Άξιοι της μοίρας μας…

Από τότε που άρχισα να παρακολουθώ καθημερινά την πολιτική μας σκηνή, εδώ και αρκετές δεκαετίες, συνειδητοποίησα δυο πράγματα.

Πρώτον το ότι οι πολιτικοί μας, δήμαρχοι, βουλευτές, υπουργοί, πρωθυπουργοί, κλπ ζουν σε καθεστώς εικονικής πραγματικότητας, και δεύτερον ότι είναι απίστευτα ικανοί στο να εκστομίζουν το ένα ψέμα μετά το άλλο κοιτώντας σε στα μάτια.

Για το δεύτερο, δεν αναφέρομαι σε όλους τους πολιτικούς συλλήβδην, αλλά σε ένα μεγάλο μέρος τους.

Για το πρώτο, επιμένω ότι ισχύει για όλους τους, ανεξαιρέτως…

Τις δεκαετίες του ’60, ’70, και ’80, που πρόλαβα, οι πολιτικοί ήταν μυθικά πρόσωπα. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους χουντικούς.

Απόμακροι, σοβαροφανείς, και πάντα κοστουμαρισμένοι, με τον απλό λαό να τους γνωρίζει μόνο μέσω στημένων δημοσιευμάτων γραμμένων στη καθαρεύουσα, ή μέσω των ΕΠΙΚΑΙΡΩΝ στο σινεμά, τότε που ευθυτενείς και βλοσυροί κατέθεταν κάποιο στεφάνι σε κάποιο μνημείο, περικυκλωμένοι από εξίσου σοβαροφανείς βαστάζους, κλακαδόρους, και προσωπικούς φρουρούς.  

Τα καθημερινά προβλήματα του κοσμάκη δεν τους άγγιζαν, αφού αυτοί ζούσαν σε μια τεχνητή φούσκα, σε ένα παράλληλο σύμπαν, απολαμβάνοντας τα προνόμια της βλαχομπαρόκ εξουσίας της μπανανίας μας.

Είχαν λιμουζίνες, σωφέρ, βαλέδες, ατέλειες στα ΜΜΜ, στα γήπεδα, στον ΟΤΕ, κλπ κλπ.

Ακόμη και αργότερα, την δεκαετία του ’90, τότε που λόγω των ιδιωτικών καναλιών φάνηκε η γύμνια και η πνευματική ένδειά τους, τότε που διαγκωνίζονταν ποιος θα πρωτοπάει σε κανένα πάνελ, ή θα βγει σε κανένα παράθυρο για να εκστομίσει την βλακεία του… ακόμη και τότε οι πολιτικοί μας ζούσαν σε καθεστώς virtual reality, χωρίς να χρειάζεται να περιμένουν σε ουρές, χωρίς να χρειάζεται να τρέχουν σε εφορίες, ταξιδεύοντας αεροπορικώς τσαμπαντάν και μέσω αιθουσών VIP, και σταθμεύοντας τη βουλευτική τους (αφορολόγητη) κούρσα όπου ήθελαν… με τους τροχονόμους και λοιπούς αστυνομικούς να στέκονται κλαρίνο, και να τους χαιρετούν, καθότι εθνοπατέρες που τους βαραίνουν οι ευθύνες του τόπου.

Ακόμη και σήμερα, που ελέω Σύριζα και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων η βουλή γέμισε με άεργα ανθρωπάκια, χαμηλής νοημοσύνης και αμφιβόλου κατάρτισης, γιδοβοσκούς στην όψη, άλλοι με μαντίλες φενταγίν, κι άλλοι με ταγάρια και σαγιονάρες, ακόμη και τώρα τα προνόμια που απολαμβάνουν τους διαχωρίζουν κάθετα από την υπόλοιπη πλέμπα.

Πάτε σε ένα αεροδρόμιο και δείτε πως παρακάμπτουν τις ουρές, μαλώνοντας τους σεκιουριτάδες που τολμούν να τους ζητήσουν να ελεγχθούν.

Γι αυτό και ότι λένε, ότι κάνουν, ότι ψηφίζουν, το κάνουν με γνώμονα τον δικό τους ιδιοτελή μικρόκοσμο… εξάλλου, μη μασάτε, ελάχιστοι πολιτεύονται για την προκοπή του τόπου όπως διατείνονται. Οι περισσότεροι το κάνουν μπας και ανέβουν φορολογική κλίμακα…

Τώρα, όσον αφορά στο δεύτερο σκέλος, εκείνο των ψεμάτων, εκεί σηκώνω τα χέρια. Βαράω προσοχές…

Ανερυθρίαστοι ψευταράδες σε επίπεδο ΟΣΚΑΡ και βάλε.

Αν π.χ. ο Μπαρουφάκης, ο Ζαχαριάδης,  ο συγκαμένος, ή ο Αλέξης, ήταν ηθοποιοί, θα ήταν ίσως από τους καλύτερους σε παγκόσμιο επίπεδο.

Μιλάμε για ιδιαίτερο ταλέντο… απόκοσμο.

Ειδικά αυτό του Αλέξη, που μπορεί να σε κοιτάξει στα μάτια και να σε πείσει ότι σε έσωσε… χωρίς ούτε ένα πετάρισμα των βλεφαρίδων, ούτε ένα κόμπιασμα στον λαιμό…

Να σου κάνει το άσπρο μαύρο, λίγο διάστημα μετά αφότου σε είχε πείσει για το αντίθετο!

Να σου πει π.χ. για τα καλά της Μέρκελ, την οποία ο ίδιος πριν από 2-3 χρόνια χαρακτήριζε ως το απόλυτο κακό του πλανήτη.

Ή να σου φέρει σκληρά μνημόνια, πείθοντάς σε ότι είναι ο μόνος αντιμνημονιακός πολιτικός έβερ!

Απίστευτο; Κι όμως αληθινό…

Γι αυτό εδώ και χρόνια δεν πιστεύω καμιά παπάντζα απ’ όσες μας σερβίρουν οι ταγοί μας, δεν δίνω βάση σε καμιά δήλωση ή συνέντευξή τους, και κρίνω τις πολιτικές εξελίξεις είτε μέσω παραπολιτικών κουτσομπολιών, είτε εστιάζοντας στην γλώσσα του σώματος, και στις φυσιογνωμίες, είτε προσπαθώντας να γνωρίσω τον άνθρωπο, που κρύβεται πίσω από το πολιτικό προσωπείο.

Ότι και να λένε, ότι και να κάνουν, δεν τους πιστεύω, κι αν που και που πουν και καμιά αλήθεια, αυτό θα είναι μια απλή στατιστική ανωμαλία.

Τρανό παράδειγμα όλων των παραπάνω ο Μπάνος, που από μικρός ζει το όνειρο, είτε ως πλούσιος μπούλης, είτε ως βουλευτής, είτε ως αρχηγός κόμματος, είτε ως ρυθμιστής των πολιτικών μας εξελίξεων… χωρίς καλά καλά να ξέρει να γράφει το όνομά του!

Ξεστομίζοντας ψέματα με ρυθμό πολυβόλου.

Τι σχέση έχει αυτός με όλους εμάς που τσιγαριζόμαστε καθημερινά παλεύοντας με δεκάδες υποχρεώσεις; Και που αν πούμε ένα απλό ψεματάκι σε κάποιον φίλο μας, τα βράδια δεν κοιμόμαστε από τις τύψεις;

Κι όμως… και αυτόν τον ψηφίσαμε… για να μας σώσει.

Άξιοι της μοίρας μας… απαξάπαντες.

Strange Attractor

ΥΓ- Όπως σε κάθε κανόνα, έτσι και στον παραπάνω υπάρχουν οι εξαιρέσεις (που τον επιβεβαιώνουν). Στην περίπτωση των πολιτικών μας, οι εξαιρέσεις αυτές είναι μετρημένες στα δάχτυλα των δυο χεριών, και τις πολεμάμε με νύχια και με δόντια, και τις καταγγέλλουμε ως ανάλγητες,  καταψηφίζοντάς τες, διότι μας χαλάνε τη γλαρόσουπα που μας σερβίρουν ζεστή ζεστή οι λαϊκιστές αρχιψευταράδες, σανομεταφορείς, τους οποίους και θαυμάζουμε.