«Πολιτικής Ορθότητας» ... κομμάτια και θρύψαλα!

Πριν τρία χρόνια, η παγκόσμια «Πολιτική ορθότητα» έμοιαζε «παντοδύναμη» και «αδιαμφισβήτητη». Όλες οι δυτικές χώρες (πλην Αυστραλίας) είχαν προσχωρήσει. Μεγάλο μέρος του Τρίτου Κόσμου, προσπαθούσε ασθμαίνοντας να προσεγγίσει.

Χώρες όπως η Ρωσία, η Κίνα, αλλά και όλος ο Αραβικός κόσμος, έμεναν απ’ έξω, αλλά ως «παρίες» μιας «νεωτερικότητας» της οποίας η Δύση με την ευρύτερη έννοια του όρου, ήταν ταυτόχρονα η «κοιτίδα» και το «προπύργιο».

Κι ύστερα όλα έγιναν… κομμάτια και θρύψαλα!

*Τον Ιούνιο του 2016 οι Βρετανοί ψήφισαν Brexit. Κανείς δεν το περίμενε…

Ακόμα και οι «πρωτεργάτες» του Brexit πήγαν για ύπνο το βράδυ του δημοψηφίσματος νομίζοντας ότι έχουν χάσει! Και το πρωί κατάλαβαν ότι είχε κερδίσει το Brexit.

Αυτό δεν ήταν κατ’ ανάγκην καλό ή κακό. Στην περίπτωση της Βρετανίας ήταν μάλλον κακό. Αλλά ήταν ένα πρώτο χτύπημα στη ισοπεδωτική λογική κατάργησης των συνόρων και «μαρασμού» των εθνικών κρατών…

* Δεύτερον, στις αρχές Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου, του 2016, εκλέγεται Πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Ντόναλντ Τράμπ! Ουδείς το προέβλεπε. Τον πολέμησε ολόκληρο το «κατεστημένο» της χώρας, πολιτικό και καλλιτεχνικό, Δημοκρατικό και Ρεπουμπλικανικό (παρ’ ό,τι ήταν επίσημος υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών!), τον πολέμησε η «ακαδημαϊκή ελίτ» και ο Τύπος.

Τα προγνωστικά ήταν όλα εναντίον του. Κι όμως εξελέγη…

Μετά την εκλογή Τράμπ, πολλοί υπέθεσαν πως σύντομα θα τα κάνει μαντάρα και θα αναγκαστεί να παραιτηθεί - ή θα τον παραπέμψουν. Δύο χρόνια αργότερα, μετράει επιτυχίες στην οικονομία, στην εξωτερική πολιτική, στην εσωτερική ασφάλεια, ενώ έχει διευρύνει την προσωπική επιρροή του στο ίδιο το πολιτικό σκηνικό και ιδιαίτερα στη Γερουσία.

Τώρα ουδείς προεξοφλεί ότι «σύντομα θα παραιτηθεί». Πολλοί μάλιστα φοβούνται ότι, αντίθετα, σε δύο χρόνια θα επανεκλεγεί…

Ο Τράμπ δεν είναι «συμπαθητικός» άνθρωπος. Και ως Πρόεδρος θα κριθεί. Ακόμα δεν κρίθηκε…

Αλλά η πολεμική που του έγινε ήταν λυσσαλέα. Και ο ίδιος εκπροσωπεί την απόλυτη αντίθεση της Αμερικανικής κοινωνίας με τις επιταγές της Πολιτικής Ορθότητας, τις προτεραιότητες στην κατάλυση του συνόρων, στον ακραίο «δικαιωματισμό», στην αποδυνάμωση της «πυρηνικής οικογένειας», στη νομιμοποίηση της λαθρομετανάστευσης - τελικά στη συμπίεση της μεσαίας τάξης και στην αποδυνάμωση της εθνικής κυριαρχίας – που είναι και τα δύο στυλοβάτες της δημοκρατίας.

Γιατί χωρίς μεσαία τάξη δεν στέκεται η αντιπροσωπευτική δημοκρατία.

Και χωρίς εθνική κυριαρχία μέσα σε ασφαλή σύνορα δεν υπάρχει η νομιμοποιητική βάση της σύγχρονης δημοκρατίας.

Εκείνο που προκάλεσε την ανατροπή προγνωστικών στη Βρετανία το καλοκαίρι του 2016 ήταν το ξαφνικό κύμα λαθρομεταναστών που σάρωνε τότε την ηπειρωτική Ευρώπη – μαζεύονταν ήδη σε αυτοσχέδιους καταυλισμούς στα γαλλικά παράλια του Καλαί και απειλούσαν να περάσουν τη Μάγχη απέναντι και να σαρώσουν και τη Βρετανία…

Εκείνη την εποχή το 45/55 των προβλέψεων υπέρ παραμονής της Βρετανίας στην ΕΕ ανατράπηκε σε 53/47 υπέρ του Brexit.

Λίγους μήνες αργότερα ο Τράμπ στις ΗΠΑ σήκωσε κι αυτός το θέμα των λαθρομεταναστών - και των μουσουλμάνων πιο συγκεκριμένα. Το περίεργο είναι ότι δεν είπε τίποτε που δεν είχαν πει και όλοι οι προηγούμενοι, «ορθοπολιτικοί» Πρόεδροι…

Για παράδειγμα, τον πρώτο «φράκτη» στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού που θα κρατούσε του λαθρομετανάστες έξω από το έδαφος των ΗΠΑ τον διακήρυξε ο Πρόεδρος Κλίντον το 1998. Ο Τράμπ απλώς είπε ότι πρέπει να ολοκληρωθεί και να φυλάσσεται πιο αποτελεσματικά. Και να συμπληρωθεί με μια ολοκληρωμένη πολιτική μετανάστευσης.

Έπεσαν να τον φάνε όλοι! Αλλά εκείνο το ζήτημα διεύρυνε την απήχηση του και του χάρισε όλες τις κρίσιμες Πολιτείες που ήταν απαραίτητες για την εκλογή του.

Από όλες τις πληγές της «Πολιτικής Ορθότητας», η λαθρομετανάστευση και η φύλαξη των συνόρων ήταν πιο κρίσιμη και για το Brexit της Αγγλίας και για την εκλογή Τράμπ στις ΗΠΑ. 

* Στις αρχές του 2017, η παγκόσμια «Πολιτική Ορθότητα» έμοιαζε ακόμα αδιαμφισβήτητη. Πριν παραδώσει το Λευκό Οίκο στον Τράμπ, ο απερχόμενος αμερικανός Πρόεδρος Μπάρακ Ομπάμα, έκανε ένα συμβολικό ταξίδι στο Βερολίνο, όπου ουσιαστικά παρέδωσε τα σκήπτρα της «ορθοπολιτικής Παγκοσμιοποίησης» στην παντοδύναμη τότε Καγκελάριο Μέρκελ…

* Το Μάϊο του 2017 το «σύστημα» κατέστρεψε τον παραδοσιακό γκωλικό υποψήφιο στη Γαλλία (τον Φρανσουά Φιγιόν) και ανέδειξε στη θέση του ένα ως τότε μάλλον άσημο και χαμηλού διαμετρήματος νεαρούλη, τον Εμμανουέλ Μακρόν. Αυτός προοριζόταν να είναι ο συν-αρχηγός της Μέρκελ για την Παγκοσμιοποίηση στην Ευρώπη. Απότομα εκτοξεύθηκε στο πολιτικό στερέωμα - εξ ίσου απότομα αποκαθηλώνεται τώρα, ενάμιση χρόνο αργότερα.

* Το Σεπτέμβριο του 2017, η Μέρκελ κερδίζει τις τέταρτες εθνικές εκλογές στη σειρά (μετά από το 2005, το 2009 και το 2013), αλλά με σαφώς μικρότερες δυνάμεις και με τον κεντροαριστερό συνεταίρο της, το Ιστορικό Κόμμα των Σοσιαλδημοκρατών, να παθαίνει αληθινή συντριβή.

Η Γερμανία μπαίνει σε φάση κυβερνητικής δυστοκίας, για πρώτη φορά. Τελικά σχηματίζει κυβέρνηση την άνοιξη του 2018, αλλά τον Οκτώβριο του 2018 η χώρα μπαίνει σε κανονική ακυβερνησία! Στις τοπικές εκλογές της Βαυαρίας και λίγο αργότερα στο τοπικό κρατίδιο της Έσσης, τα κυβερνητικά κόμματα παθαίνουν νέα καθίζηση. Και η άνοδος της ακροδεξιάς (Afd) είναι πλέον αδιαμφισβήτητη.

Η Μέρκελ αναγκάζεται να παραιτηθεί από την ηγεσία του κόμματός της. Το ίδιο και ο αρχηγός του αδελφού κόμματος της Βαυαρίας. Και στα δύο κόμματα αναμένεται να αναδειχθούν νέοι ηγέτες που θα σηματοδοτούν στροφή στα δεξιά για την Γερμανική… κεντροδεξιά συνολικά.

Κεντρικό θέμα κι εδώ: η ανακοπή της λαθρομετανάστευσης. Και η απομάκρυνση από την διεθνή «Πολιτική ορθότητα»…

Τέλη της βδομάδας θα εκλεγεί ο/η διάδοχος της Μερκελ στο Κόμμα των Χριστιανοδημοκρατών. Μετά από αυτό, η απομάκρυνση της από την Καγκελαρία θα είναι μόνο θέμα (σύντομου) χρόνου. Ίσως εβδομάδων πια. Ή λίγων μηνών…

(Φημολογείται ότι ως μεταβατικός Καγκελάριος, ως το Μάϊο τουλάχιστον, προαλείφεται ο Σόϊμπλε!)

Η «Παγκοσμιοποίηση» έχασε, λοιπόν, και τη νέα διεθνή αρχηγό της, μετά την «αποστρατεία» του Ομπάμα…

* Τελικά, όμως, η «Παγκοσμιοποίηση» μόλις έχασε και τον υπαρχηγό της, τον Μακρόν! Ο οποίος υπέστη τις τελευταίες μέρες μια ταπεινωτική ήττα – πρωτοφανή για Γάλλο Πρόεδρο από το 1958! Συγκρούστηκε με το λεγόμενο κίνημα των «κίτρινων γιλέκων». Που πριν ένα μήνα δεν το είχε ακουστά κανείς - τώρα δημιουργήθηκε! Το οποίο συγκλόνισε όλες τις Γαλλικές πόλεις και με το οποίο συμφωνεί πλέον, κατά τελευταίες δημοσκοπήσεις, το 83% του Γαλλικού λαού! Πράγμα επίσης πρωτοφανές: Στη Γαλλία οι «εξεγέρσεις» ακόμα κι όταν είναι θεαματικές λειτουργούν μάλλον διχαστικά για την κοινωνία. Την «κόβουν» συνήθως στα δύο - μισοί/μισοί περίπου οι οπαδοί και οι διαφωνούντες…

Τώρα όμως, το 83% στηρίζει αποφασιστικά ένα κίνημα που μέχρι χθες ήταν ανύπαρκτο! Και το οποίο υποχρεώνει τον Πρόεδρο Μακρόν να καταπιεί το καβαλημένο καλάμι της αλαζονείας του και να παγώσει ένα νόμο πάνω στα καύσιμα (που είχε επιβάλει για λόγους «κλιματικής αλλαγής» κλπ.).

* Στο μεταξύ η «Πολιτική ορθότητα» έχει ηττηθεί, επίσης δραματικά:

--Στην Ιταλία, όπου κυριάρχησε την περασμένη άνοιξη ένα δίδυμο «σκληρών δεξιών» και λαϊκιστών. Η οικονομία ασθμαίνει, αλλά η δημοτικότητα του δεξιού Σαλβίνι έχει εκτοξευθεί με κύριο όχημα ποιο νομίζετε;

Σωστά το μαντέψατε: Την απόλυτη και κατηγορηματική αντίθεσή του στη λαθρομετανάστευση!

--Στην Αυστρία όπου κυβερνούν εδώ κι ένα χρόνο περίπου οι δεξιοί με τους ακροδεξιούς. Η λαθρομετανάστευση είναι ασφαλώς κι εκεί «κόκκινο πανί».

--Στην Πολωνία, την Ουγγαρία, την Τσεχία, την Σλοβακία και τη Σλοβενία όπου εκλέχθηκαν οι επανεκλέχθηκαν πανηγυρικά δεξιοί ηγέτες – με πολύ καθαρή γραμμή κατά της λαθρομετανάστευσης (και σε αντιπαλότητα με την «Πολιτική Ορθότητα»).

-- Εκτός Ευρώπης, ακόμα και στη Βραζιλία, πριν ενάμιση μήνα εκλέχθηκε πανηγυρικά ο ακροδεξιός Μπολσονάρου. Η πιο πολυπολιτισμική χώρα στον κόσμο, εξέλεξε δημοκρατικά ένα διακηρυγμένο αντίπαλο της Πολύ-πολιτισμικότητας και της «πολιτικής ορθότητας», ένα εχθρό της λαθρομετανάστευσης και (επίδοξο) σύμμαχο του Προέδρου Τράμπ!

--Ενώ μόλις προχθές στην Ισπανική Ανδαλουσία, ένα από τα προπύργια του Σοσιαλιστικού κόμματος (που τώρα βρίσκεται στην κυβέρνηση), οι Σοσιαλιστές βγήκαν πρώτο κόμμα, αλλά με εκλογική καθίζηση ποσοστών, το αριστερό Podemos από δεύτερο κόμμα βγήκε… τέταρτο, το κεντροδεξιό κόμμα κράτησε δυνάμεις, ενώ εκτοξεύθηκε στο 11% το ακροδεξιό Κόμμα των Φρανκιστών (VOX) που ήταν ανύπαρκτο ως τις αρχές του έτους!

Τώρα Κεντροδεξιοί, Φιλελεύθεροι και Φρανκιστές μπορούν να σχηματίσουν κυβέρνηση. Για πρώτη φορά ever στην Ανδαλουσία.

Που οφείλεται αυτή η μεταστροφή; Μη κουραστείτε να το ψάχνετε…

Ήταν κι εδώ η λαθρομετανάστευση!

Στις αρχές του χρόνου ο Σοσιαλιστής Πρωθυπουργός Σάντσεθ άνοιξε κάπως τα σύνορα – και το αποτέλεσμα δεν άργησε να φανεί: Ξεφύτρωσαν κι εδώ οι ακροδεξιοί Φρανκιστές – και μάλιστα στην καρδιά της ως τώρα «αριστερής» Ανδαλουσίας…

--Όπως ήδη πλησιάζει να γίνει και στην Σουηδία! (Στην Ολλανδία και τη Φιλανδία αργεί λίγο ακόμα. Αλλά οι «καμπάνες» έχουν βαρέσει κι εκεί…)

Συμπέρασμα πρώτο: Η «Πολιτική ορθότητα», σαρώνεται παντού!

Δηλαδή η σταυροφορία κατάργησης των εθνικών κρατών, απονομιμοποίησης των εθνικών κυβερνήσεων, παραμερισμού των εθνικών συμφερόντων και αποδυνάμωσης της δημοκρατίας μέσα στα εθνικά πλαίσια, όλα αυτά που σηματοδότησε και επιχείρησε να επιβάλει, γύρισαν μπούμερανγκ εναντίον της και συνέτριψαν τους εκπροσώπους της.

Συμπέρασμα δεύτερο: Ενώ όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί στην Ελλάδα από το πρόσφατο παρελθόν μας είχαν «επιρροές» από την πολιτική ορθότητα (πλην Σαμαρά, βέβαια), ο Τσίπρας υπήρξε το πιο πιστό ιδεολογικό της τέκνο!

Και γι’ αυτό τον στήριξαν σκανδαλωδώς, παρά τα βλακώδη και παιδαριώδη σφάλματά του το πρώτο εξάμηνο του 2015. Τώρα γυρνάει γύρω του, στον κόσμο και βλέπει να φεύγουν όλοι οι «προοδευτικοί φίλοι» του! Και να αναδεικνύονται νέοι ηγέτες – δεξιοί ως δεξιότατοι - που ούτε «τον πάνε» ούτε «τους πάει».

Ο Τσίπρας δεν έχει μέλλον, γιατί το «κύμα» που καβάλησε κατέρρευσε, ενώ το επόμενο ιστορικό «κύμα» που έρχεται τώρα είναι εντελώς αντίθετό του…

Συμπέρασμα τρίτο: Κάθε αντίπαλός της «Πολιτικής ορθότητας» δεν είναι και «σωστός». Κάποιοι είναι όντως και λαϊκιστές (όπως είναι και όλοι οι «ορθοπολιτικοί» εξ άλλου) και «ακραίοι» (όπως είναι επίσης οι περισσότεροι «ορθοπολιτικοί») και επικίνδυνοι για τις χώρες τους. Μην εξιδανικεύουμε τα πράγματα…

Αλλά η Τυραννία της «Πολιτικής ορθότητας» τελειώνει. Η σαπίλα της «Πολιτικής ορθότητας», τελείωσε.

Οι επαγγελματίες εθνομηδενιστές, και η μαύρη διεθνής των no borders, των «αντιφα» και των blackblockers μπαίνουν στο περιθώριο!

Και μαζί όσοι τους ανέχθηκαν κι όσοι τους στήριξαν. Επί τέλους…

Θανάσης Κ.

  

ΥΓ. Τα γράφω αυτά, μεταξύ άλλων, για να καταλάβετε, που την πάτησε ο Σταύρος Θεοδωράκης και το ΠΟΤΑΜΙ του: Προσπάθησαν να εκπροσωπήσουν στην Ελλάδα μια διεθνή εκδοχή της «προοδευτικότητας» που ήταν στα «τελειώματά» της. Και που ήδη συντρίβεται παντού. Και στο μεταξύ την... «αντιπροσωπεία» του την πήρε ο Τσίπρας - ο οποίος την πληρώνει κι αυτός.

Τα γράφω ακόμα για να προσέξουν φερέλπιδες νεοσσοί να μην κάνουν το ίδιο λάθος…

Τα ΠΟΤΑΜΙΑ δεν οδηγούν πάντα στις πλατιές θάλασσες.

Ενίοτε οδηγούν και σε «βούρκο»…