Ιστορική συμφωνία ή επικοινωνιακό πυροτέχνημα;

Με αφορμή την «ιστορική» συμφωνία κράτους-εκκλησίας, ή μάλλον Αλέξη-Ιερώνυμου, γράφει σήμερα ο πάντα ορθολογιστής Πάσχος Μανδραβέλης:

Ο ανιστόρητος πρωθυπουργός δέχθηκε ότι «το Ελληνικό Δημόσιο αναγνωρίζει ότι ανέλαβε τη μισθοδοσία του κλήρου, ως με ευρεία έννοια, αντάλλαγμα για την εκκλησιαστική περιουσία που απέκτησε», κάτι που ο κ. Κτιστάκις αποδεικνύει ότι είναι ψεύδος: «το 1945 προβλέφθηκε για πρώτη φορά η μισθοδοσία των εφημέριων από το Δημόσιο (Α.Ν. 536/1945). Σε αντιστάθμισμα της δαπάνης αυτής επιβλήθηκε με τον ίδιο νόμο (α) η υποχρεωτική είσπραξη του 25% των τακτικών εσόδων των ενοριακών ναών από το Δημόσιο και (β) η υποχρεωτική ετήσια εισφορά όλων των ορθόδοξων οικογενειών στην ενορία τους»…

Με άλλα λόγια στην Ελλάδα ίσχυε σε πιο απλουστευμένη μορφή κάτι σαν το Γερμανικό ουδετερόθρησκο σύστημα,  αυτό που ενέκρινε με τις δηλώσεις του (6.11.2018) ο Αρχιεπίσκοπος.

Εκεί, οι πιστοί κάθε δόγματος συμπληρώνουν στην φορολογική τους δήλωση το θρήσκευμα τους κι ένα ποσοστό των φόρων που πληρώνουν πηγαίνουν για την λειτουργία της εκκλησίας που επιλέγουν.

Αυτό είναι εντελώς διαφορετικό από το να πληρώνουν άπαντες -πιστοί και μη, αλλόπιστοι και άθεοι- 200 εκατομμύρια ετησίως, δίχως να έχουν ερωτηθεί.

Αλλά ακόμη και το μύθευμα «μισθοδοσία αντί περιουσίας» πάσχει πολλαπλώς. Πρώτον το κράτος πληρώνει τους ιερείς επί 73 χρόνια. Έδωσε δηλαδή μέχρι σήμερα,  με σημερινές τιμές, περί τα 15 δισ. ευρώ.

Πόση επιτέλους είναι αυτή εκκλησιαστική περιουσία, κλάσμα της οποίας το κράτος «απέκτησε έναντι ανταλλάγματος που υπολείπεται της αξίας της»; Κανείς δεν ερώτησε, ούτε μέτρησε.

Θα συμφωνήσουμε ότι για την εκκλησία ισχύει το Πίστευε και μη Ερεύνα, αλλά ισχύει και για την κυβέρνηση (και δη Αριστερή, τρομάρα μας!) που πρέπει να λογοδοτεί στους πολίτες της;

Δεύτερον και κυριότερο: πόθεν αυτή η ατράνταχτη περιουσία; Σε αυτό η Εκκλησία μάς σέρνει στα τρίσβαθα της ιστορίας δηλώνοντας ότι ήταν δωρεές με χρυσόβουλα Βυζαντινών Αυτοκρατόρων και Οθωμανών Σουλτάνων.

Έτσι είναι, αλλά οι αυτοκράτορες και οι Σουλτάνοι δεν την είχαν από τον πατέρα τους. Την δήμευαν δια των όπλων για να την δώσουν στους υποτακτικούς τους.

Βεβαίως, θα πουν κάποιοι, ότι «ήταν άλλες οι κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές σχέσεις εκείνης της εποχής». Ακριβώς το ίδιο λέμε και συμπληρώνουμε ότι αυτές οι κοινωνικές σχέσεις άλλαξαν με τις μεγάλες επαναστάσεις του 19ου αιώνα, μία εκ των οποίων ήταν η Ελληνική του 1821.

Καθημερινή