Brexit: Ήταν όλοι τους ηλίθιοι;

Ακολουθεί η «ελεύθερη απόδοσή» μου ενός άρθρου του ξένου τύπου, που αφορά στο Brexit, αλλά που θα μπορούσε κάλλιστα να αναφέρεται και στη δική μας περίπτωση των Συριζανέλ, που ήθελαν Grexit,  αλλά ευτυχώς δεν τους έκατσε χάρη στο καθαρό μυαλό του Αλέξη...

Όταν στο μέλλον οι ιστορικοί θα προσπαθούν να κατανοήσουν το πώς η Βρετανία έφτασε στο σημείο να χρειάζεται να επιλέξει μεταξύ του χάους και της μετατροπής της σε δορυφόρο της ΕΕ, ένα βασικό ερώτημα θα τους βασανίζει: Ήταν όλοι αυτοί συνειδητοί ψεύτες, ή απλά εντυπωσιακά αδαείς;

Που δηλαδή σταματάει η ψευδολογία και που αρχίζει η ηλιθιότητα;

Οι ιστορικοί γενικά τείνουν να υποθέτουν πως οι άνθρωποι της εξουσίας έχουν μια βασική ιδέα του τι κάνουν, και πως οι πράξεις τους είναι μελετημένες.

Μπορεί να χρησιμοποιούν την εξαπάτηση ως τακτική, και μπορεί να έχουν ψευδαισθήσεις ως προς το τι μπορούν να πετύχουν… τουλάχιστον όμως στην αρχή θα πρέπει να διαθέτουν μια αίσθηση της πραγματικότητας, αλλιώς δεν θα μπορούσαν να βρίσκονται στην εξουσία. Έτσι δεν είναι;

Για τους ταλαίπωρους όμως ιστορικούς που θα προσπαθήσουν να ερμηνεύσουν το Brexit, αυτή η υπόθεση δεν ισχύει.

Υπάρχει βεβαίως αρκετή ξεκάθαρη ψευδολογία για να μελετήσουν. Ολόκληρη π.χ. η δημοσιογραφική και πολιτική καριέρα του Boris Johnson είναι γεμάτη από παραδείγματα του ταλέντου του να παίρνει κάποιους μικρούς κι ασήμαντους κανονισμούς της ΕΕ και να τους διαστρεβλώνει με υπερβολικά επιχειρήματα, μετατρέποντας τους σε παραδείγματα σκληρής καταπίεσης εκ μέρους των «ευρωκρατών».

Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνεται κατά λάθος. Δεν μπορείς έτσι εύκολα να κάνεις το μαύρο άσπρο. Αυτό δεν δηλώνει άγνοια, αλλά μια συνειδητή παραποίηση της αλήθειας. Κι αυτά τα παραδείγματα θα τα βρουν πολύ εύκολα οι ιστορικοί στο μέλλον.

Το πραγματικό πρόβλημά τους θα είναι να αντιμετωπίσουν τις διάφορες αποχρώσεις της λησμοσύνης. Εδώ είναι που οι λόγιοι του μέλλοντος θα πρέπει να διαχωρίσουν μεταξύ τριών ειδών άγνοιας: την συνειδητή, την αυταπάτη, και τέλος εκείνη που μπορούμε να χαρακτηρίσουμε ως ζωώδη άγνοια.

Η πρώτη περίπτωση αφορά σε εκείνους που ξέρουν πολύ καλά κάτι, αλλά επιλέγουν να μη το σκέφτονται.

Π.χ. η Theresa May, όταν μιλούσε για τα ιρλανδικά σύνορα την 21/7/16, δυο μόλις μέρες πριν από το δημοψήφισμα, και έλεγε πως: «σκεφτείτε το, αν βγούμε από την ΕΕ με  δασμούς στις εξαγωγές προς αυτήν,  θα πρέπει να υπάρχει κάτι που να το  αναγνωρίζει μεταξύ της Βόρειας Ιρλανδίας και της Ιρλανδίας. Αν βγεις από την ΕΕ με τις ελεύθερες διακινήσεις της, τότε πως μπορείς να έχεις ένα καθεστώς ανοιχτών συνόρων με ένα κράτος που είναι στην ΕΕ και έχει πρόσβαση στην ελεύθερη διακίνηση»;

Άρα η Theresa May γνώριζε πως αν βγεις από την ΕΕ, και την τελωνειακή ένωση, αυτό δημιουργεί κλειστά σύνορα. Μετά όμως, ως πρωθυπουργός, επέμενε για το αντίθετο. Ότι δηλαδή μια έξοδος από την ΕΕ θα ήταν συμβατή με την μη επιστροφή στα κλειστά σύνορα! Δεν γνώριζε δηλαδή αυτά που γνώριζε…

Δεύτερη περίπτωση είναι αυτή της αυταπάτης, που σε κάνει να ξεκινάς με μια ιδεολογική υπόθεση την οποία πιστεύεις ως αληθινή αν και δεν είναι, και στη συνέχεια εξάγεις λογικά συμπεράσματα από αυτήν.

Για παράδειγμα ο David Davis, που πίστευε ειλικρινά ότι η ΕΕ δεν είναι παρά μια βιτρίνα της γερμανικής κυριαρχίας στην Ευρώπη. Γι αυτό και επίσης πίστευε ότι οι διαπραγματεύσεις για το Brexit δεν θα διεξάγονταν με τις Βρυξέλλες, αλλά απ’ ευθείας με το Βερολίνο, και μάλιστα σε χαλαρή ατμόσφαιρα μεταξύ τυρού και αχλαδιού, χωρίς τριβές, κι αυτό  επειδή οι Γερμανοί αυτοκινητοβιομήχανοι αυτό ήθελαν! Μια ξεκάθαρη περίπτωση αυταπάτης.

Υπάρχει επίσης και η πλήρης, ζωώδης, και ογκώδης άγνοια. Η γνήσια και ανόθευτη βλακεία… αυτή που θυμίζει τον ηλίθιο του χωριού. Βάσει της οποίας οι κυβερνώντες την Βρετανία μάλλον δεν γνωρίζουν τα βασικά, αυτά που κι ένας άσχετος μπορεί εύκολα να βρει στο Γκουγκλ…

Η υπέρμαχος του Brexit Nadine Dorries παραδέχτηκε πως δεν γνώριζε τι είναι η τελωνειακή ένωση!

Ο συνάδελφος και σύντροφός  της στον αγώνα Andrew Bridgen είπε πριν από ένα μήνα «ως Άγγλος, νομίζω πως έχω το δικαίωμα να πάω στην Ιρλανδία και να ζητήσω διαβατήριο, έτσι δεν είναι»;

Η Karen Bradley, η αρμόδια υπουργός για την Βόρεια Ιρλανδία, δήλωσε: «παραδέχομαι πως όταν ξεκίνησα αυτή τη δουλειά, δεν είχα αντιληφθεί κάποια από τα βαθιά ριζωμένα ζητήματα που αφορούν στη Β. Ιρλανδία. Δεν καταλάβαινα για παράδειγμα γιατί στις εκλογές της χώρας οι εθνικιστές δεν ψηφίζουν ενωτικά κόμματα, και το αντίστροφο…».

Και μόλις την περασμένη εβδομάδα, ο αρμόδιος για το Brexit Dominic Raab  είπε: «δεν είχα καταλάβει το πλήρες μέγεθος του όλου θέματος, αλλά αν δει κανείς το Η.Β. και το πώς διεξάγεται το εμπόριό του, τότε αντιλαμβάνεται ότι εξαρτώμεθα σε  μεγάλο βαθμό από το πέρασμα Dover-Calais».

Το εντυπωσιακό με αυτά τα παραδείγματα είναι η δημόσια αναγνώριση της άγνοιας εκ μέρους αυτών των πολιτικών. Και το θέμα δεν είναι ότι αγνοούν βασικά ζητήματα, αλλά το ότι δεν θεωρούσαν ντροπή το να μη τα γνωρίζουν!

Μιλάμε για πλήρη μορφή ογκώδους άγνοιας. Όχι μόνο δεν ξέρεις κάτι, αλλά δεν ξέρεις ότι θα έπρεπε να το ξέρεις…

Στο τέλος, οι ιστορικοί θα καταφέρουν και θα  φτάσουν σε σημείο να ξεχωρίσουν την συνειδητή αυταπάτη από την σκέτη αυταπάτη. Αυτά θα χαρτογραφηθούν.

Εκείνο όμως που δεν μπορεί να μετρηθεί και να αναλυθεί είναι η πλήρης και ογκώδης άγνοια.

Στο τέλος, ότι και να γίνει,  θα διευκρινιστεί ότι αυτό που συνέβη  ήταν μέρος ενός γενικότερου στρατηγικού σχεδιασμού, και πως αν μπορέσουμε να ερευνήσουμε το βάθος του τότε θα αποκαλύψουμε και την κρυμμένη αλήθεια πίσω από το Brexit.

Αλλά ποιος θα πιστέψει πως αυτή η κρυμμένη αλήθεια ήταν τελικά  μια τόσο γαϊδουρινή ηλιθιότητα;

Fintan O’Toole

The Irish Times 

Απόδοση: S.A.

Σημ- Αν όλα αυτά συνέβησαν και συμβαίνουν στην επί αιώνες πολιτισμένη, δημοκρατική, και πλήρως  αναπτυγμένη πρώην αυτοκράτειρα του κόσμου Βρετανία, φανταστείτε τι θα συνέβαινε στη μπανανία μας, με την Ραχήλ, τον Στρατούλη, τον Παλαβίτσα, την Ζωζώ, και τον … Πόρτα Πόρτα στο τιμόνι του Grexit!

Μπρρρρ……

Άγιο είχαμε.