένος μας, μέσα από τον μεστό του λόγο, αλλά και την στιβαρή παρουσία του.

Φήμες μάλιστα θέλουν φέτος, να έχουν μετακινηθεί μέχρι και πυροβολαρχίες, μέχρι και συστοιχίες ΠΑΤΡΙΟΤ, οι οποίες θα τοποθετηθούν, μαθαίνω,  στις κορφές του Χορτιάτη, μη τυχόν και προσπαθήσει κανείς εχθρός του έθνους και του λαού να τον πειράξει.

Έτσι, ο Τσε των Βαλκανίων, ο φάρος αυτός της ανθρωπότητας, ο Μαδούρο της Ευρώπης, θα μπορέσει απρόσκοπτα να μας αναλύσει όχι μόνο τα επιτεύγματα της διακυβέρνησής του, αλλά να στρώσει και τον δρόμο για την μελλοντική μας κυριαρχία σε όλα τα επίπεδα, ακόμη και στο διάστημα, τώρα που επιτέλους μας έβγαλε από τα μνημόνια.

Συνεπώς, μετά από ένα μακρύ διάλειμμα «φτωχομπιδενισμού», η ΔΕΘ μάλλον θα ξαναγίνει αυτό που ήταν παλιά, τότε που ήμασταν ελεύθεροι, και που τα δανεικά έτρεχαν από τα μπατζάκια μας…

Θα ξαναγίνει δηλαδή το βαρόμετρο της ευμάρειάς μας… και γι αυτό και μόνο θα πρέπει να ευγνωμονούμε τον Σύριζα (και τους ΑνΕλ).

Και τότε να δείτε γλέντια και χαρές… με την Γιδοβασίλη να σέρνει τον χορό στα κωλάδικα, το Ρενάκι να χαριεντίζεται στα Λαδάδικα παρέα με την Νοτοπούλου και τον Πάντζα, και τον Καρανίκα αλά μπρατσέτα με τον Φίλη να επισκέπτονται τα ρεμπετάδικα και τα πατσατζίδικα του Ευόσμου για ντουσλαμά, Μπάμπη Γκολέ,  και μπόλικες ρετσίνες…

Και αν είμαστε τυχεροί, μπορεί και να πετύχουμε τον Κουράκη να απαγγέλλει ποίηση σε κανένα εναλλακτικό καφέ του κέντρου, υπό τους ήχους της Μποφίλιου!

Ένα μικρό διάλειμμα δηλαδή από τον τροχό στον οποίο ζουν τις υπόλοιπες μέρες, όλοι αυτοί που κουβαλάνε τα βάρη ενός ολόκληρου λαού στις πλάτες τους.

Ε ρε γλέντια… ή αλλιώς ΚΕΡΔΑΜΕ και στη ΔΕΘ!

Strange Attractor