Η Βρετανία κινδυνεύει να γίνει ακόμη μία μπανανία…

Εμείς αντικρίσαμε την άβυσσο το καλοκαίρι του 2015, όταν ο ευρυμαθής Αλέξης, και ο Δρ Μπαρουφάκης κόντεψαν να μας στείλουν αδιάβαστους στη «λίθινη εποχή»… πάντα βέβαια με την βούλα του σοφού λαού.

Ευτυχώς όμως επικράτησαν λογικές φωνές, ο Αλέξης συνειδητοποίησε τις όποιες τραγικές συνέπειες των εμμονών του, και μετά από 17ωρη σκληρή εργασία (έχει να λέει γι’ αυτό) έκανε την πρώτη μεγαλοπρεπή κωλοτούμπα, με αποτέλεσμα να σωθεί η χώρα αλλά να χάσει από κοντά του τα μέχρι πρότινος ιδεοληπτικά συντρόφια του στους αγώνες και στα κινήματα, δηλαδή την ζουρλή, την Βαλαβάναινα, τον Στρατούλη, τον Δραχμαζάνη, και άλλους τέτοιους άφθαρτους αριστερούς αγωνιστές.

Σήμερα το ίδιο έργο το ζει η άλλοτε παντοκράτειρα Μεγάλη Βρετανία, η οποία έπεσε θύμα κι αυτή κάποιων  πειραγμένων σωτήρων της, με αποτέλεσμα δυο χρόνια τώρα να τρέχουν οι Άγγλοι και να μη φτάνουν.

Οι οποίοι (παρεμπιπτόντως) πίστευαν ότι θα τους παρακαλάνε οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι για να μη φύγουν… σας θυμίζει κάτι αυτό;

 

Δυο χρόνια συνεννοήσεις, και μέχρι προχθές δύσκολα θα πίστευε κανείς πως δεν θα μπορούσε τελικά να επιτευχθεί μια βιώσιμη συμφωνία για ένα βελούδινο διαζύγιο μεταξύ Βρετανίας και ΕΕ.

Και όμως… η παλαιότερη ίσως κοινοβουλευτική δημοκρατία, με τον μοναδικό πολιτικό πολιτισμό της, και με θεσμούς που λειτουργούν επί αιώνες… σήμερα πνίγεται σε μια κουταλιά νερό, και όλα δείχνουν πως το διαζύγιο κάθε άλλο παρά βελούδινο θα είναι.

Με την Κομισιόν να ρίχνει λάδι στη φωτιά, και ούτε λίγο ούτε πολύ να λέει πως δεν μπορεί πλέον να διαπραγματευτεί με κάποιους που δεν ξέρουν, ή που δεν μπορούν να αποφασίσουν τι ακριβώς θέλουν.

Και με διάφορους ειδικούς αναλυτές να απορούν με τη βρετανική στάση, η οποία στην προσπάθεια της Μέι να διαπραγματευτεί με τα κράτη μέλη της ΕΕ, το κάθε ένα χωριστά, στην ουσία υπονομεύει την Ένωση, ενώ όπως λένε, η Βρετανία  υπονομεύει ακόμη και τον ίδιο της τον εαυτό.

Παράλληλα, απορροφημένη η βρετανική κυβέρνηση τόσο καιρό αποκλειστικά με το ζήτημα του brexit, έχει παραμελήσει όλα τα άλλα σημαντικά ζητήματα, με αποτέλεσμα να κατηγορείται για πλήρη αδράνεια, με τη χώρα απλά να παλινδρομεί, και να λειτουργεί από κεκτημένη ταχύτητα και μόνο.

Κάποιοι το πάνε ένα βήμα παραπέρα, και κατηγορούν τη βρετανική κυβέρνηση, ότι με τις «ατσούμπαλες» κινήσεις της κατάφερε να μετατρέψει την πανίσχυρη στρατιωτικά και οικονομικά αυτή χώρα σε έναν παρία του δυτικού κόσμου, σε μια ακόμη failed state.

Αυτό φάνηκε, λένε, στην πρόσφατη Σύνοδο των G-20, όπου η Βρετανίδα πρωθυπουργός ήταν ένας θλιβερός κομπάρσος, στο περιθώριο των εξελίξεων, και με μοναδική της έγνοια το πώς θα βελτιώσει τη σχέση της χώρας της με τις υπόλοιπες «δυνάμεις» εν όψει της αποχώρησης από την ΕΕ… με τον ίδιο τον υπουργό Εξωτερικών της να επιμένει σε ένα άμεσο και σκληρό διαζύγιο χωρίς πολλά πολλά.

Η αλήθεια είναι ότι μόλις σφίξανε τα πράγματα, μόλις δηλαδή οι φλεγματικοί Βρετανοί βρέθηκαν ενώπιοι ενωπίω με το χάος,  η «κραταιά» Βρετανία έδειξε πως και αυτή πάσχει από τις ίδιες παιδικές πολιτικές ασθένειες, από «μπαρουφακισμό» δηλαδή, όπως η δική μας ανυπόληπτη χώρα, και όπως άλλες «αναπτυσσόμενες» χώρες, που μέχρι πρότινος ήταν ακόμη και αποικίες της. Και να φανταστείτε ότι στη Βρετανία δεν υπάρχει καν … ΣΥΡΙΖΑ!

Υπάρχουν όμως τα δυο κυρίαρχα κόμματα, οι Εργατικοί και οι Τόρις, που έχουν το καθένα τις δικές του απόψεις, και που σε καμία περίπτωση δεν δείχνουν να θέλουν κάποιον συμβιβασμό προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα εθνικά συμφέροντα αντί για τα μικροκομματικά. Σας θυμίζει κάτι;

Παράλληλα, υπάρχει και η Σκωτία, που απειλεί να φύγει από το Ηνωμένο Βασίλειο, ενώ στη Βόρεια Ιρλανδία όλα δείχνουν πως οι πολίτες της θέλουν να παραμείνουν στην ΕΕ.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι αντί η αποχώρηση της Βρετανίας να απειλήσει με διάλυση την ΕΕ, απειλείται με διάλυση το Ηνωμένο Βασίλειο.

Το οποίο βρίσκεται κυριολεκτικά σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, με την κυβέρνηση να δίνει οδηγίες στους πολίτες για το πώς θα πρέπει να δράσουν προκειμένου να αποφευχθούν τα συσσίτια, οι συμπλοκές, οι ελλείψεις, οι συγκρούσεις, κλπ. Μέχρι και στρατό στο δρόμο θα βγάλει, είπε,  η πρωθυπουργός, για να προλάβει τα χειρότερα.

Και όλα αυτά στα καλά καθούμενα, διότι κάποιοι «ανισόρροποι» ήθελαν μια Βρετανία «ελεύθερη κι ωραία», με εθνική αξιοπρέπεια… σας θυμίζει κάτι κι αυτό;

Όλα αυτά ξεκίνησαν από το περίφημο δημοψήφισμα του τότε πρωθυπουργού Κάμερον, ο οποίος προφανώς ζήλεψε τον Αλέξη, μόνο που στη δική του περίπτωση δεν υπήρχε έδαφος για κωλοτούμπες, και αυτό που ξεκίνησε με τη βούλα του λαού ολοκληρώνεται μέρα με την ημέρα εδώ και δυο χρόνια.

Και έτσι φτάνουμε στις τελευταίες 100 μέρες, πριν από το οριστικό διαζύγιο, με μια Βρετανία να παραπαίει, να δείχνει «μετανιωμένη», και με μια πρωθυπουργό που έχει χάσει την μπάλα, και που ακόμη κι αν παραιτηθεί, δεν θα αλλάξει τίποτα… αφού η άβυσσος πλησιάζει με βήμα ταχύ.

Ποια είναι η λύση; Δύσκολο να το πει κανείς, αφού όπως όλα δείχνουν η αποχώρηση θα γίνει τελικά χωρίς καμιά συμφωνία, και ο καθένας για τον εαυτό του, και με τις Βρυξέλλες να μην πολυανησυχούν.

Εκτός και αν οι Βρετανοί ρίξουν νερό στο κρασί τους, και προσπαθήσουν να κρατήσουν τα προσχήματα, βρίσκοντας έναν πλάγιο τρόπο για να κάνουν και αυτοί την δική τους κωλοτούμπα…

Πως; Με ένα δεύτερο δημοψήφισμα, το οποίο ίσως σώσει την κατάσταση στις καθυστερήσεις, αν βέβαια οι Βρετανοί πολίτες πήραν το μάθημά τους όλο αυτό τον καιρό, και βάλουν στην άκρη τις ανερμάτιστες κραυγές, τις κούφιες υποσχέσεις,  και τις σειρήνες κάποιων τυχάρπαστων Μπαρουφάκηδων της γηραιάς Αλβιώνας…

Στη σύγχρονη εποχή, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί, κανείς δεν μπορεί να λειτουργήσει από μόνος του.  Ακόμη και αν πρόκειται για τη Μεγάλη Βρετανία, με την βιομηχανική και πυρηνική της ισχύ, που μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες ήταν η αυτοκράτειρα του πλανήτη… και που σήμερα κατάντησε μια ακόμη μπανανία σε πολιτικό επίπεδο, με τον κίνδυνο να γίνει οσονούπω και οικονομική μπανανία…

Strange Attractor