Θεοδόσης ο «αμερικανοφάγος»…

Πριν από πολλά χρόνια, τις καλές εποχές, τότε που τα δανεικά πέφτανε σαν χαλάζι και αφήναμε τις Καγιέν μας ξεκλείδωτες, είχα ένα παιδικό φίλο, τον Θεοδόση,  που δήλωνε … αγωνιστής.

Είχε ξεκινήσει στην εφηβεία του «αναρχικός», αργότερα είχε γραφτεί στο ΕΚΚΕ φωνάζοντας σε πορείες «ούτε ΗΠΑ ούτε και Ρωσία, ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ», και τελικά κατέληξε, όπως μου έλεγε, ανένταχτος αριστερός, ζώντας για την εποχή που θα ξεκουμπιστεί το Πασόκ, η ΝΔ, το ΚΚΕ, και όλο το κακό συναπάντημα, μπας και ζήσουμε επιτέλους «λεύτεροι».

Ήταν τόσος ο αγωνιστικός του παλμός, που κάποτε είχε δηλώσει να πάει εθελοντής στη Νικαράγουα για να βοηθήσει στη συγκομιδή του ζαχαροκάλαμου, αλλά ήταν καλοκαίρι, του  ‘κατσε ένα γκομενάκι στη Χαλκιδική, και έτσι η «επανάσταση» αναβλήθηκε προσωρινά…

Την εποχή των σαμαροβενιζέλων είχε γίνει αγαναΧτιστής, κατασκηνώνοντας έξω από τον Λευκό Πύργο, παίζοντας κιθάρα, και πίνοντας χύμα κονιάκ, βρίζοντας από το πρωί μέχρι το βράδυ τους γερμανοτσολιάδες που μας πίνουν τον ιδρώτα με μπουρί…

Εν πάση περιπτώσει για να μη τα πολυλογώ, τον συγκεκριμένο φίλο για να τον πικάρω κάποτε, του είχα πει ότι δεν θα με χαλούσε αν γινόμασταν η 51^η πολιτεία των ΗΠΑ, να μας φτιάξουν οι Αμερικάνοι δρόμους, να έχουμε τάξη και ασφάλεια, να μη φοβόμαστε τους Τούρκους, και να πληρωνόμαστε σε δολάρια!

Τι το ήθελα; Είχε χιμήξει να με φάει ζωντανό… μόνο που δεν με μαχαίρωσε… μέχρι να καταλάβει ότι έκανα πλάκα (αν και η ιδέα δεν με πολυχαλάει τώρα που τη σκέφτομαι).

Τον Θεοδόση λοιπόν τον αμερικανοφάγο, όπως τον λέγαμε,  είχα να τον δω χρόνια, και είχα χάσει επεισόδια σε σχέση με την πολιτική και επαγγελματική του εξέλιξη.

Μέχρι που τον είδα χτες βράδυ στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης, κοστουμαρισμένο, φρεσκοκουρεμένο,  και σένιο, να περιμένει την άφιξη του Αλέξη.

Μάλιστα ήταν παρέα όχι με τίποτα άπλυτους αφισοκολλητές, αλλά με κάτι περίεργους, με γουλί μαλλί, και με μαύρα αυστηρά κοστούμια, με διάφορα καλώδια να κρέμονται από τα αυτιά τους.

-Τι κάνεις εδώ ρε Θεοδόση; Σύριζα κι εσύ;

-Σύριζα ρε… πρώτη φορά αριστερά και έτσι…

-Και ποιοι είναι ετούτοι;

-Αμερικανάκια… πεζοναύτες και FBI … μου λέει.

-Τι θέλουν εδώ;

-Μας προστατεύουν ρε… μας φυλάνε.

-Από ποιους;

-Ξέρω ‘γω; Τι με νοιάζει; Από του κακούς… από τους τρομοκράτες…

-Και τι δουλειά έχεις εσύ με τα αμερικανάκια;

-Είμαι σύνδεσμος...

-Ποιανού;

-Του υπουργείου… της κυβέρνησης.

-Δηλαδή;

-Ε να, φροντίζω την διαμονή τους, να μην τους λείψει τίποτα, να τους πηγαινοφέρνω στο υπουργείο και στα Μακντόναλντς… μεροκάματο είναι.

-Εργάζεσαι σε κάποια εταιρία δηλαδή;

-Όχι ρε … στον σύριζα… στο υπουργείο.

-Δημόσιος υπάλληλος;

-Ναι… μετακλητός… σύμβουλος στο υπουργείο με την μωράκλα.

-Και βάλανε εσένα να συνοδεύεις τους Αμερικάνους; Δεν σε ξέρουν;

-Παλιά και ξεχασμένα… τώρα έχουμε αριστερή κυβέρνηση με ρεαλισμό, όχι σαν τις παπαριές του Ανδρέα που όλο τους έδιωχνε κι όλο εδώ ήταν.

-Και πως προσλήφθηκες; Τι σπούδασες;

-Ήμουν στα κινήματα ρε μαλάκα… ήξερα και τον Καρανίκα…

-Και πως συνεννοείσαι με τους Αμερικάνους… ξέρεις αγγλικά;

-Χα χα … γιατί ξέρουν αυτοί ελληνικά; Σιγά ρε …

-Και δεν τρελαίνεσαι; Επικύριαρχους και φασίστες τους έλεγες κάποτε…

-Έλα ρε συ, λέγαμε και καμιά μαλακία να περνάει η ώρα … καλά παιδιά είναι. Τη δουλειά τους κάνουν… πατριώτες κι αυτοί σαν κι εμάς…

-Τι πατριώτης ρε Θεοδόση; Εσύ ούτε φαντάρος δεν πήγες…

-Τι πας και θυμάσαι μωρέ φιλαράκο… άσε μας πια.

Και με αυτό έφυγε τρέχοντας, πίσω από τους «πεζοναύτες», παρατώντας με σύξυλο.

Τον έχασα μέσα στο πλήθος, αλλά λίγο μετά τον είδα να κουβαλάει κάθιδρος μια βαλίτσα, τρέχοντας πίσω από κάποιους ευθυτενείς Αμερικάνους, που μιλούσαν στα … ρολόγια τους.

Μέχρι που μπήκε μέσα σε ένα μαύρο θηριώδες τζιπ με φάρους και έφυγε με σπινάρισμα… ακολουθώντας την αυτοκινητοπομπή του Αλέξη.

Που ‘σαι ρε Θεοδόση που ‘λεγες…

Strange Attractor