Καλά που υπάρχει κι ο Μπάνος…

Τον Γενάρη του ’15 σύσσωμος (σχεδόν) ο ελληνικός λαός είπε να αφήσει πίσω την μιζέρια, την υποτέλεια, και την καταστολή, και να ανοίξει επιτέλους φτερά για ένα καλύτερο και πιο ανθρώπινο μέλλον.

Γι αυτό και έστειλε στο Μαξίμου τα νέα άφθαρτα πρόσωπα που απάρτιζαν την ελπίδα… τους αριστερούς δηλαδή ανθρωπιστές του Σύριζα, που πολιτεύονταν χρόνια τώρα με επίκεντρο τον άνθρωπο και με γνώμονα την πατρίδα.

Έλα όμως που το ελληνικό πολιτικό (και εκλογικό) σύστημα, βασισμένο σε παρόμοια σαθρά ξένα συστήματα, σχεδιασμένα να πνίγουν τα όνειρα των λαών, δεν επέτρεψε στον Αλέξη και την παρέα των ονειροπόλων του να φτιάξουν αυτόνομη και αυτοδύναμη κυβέρνηση, με αποτέλεσμα να χρειαστεί την συνδρομή του εξίσου ονειροπόλου, του εξίσου οραματιστή, πλην όμως από άλλα μετερίζια προερχόμενου, του Μπάνου του Συγκαμένου…

Έτσι, κάνοντας πέτρα την καρδιά, οι πούροι κομμουνιστές των συνιστωσών του Σύριζα, όλοι εκείνοι οι άδολοι υπερασπιστές των φτωχών και κατατρεγμένων, έβαλαν στην άκρη τις όποιες προσωπικές τους αντιρρήσεις, και αγκάλιασαν το νέο κυβερνητικό σχήμα που προέκυψε και που θα μας έβγαζε από το σκοτεινό τούνελ στο οποίο μας είχαν χώσει οι προηγούμενοι γονατισμένοι και ξενόδουλοι πολιτικοί.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Ο Αλέξης πάλεψε με τα θηρία, ντόπια και ξένα, αλλά δυστυχώς ο εχθρός ήταν δίπλα του… μέσα στο ίδιο του το κόμμα.

Άνθρωποι που δήθεν αγωνίζονταν μαζί του, αλλά που μόλις προσπάθησε να ανορθώσει τη χώρα, με το δικό του ιδιαίτερο μείγμα πολιτικής και εθνικής αξιοπρέπειας, αυτοί, ως άλλοι εφιάλτες όχι μόνο τον υπονόμευσαν, όχι μόνο τον πολέμησαν, αλλά στην πιο δύσκολη ώρα, πάνω στη φωτιά της μάχης… τον εγκατέλειψαν.

Αναφέρομαι σε όλα εκείνα τα κυβερνητικά στελέχη, που χωρίς τον Αλέξη θα βολόδερναν στα καφενεία και στα πεζοδρόμια των Εξαρχείων ψάχνοντας για γόπες, και τα οποία αποδεικνύοντας το «ουδείς αγνωμονέστερος του ευεργετηθέντος», πρόδωσαν τον Αλέξη, πρόδωσαν την πατρίδα, και εγκατέλειψαν σαν ποντίκια το κυβερνητικό σκάφος…

Οι μόνοι που έμειναν σταθερά δίπλα στον τιμονιέρη τους ήταν οι Αν. Ελ. του Μπάνου… πέτρες… βράχοι… μπρούτζινες άγκυρες.

Ορκισμένοι σύντροφοί του εν όπλοις, αποφασισμένοι να  σώσουν τη χώρα, ότι και να γίνει… έτσι απλά.

Στη συνέχεια, ο σοφός λαός ξαναέδωσε την εξουσία στο γελαστό παιδί, το οποίο και πάλι συνεργάστηκε με τον σύντροφο Μπάνο, και ξανά μανά τα έβαλε με όλους εκείνους που επιβουλεύονται την Ελλάδα, αφήνοντας στο περιθώριο της ιστορίας τα καμένα πλέον χαρτιά του Δραχμαζάνη, του (σπινθηροβόλου) Στρατούλη, της καγκελαρίου Ζωζώκας, της νταρντάνας Ραχήλ, της ξεχειμωνιάστρας Βαλαβάναινας, του διάσημου οικονομολόγου Παλαβίτσα, του πλέιμποϊ του πνεύματος Δρος Μπαρουφάκη, και άλλων παρόμοιων σαμποτέρ των ονείρων μας.

Και έτσι πορεύτηκε η χώρα τα τελευταία χρόνια, με τον Αλέξη και κάποια πιστά συντρόφια του, όπως ο Παππάς, ο Καρανίκας, ο Κουρουπλής, και ο Βαρεμένος, να χαράσσουν μονοπάτια αξιοπρέπειας μέσα από ναρκοπέδια, και να παλεύουν ολημερίς με θηρία, τα οποία λυσσασμένα ψάχνουν για αίμα… ελληνικό.

Και ποιος ήταν και είναι εκεί; Σταθερός στις επάλξεις; Πιστός υπηρέτης της εντιμότητας; Δίπλα στον μεγάλο χέφε… συνδράμοντας με τις δικές του δυνάμεις στην σοσιαλιστική μετάλλαξη του τόπου;

Ο Μπάνος… ο αιώνιος πιστός σύντροφος, που ούτε στιγμή δεν δίστασε… δεν λάκισε.

Και όπως σε κάθε άλλη σημαδιακή ιστορική  καμπή, έτσι και στην συγκεκριμένη, οι εχθροί αποδείχθηκε και πάλι ότι είναι μέσα στα τείχη… μεταμφιεσμένοι σε συμμάχους.

Έτσι, για μια ακόμη φορά, διάφορα εξωνημένα ανθρωπάκια, που δίνουν λογαριασμό σε ξένα συμφέροντα, υπέσκαψαν εκ νέου την μεγάλη προσπάθεια της Πρώτη Φορά Αριστεράς…

Άλλοι εγκαταλείποντας τους Αν Ελ, άλλοι σαμποτάροντας τον Μπάνο, και άλλοι έτοιμοι να υπογράψουν το οτιδήποτε βλάπτει τον λαό, αρκεί να σώσουν την σάπια τους καρέκλα.

Και άλλοι, σαν τον «καουμπόι» Κοτζιά, με τον υφυπουργό εις το Εξωτερικόν Τέρενς Σπένσερ Κουίκ, προσπάθησαν να περάσουν δική τους ατζέντα, παρακάμπτοντας τον Αλέξη (και τον λαό), μόνο που ευτυχώς διά μίαν ακόμην φοράν, ο Μπάνος το λαγωνικό τους πήρε χαμπάρι, τους ξεμπρόστιασε, και έδωσε την ευκαιρία στον Αλέξη να τους σουτάρει πριν το κακό που ετοίμαζαν σαρώσει τη χώρα.

Και που βρισκόμαστε σήμερα;

Οι κακότροποι θα πουν ότι είμαστε στο χείλος της αβύσσου. Ότι ψηφίσαμε Αριστερά, και μας προέκυψε Μπάνος. Ότι και καλά η κυβέρνηση είναι θνησιγενής και κλυδωνίζεται…

Σαχλαμάρες…

Άλλοι θα πουν ότι χάσαμε όλους εκείνους τους μπαρουτοκαπνισμένους κομμουνιστές, που θα μας οδηγούσαν στον επίγειο παράδεισο, για να μας κατσικωθούν ο Παπαχριστόπουλος, ο Κοτσακάς, και η … Κουντουρά.

Όμως δεν είναι έτσι…

Η realpolitic έχει δικούς της κανόνες, τους οποίους γνωρίζει πολύ καλά ο Αλέξης, εξ ου και είναι ο μακροβιότερος πρωθυπουργός των τελευταίων ετών.

Ένας ζωντανός φάρος της ανθρωπότητας που δείχνει το δρόμο.

Πουλημένος και προδομένος από κάποιους δήθεν παλιούς συντρόφους.

Ναι, αλλά είναι μόνος; Όχι…

Έχει δίπλα του τον βράχο του σοσιαλισμού.

Τον θρυλικό Μπάνο… που ως άλλος εισοδιστής, βρήκε τη μοναδική ευκαιρία να σώσει την πατρίδα μέσα από την συνεργασία του με τον άλλοτε «ταξικό εχθρό», τους κομμουνιστές.

Τους οποίους έναν έναν ξεδοντιάζει, καθιστώντας τον εαυτό του και το κόμμα του ένα στιβαρό αντίβαρο στην εσωκομματική διαπλοκή του Σύριζα, ένα σωσίβιο για την χειμαζόμενη πατρίδα που παλεύει με τα κύματα.

Μέχρι να έρθει και η ώρα του Αλέξη, ο οποίος αν τυχόν τολμήσει να ξεφύγει από την πορεία σωτηρίας, ο Μπάνος θα είναι εκεί για να τον επαναφέρει στη τάξη, ή να τον διώξει κι αυτόν με τις κλωτσιές, αναλαμβάνοντας ο ίδιος το τιμόνι του Σύριζα…

Έτσι, ο ιστορικός του μέλλοντος, εξετάζοντας αντικειμενικά τα πεπραγμένα της περιόδου που ζούμε, θα αναφωνήσει: Καλά που ήταν ο Μπάνος… αλλιώς η χώρα θα χάνονταν.

Πόσο τυχεροί είμαστε…

Strange Attractor

ΥΓ- Κάποιοι κακοπροαίρετοι διαδίδουν ότι τάχα ο Μπάνος κρατάει γερά τον μπουτά, με άσεμνες φωτό από ένα βράδυ με ούζα και κραιπάλες παρέα με την Κατάντια Βαλαβάναινα… ανοησίες.

Ο Μπάνος δεν είναι τέτοιος άνθρωπος. Είναι απλά μπατριώτης… τέλος!