Και κλάμα για τον νεκρό διαρρήκτη…

Με αφορμή τον θάνατο ενός τοξικομανούς διαρρήκτη στην Ομόνοια, το Athens Voice ξεχείλισε από άρθρα και σχόλια για τον «άδικο» θάνατο του νεαρού γκέι ακτιβιστή, κλπ κλπ.

Ένα από αυτά είναι κι αυτό  εδώ της "πονόψυχης" κας Ρούλας Γεωργακοπούλου.

Ανάμεσα στα διάφορα  σχόλια των αναγνωστών, ξεχώρισε ένα, το οποίο και δημοσιεύουμε αυτούσιο, αφού εκφράζει την φιλοσοφία του Ορθογράφου…

Ακόμα ένα άρθρο από την μεγαλοαστική πνευματική ελίτ που ξεχειλίζει από περιφρόνηση για τον λαό. Ο λαός παρουσιάζεται ως μια απάνθρωπη σιωπηλή μάζα που επιτίθεται σε οτιδήποτε είναι διαφορετικό για να το εξοντώσει.

Σε αντίθεση με την πεφωτισμένη ελίτ δηλαδή, την μειοψηφία, που ακάλεστη έχει αναλάβει την επιμόρφωση (με Ντεριντά, Φουκώ και διάφορους άλλους μπουρδολόγους) και την αναμόρφωση της κοινωνίας (για το καλό μας, βεβαίως).

Η περιφρόνηση για τον λαό φαίνεται και από του πως μοιράζεται η συμπάθεια στους 2 πρωταγωνιστές του επεισοδίου.

Για τον οπλισμένο ληστή θα ακούσουμε 1 εκατομμύρια φορές τι καλός άνθρωπος ήταν, θα βρεθούν ένα δισεκατομμύριο ελαφρυντικά, θα αποσιωπηθεί πως μπήκε σε μαγαζί οπλισμένος με μαχαίρι (σημείωση: το μαχαίρι δεν το κρατούσε για να απλώσει μερέντα, το είχε μαζί του για να το χρησιμοποιήσει) και θα παρουσιαστεί ως θύμα, πρώτα της ζωής, και μετά του περιστατικού.

Αντίθετα, για τον μαγαζάτορα δεν θα ακούσουμε τίποτα από όλα αυτά.

Δεν θα μάθουμε αν ήταν στο παρελθόν θύμα κι άλλων ληστειών, αν έχει χρέη, προβλήματα, οικογένεια, ανθρώπους που τον αγαπάνε, σκυλιά, γατιά, ποια ήταν τα χόμπι του, και τι έκανε στο ίντερνετ. Και ο λόγος είναι, όπως μας το λέει η θεματογράφος, ο οπλισμένος ληστής ήταν φίλος της facebook, ένας από την κάστα, ο άλλος ένας απλός μικροαστός, μια αδιάφορη προσωπικότητα.

Και τώρα που είπα μικροαστός, επειδή η πλειοψηφία της πνευματικής ελίτ τυχαίνει να είναι και μεγαλοαστοί, πολύ χαίρομαι που δεν δίνουν σημασία στην περιουσία. Μπρος, πείτε μας που έχετε βάλει τα κλειδιά να ‘ρθούμε να κάνουμε μια απαλλοτριωσούλα.

Μην ανησυχείτε, θα το κάνουμε για καλό σκοπό, θα πούμε πως το κάνουμε για την Παλαιστίνη, ή για την μάχη των αριστερόχερων να γίνουν αποδεκτοί σε μια κοινωνία που τους αγνοεί και τους κάνει marginalize.

Για να το λήγουμε, η συμπάθεια μου είναι με τον μαγαζάτορα, που είναι το πραγματικό θύμα της ιστορίας.

Γιατί αυτός δεν πήρε ένα μαχαίρι να πάει να εισβάλλει στην καθημερινότητα του πρώτου που θα συναντήσει στον δρόμο, πήγε στην δουλειά του το πρωί και περίμενε να την τελειώσει για να γυρίσει πίσω το βράδυ στην οικογένεια του.

Και τώρα θα περάσει εβδομάδες στην φυλακή γιατί (προφανώς κατά  λάθoς) ένας 100% δίκαιος και δικαιολογημένος ξυλοδαρμός ξέφυγε. Και έχει και από πάνω όλη "την καλή την κοινωνία" να τον βρίζει κι από πάνω, γιατί δεν κάθισε να τον ληστέψει κάποιος Ζακ που είχε πολλούς φίλους στο facebook, και ίσως και σελίδα στην Wikipedia.

Teratios