Η γοητεία της κ. Χριστοδουλοπούλου…

Μ​​ε γοητεύει η άνεση της εκφοράς του λόγου της. Λίγο το ελαφρύ τράβηγμα των φωνηέντων, λίγο το ύφος της αμέλειας όταν τριγύρω της όλοι δαγκώνουν και φωνασκούν.

«Μίλησαν πολλοί, πέρασε κι η ώρα», είπε από το βήμα του προέδρου της Βουλής σαν οικοδέσποινα που δεν θέλει να πει στους προσκεκλημένους της πως είναι ώρα για ύπνο και τους ρωτάει αν θέλουν λίγο ακόμη αφέψημα, κονιάκ, ή οτιδήποτε.

Με τον τρόπο της ξέρει να αποστομώνει τους συνομιλητές της και να κερδίζει το ενδιαφέρον της ομήγυρης.

Τι να της απαντήσεις όταν σου λέει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα που προστατεύει τους δημοσίους υπαλλήλους και αυτοί είναι που θα διώξουν τον Μητσοτάκη. Ομολογεί αυτό που η ίδια θεωρεί προφανές με την ίδια άνεση που εκστομίζει το αδιανόητο…

Στην ίδια ομιλία ξεκαθάρισε ότι το χάος της δημόσιας υγείας οφείλεται στο γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε δικαίωμα περίθαλψης και στους ανασφάλιστους.

Λέει ό,τι της κατέβει; Μπορεί. Και γράφει με τον τρόπο της Ιστορία.

Η ίδια μάς είχε διαβεβαιώσει ότι οι μετανάστες «λιάζονται» στις πλατείες και μετά εξαφανίζονται. Εξαερώνονται; Εξαϋλώνονται; Δεν έχει σημασία.

Σημασία έχει ότι η φράση περί μεταναστών που λιάζονται θα μείνει ως η πιο εμβληματική του καιρού εκείνου.

Ο πανικός του πληθυσμού των νησιών και του κέντρου της Αθήνας δεν στέρησε τη χαρακτηριστική της άνεση, την αφοπλιστική της αφέλεια. Είναι να μην την θαυμάζεις;

Απευθύνω έκκληση στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ να μην την αγνοήσουν όταν έρθει η ευλογημένη εκείνη ώρα που θα βρεθούμε όλοι μας μπροστά στην κάλπη.

Αν η επόμενη Βουλή στερηθεί έναν Κατρούγκαλο ή έναν Ξυδάκη, θα στερηθεί από κάποια λεπτά πλήξης, αυτό το γλυκό μούδιασμα που αισθάνεσαι στα βλέφαρα όταν τους ακούς να μιλούν, συνήθως άνευ λόγου.

Το θεωρώ απίθανο να μην τιμήσουν μαχητές της δημοκρατίας σαν τον Πολάκη. Ο ημιάγριος αυτός χειρουργός τανύζει τις χορδές της ελληνικής ψυχής. Ομως ας μην ξεχάσουν την κυρία Χριστοδουλοπούλου.

Ας μην ξεχάσουν το ύφος αυτής της γυναίκας που εξέφρασε τη σύνοψη της αριστερής διακυβέρνησης με το εκφραστικό της πρόσωπο, πάντα ελαφρώς κουρασμένο από τον κάματο της σκέψης της.

Η άνεση της αδιαφορίας, η αμέλεια της βαρεμάρας είναι πολύ πιο κοντά στην ψυχή της αριστερής διακυβέρνησης από τα απωθημένα επαναστατικά ένστικτα. «Οι μετανάστες λιάζονται, οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι δικοί μας, το αίσχος στα νοσοκομεία το χρωστάτε στην καλοσύνη μας, δεν βαριέστε, βρε παιδιά. Μια χαρά είναι τα πράγματα. Κι αν δεν είστε μια χαρά, δεν φταίω εγώ. Εσείς φταίτε που δεν καταλαβαίνετε ότι εγώ είμαι μια χαρά».

Η κ. Χριστοδουλοπούλου είναι το μέλλον της Αριστεράς.

Μια βαριεστημένη κυρία που λέει ό,τι της κατέβει για να διασκεδάσει τους προσκεκλημένους της.

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Καθημερινή