Reflections...

Dead Vibrations

Ανοιχτή επιστολή στην κα Μπαζιάνα…

Σιχαίνομαι κάθε είδους bullying. Διαδικτυακού και μη. Σιχαίνομαι επίσης να επιτίθενται σε κάποιον όχι για αυτά που κάνει ή που λέει, αλλά για τη συγγενική, φιλική, κοινωνική ή όποια άλλη σχέση έχει με έναν άνθρωπο. Προς τούτο, κα Μπαζιάνα, η παρούσα ανοιχτή προς εσένα επιστολή μου θα εστιάσει μόνο στα λεγόμενά σου στη συνέντευξη που παραχώρησες στην Εφ.Συν. 

Χρησιμοποιώ δεύτερο ενικό πρόσωπο και όχι πληθυντικό ευγενείας καθώς, όπως ως αριστερή γνωρίζεις, ο πληθυντικός ευγενείας είναι ταξικό δημιούργημα της μπουρζουαζίας της Ευρώπης και δεν ταιριάζει σε εμάς, προλετάριους ανθρώπους…

Κρείττον το σιγάν…

Έχει επισημανθεί ξανά: Η ανθεκτικότητα των Συριζανέλ -το γεγονός ότι δεν έχουν σαρωθεί από την απογοήτευση και την οργή των ίδιων τους των ψηφοφόρων- δεν πηγάζει από τα πεπραγμένα τους. Ούτε βεβαίως από το ηθικό τους πλεονέκτημα. Μα από τη θαυμαστή τους ικανότητα να διαμορφώνουν την ατζέντα της πολιτικής επικαιρότητας. Να ιεραρχούν κατά το συμφέρον τους τα προς συζήτησιν θέματα. Να διαλέγουν το γήπεδο. Το επαναλαμβανόμενο σφάλμα σύσσωμης σχεδόν της αντιπολίτευσης είναι ότι παρασύρεται και παίζει στο γήπεδο των Συριζανέλ.

 

Την εβδομάδα που μάς πέρασε, η ελληνική κοινή γνώμη παθιάστηκε με δύο ζητήματα τα οποία μονάχα σε χώρα που έχει ξεπεράσει προ πολλού τα δεινά της, σε επικράτεια ξένοιαστη, σχεδόν χαζοχαρούμενη, θα σήκωναν ντόρο.

Το πρώτο είχε να κάνει με τις εκδρομές των σχολείων εκτός συνόρων…